Се сетив, еднаш како дете не постаро од петнаесет години, воодушевена и заинтересирана од некоја приказна, не забележав постар господин на кој му го блокирав преминот и кој застана затоа што не можеше да помине покрај мене. Мајка ми го изговори моето име, со тон кој даваше само предупредување, доволно да ме вџаши и да го насочи моето внимание кон неа. Ме чекаше поглед кој, без помош на ниту еден збор, беше доволен за да се свртам, сфаќајќи дека треба да го насочам вниманието на нешто друго. Му се извинив на човекот и искрено се засрамив, иако не направив ништо свесно и намерно погрешно. Но, ми беше непријатно. Тоа чувство во дадената ситуација тогаш ми беше природно, а и денес ми е разбирливо. Тоа е производ на начинот на воспитување во кој едно од основните правила беше – почитување на постарите лица.

Замислете пред дваесет, триесет или повеќе години да не сте се мрднеле пред постарите, да не сте покажале внимание и почит, велејќи дека тоа е само навестување на некаков пркос или бунт… Тешко е да се замисли затоа што не смееше и не можеше. Ако имало ретки случаи, тие биле јасно етикетирани.

Детето денес напаѓа многукратно постаро лице од него кое држи дете за рака. И тоа пред сведоци, кои не реагираат.

Тешко е да се чита за тоа, болно е да се слушне. Сеприсутниот недостиг на авторитет не може да биде добар во процесот на созревање на една личност. Непостоењето на обврската за почитување на границите е погубно за поединците, но и за општеството.

Тажна сум затоа што кај едно младо суштество, а тоа е сѐ повообичаено, има толку гнев и незадоволство што не успева да се воздржи, канализира, туку избувнува, пука. Деструктивна форма на однесување, чин што тој и неговата група истомисленици го забавуваат без да ги сфатат или, уште полошо, не се грижат за последиците, тој се обидува да се одбрани директно напаѓајќи човек во кој не гледа личност која може да му е дедо, или не е важно. Дали во овие незрели светови, нескротливата желба за тој пубертетски императив – да се биде храбар пред друштвото, да се заземе местото на лидер, да се докажува себеси пред другите ги кине сите кочници на необјаснетото и погрешно значење на моралот? Дали сознанието за непостоење на санкции е ветер во грб на таквото однесување? Дали е потребата да се привлече внимание од оние што се важни во животот? Заднините на приказната може да бидат различни, но тие не го менуваат фактот на исходот.

Недостигот на почит го турка секој општествен однос во насока на потенцијално создавање проблеми со различна длабочина и последица.

И не зборувам само за овој случај, за конкретни актери. Зборувам за сите слични настани кои нѐ воодушевуваат неколку дена, а потоа, до нов случај, кој е почест, одат во заборав. Зашто, ова е длабок проблем не на поединци, не на едно семејство, туку на целото општество.

Извор