Едно утро, мислам дека беше декември, се разбудив со страшни болки во грбот. Се обидов да станам од креветот. Не можев. Не можев ни да седнам, а камоли да станам. Тоа утро требаше ние двајца со бебето да тргнеме на пократко патување. Како и обично, се убив од работа претходниот ден. Откако се преселивме, ме опседнува манија или психоза, не знам што е тоа, да го наречеме товар на совршенството. Претпоставувам дека толку многу сакав да ги средиме нашите животи и работите што е можно поскоро, што едноставно не можев да станам. Некако станав и успеав да ја отворам вратата од спалната соба и да му се јавам на сопругот, кој веќе стана. Ме најде во солзи и буквално ме однесе во дневна, истрча во аптека и ми даде 2 инјекции. Не сакавме да го откажеме патувањето бидејќи тоа ни беше единствената можност да избегаме и малку да се одмориме.

Поминаа неколку часа пред повторно да почнам да се движам. Болката полека стивна за да можам да продолжам да се пакувам. Секако, патувањето ми беше многу тешко поради неколкучасовното седење во автомобилот, но бев цврсто решена дека некој глупав грб и болка нема да ми го уништат скапоцениот одмор. За среќа, бебето цело време спиеше.

И зошто сега оваа приказна? Не сакам да предизвикам никакво сожалување или восхит. Вистината е дека сакам да предизвикам внатрешно будење во нас. На многумина од вас кои се многу попаметни од мене не им требал помал ментален и физички слом за да се разбудат. Можеби така ве научиле вашите еднакво паметни мајки, а можеби и вие едноставно сте „родени со тоа“. Мајка ми пред некој ден ми се јави: „Знаеш каде одам со Светлана и Надица во паркот каде што има евтино кафе? Па, секогаш кога одиме гледаме жена, на ваши години, со бебе во количка седи и пие кафе, сама, чита нешто, ужива. Па, можете и вие да одморите.“

Си мислам: зошто мајко не го направи тоа во твое време? Па, можеше да ме научиш на тоа, а не само да ми дадеш пример за жртвување, влечење? Се гледам во огледало и сѐ повеќе ја препознавам мајка ми во одразот. Убава (хихихи), но исцрпена жена, лута, најмногу на себе. Долго време проповедав колку е грдо да се биде жртва, колку е досадно да се глуми светец. Култот на маченикот сè уште живее во нашата нација. Мајката не е мајка ако не е жртва на сопствените деца и сопруг. Секој нејзин обид да се издигне над тој статус или улога е осуден, се наметнува чувство на вина.

Болка, вина, вредности, незнаење, комплекси, сето тоа влијае врз нашата перцепција на нештата. Кога ќе одбиете некои од нив, кога ќе ги преобликувате по ваш вкус, тогаш се случува промена.

Не сфаќајте ме погрешно. Сè уште ги ставам моите деца на прво место. Грижата за нив, љубовта кон нив сочинува голем дел од тоа што сум. Се пронајдов во мајчинството. Тоа е мојата примарна улога и најмногу уживам во неа. Се работи за нешто друго. Се работи за тоа колку енергија и време вложувам во децата, се работи за тоа што досега го злоупотребував времето и никогаш, ама баш никогаш не сум побарала помош. Две од моите големи грешки! Еве, сега сакам да ја споделам со вас мојата „мудрост“ и сето она што сега ми се смени во животот. Ова се мали, мали промени кои носат одлични резултати:

–Повеќе не правам НИШТО додека бебето спие. НИШТО!

Николаос веќе неколку месеци го има истиот распоред: се буди околу 7, пие млеко, ги испраќа сестрите со мене на училиште, појадува, игра, ползи по дома, ги исполнува биолошките потреби и повторно спие. Помеѓу 7 и 10 часот завршувам некои задолженија низ куќата. Не сите, бидејќи тоа не е можно. До неодамна го правев токму спротивното: го чекав да заспие за да работам, а кога ќе се разбудеше, се чувствував уморна, исцрпена и нервозна, бидејќи знаев дека нема да имам повеќе слободно време за себе во текот на денот. Да, малку е потешко да се извршуваат домашните работи додека бебето е будно, особено ако се работи за активно бебе со кое се карате околу правосмукалката, кое се вртка во вашите нозе додека готвите, ги расфрла влажните работи штотуку извадени од машината или ја празни целата земја од саксијата додека го чистите другиот крај од собата, но со малку виртуозност, носење, движење, некако успевате.

Од некоја чудна причина, тој ужива со мене додека работам, сѐ му е интересно и сака да ме следи низ дома додека јас трчам како мува без глава. Штом си легнува, работата му е завршена. Сè запира. Земам лаптоп, книга или само медитирам за моето постоење и пијам кафе. НИШТО НЕ ПРАВАМ! Повеќе не готвам секој ден. ЕУРЕКА! Да, да, знам. Повеќето жени веројатно не готват секој ден. Знаете, паметни жени. Па, оваа овде не беше толку паметна. Веќе не се оптоварувам со комплицирани јадења. Ако сакаме да јадеме покомплексно јадење, го подготвувам кога е мојот сопруг дома и кога може да се забавува со децата.

Пешачам секој ден. Го ставам бебето во количка и тргнувам. По прошетката сум посмирена, порасположена, полна со енергија. Попатно пиеме кафе или нешто слатко и уживаме. Маж ми повеќе ми помага во куќата. Иако израснал во дом каде што постоела класична и јасна поделба на трудот на „машки“ и „женски“, тој сè повеќе го отфрла како единствен и правилен модел на функционирање на семејството. Вистина е дека му требаше малку време, не затоа што не сакаше да помогне, туку затоа што не му дадов „јасни упатства“.

Познато е дека повеќето сопрузи нема да се сетат да нахранат дете, освен ако тоа експлицитно не им го нагласите тоа. Сфатив дека мојот сопруг работи само ако му дадам конкретни „задачи“. Не, јас не сум од тие жени што наредуваат, не сум класичен куќен газда, газдарица. Се плашам од такви жени. Сега функционираме поинаку: готвам, ја поставувам масата и му давам јасна задача да ја наполни машината за миење садови. Најчесто оди на шопинг и учествува во некое големо и покомплицирано готвење кое го правиме најчесто за викенди. Половина ден во неделата спијам во друга соба за да спијам малку (бебето во последно време се буди неколку пати во текот на ноќта). Мојата несоница и исцрпеност доведоа до мојот пад што не сакам да се повтори. На сите им е полесно и поубаво така. Мора да биде.

Повремено се почестувам со кафе во кафуле, убави мирисни бањи, одење на фризер. Тоа прави да се чувствувам поубава, попривлечна, поженствена. Важно е да не се запоставувам себеси и да се чувствувам добро во својата кожа. Иако сум повеќе мрзлива отколку суетна, повремените излегувања надвор од она на што сум навикната ми се многу пријатни.

Кога јас сум среќна, сите се среќни.

Автор: Дора

Извор