Родителството е многу повеќе од она што им го кажуваме на нашите деца. Нашиот тон, изрази на лицето, говор на телото, па дури и нашите неискажани грижи оставаат трага кај малите набљудувачи, кои нè впиваат како сунѓер секој ден. Истражувањата покажале дека децата се исклучително чувствителни на емоционалните состојби на возрасните, особено на родителите.

Што „учат“ децата од нас?

Феномен познат како емоционална зараза објаснува зошто децата го преземаат нашето расположение. Ако сме под стрес, вознемирени или лошо расположени, децата го чувствуваат тоа, дури и кога се обидуваме да го скриеме. Нивното однесување потоа честопати станува немирно, плачливо или пркосно, не затоа што сакаат да бидат непријатни, туку затоа што се збунети и бараат емоционална сигурност.

Децата како огледало

Децата учат не само од она што им го кажуваме, туку најмногу од она што го прават нивните родители. Ако возрасните во стресни ситуации викаат, трескаат врати или се повлекуваат во тишина, детето учи дека ова е начин на справување со стресот. Од друга страна, ако видат дека родителот длабоко вдишува, бара пауза или мирно вели: „Сега сум лут, но ќе се смирам и ќе разговараме“, тие учат како да се справат со тешки емоции.

Како да го регулирате сопственото расположение поради детето?

Не можеме секогаш да бидеме насмеани и смирени, а тоа не е ни целта. Клучот е во емоционалната искреност и здравите стратегии за справување. Еве неколку совети:

Именувајте ги сопствените емоции: Наместо да се обидувате да го скриете вашиот гнев, можете да кажете: „Мама е уморна денес и ѝ треба малку мир“.
Грижете се за себе: Доволното спиење, физичката активност и поддршката од најблиските директно влијаат врз вашата способност да реагирате мирно.
Извинете се: Ако го кренете гласот, објаснете и извинете се. Децата учат и од нашите грешки.
Децата имаат потреба од емоционална сигурност.

Кога родителите успеваат да ги регулираат сопствените емоции и да создадат атмосфера на разбирање, децата развиваат повисоко ниво на емоционална сигурност. Тие се чувствуваат прифатени, видени и сакани, што е основа за развој на самодоверба и емпатија. Затоа, иако не можеме секогаш да ги контролираме животните околности, можеме да се потрудиме да им бидеме емоционално достапни на нашите деца.

Извор