Слушаме дека Швајцарија е организирана земја од соништата, но дали тој систем одговара за сите? Што се случува кога ќе ги избришете основните човечки желби и сè подложувате на строги правила…

За животот во таа земја, најдобро говори колумната на Тамара Милаковиќ:

„Овде сме во Базел, а сега сме тројца. Нашиот мал трет член е роден пред неколку месеци во најлуксузната болница во светот. Трошоците за прегледи за време на бременоста, самото раѓање и болничкиот престој во Швајцарија се покриени со здравственото осигурување.
Тоа е најмалку 200 франци месечно, а колку е поголема месечната премија, толку е помала годишната франшиза преку која се враќа сѐ.

Со најсилните породилни болки пристигнувам во породилиштето, пространа, добро осветлена соба со мал базен, огромен кревет, некакви пилатес-топки, шупливи столчиња и сите помагала за раѓање што може да ги смисли модерната медицина. Неколку месеци пред терминот дома ви испраќаат прашалник за тоа како би сакале да се породите – да го наполнат базенот доколку одлучите да се породите во вода.

Кога сѐ ќе заврши, двете многу љубезни акушерки, кои се постојано со вас и вашиот сопруг, ве преместуваат во уште поголем и поудобен кревет. А собата е како хотел со пет ѕвезди, чиста и уредна. Бидејќи избрав помала клиника, речиси цело време бев сама во собата. Бањата е уредена, со пет крпи, туш-кабина, анатомска чашка…

Медицинските сестри и акушерките се толку пријателски расположени, што почнуваат малку да ве нервираат. На половина час доаѓаат да те прашаат дали ти треба нешто, што би сакал утре за појадок, ручек, вечера, па го пресоблекуваат бебето, го носат на преглед, па пак те прашуваат дали ти треба нешто и така четири дена.

Во еден момент во собата влезе духовен советник, а по него професионален фотограф. Навистина. Мислам на сите тие кутри мајки кои се пораѓаа во босанските болници, каде што треба да ги носиш ќебињата со себе. Овде во Базел носиш само четка за заби и верувам дека и да ја заборавиш, ќе добиеш нова. Ја напуштам болницата пресреќна и размислувам колку е прекрасно што ја родив ќерка ми во таква љубезна земја.

Сончев пролетен ден е. Мојот сопруг и јас најдовме стан во Ахлшвил, населба на три километри од центарот на Базел. Тивка и убаво уредена населба, со претежно приватни куќи, но има и ниски згради опкружени со зеленило. Пред мојата зграда нема клупи или места каде што би можела да седнам и да се одморам. Двесте метри подалеку, на мал паркинг, соседите ставија клупа и маса. Таму, под сенка, понекогаш читав весник додека Ивана спиеше. Додека читав во мир и тишина, кои постојат само во оваа земја, ми пријде еден човек, веројатно станар на таа зграда и почна да вика дека седам на приватен имот и дека тоа не е јавен парк и дека сум единствената што ја злоупотребува нивната клупа…

Шокирана и речиси во солзи, зјапам во мојата зграда. По тој настан седам исклучиво пред мојата зграда на бетонските скали.

И тогаш почнувам да забележувам знаци кои ве информираат каде не смеете да поминете или, уште полошо, да останете. Никогаш никаде не сум видела знак со распнат човек! (Веројатно затоа што не бев навикната да одам покрај местата за депонирање нуклеарен отпад.)

Сличен, можеби и понемил настан се случи пред неколку дена. Мојата 19-месечна ќерка сака да ги гледа децата од блиското основно училиште кога трчаат по игралиштето на нивниот голем одмор.
Станува збор за пет-шестгодишни деца кои ѝ се многу интересни. Така се обидовме да отидеме на игралиштето за време на големиот одмор.

Пред некој ден ни пријде учител од училиштето и се обиде да ни објасни дека веќе добил неколку пријави дека жена со ќерка редовно доаѓа на игралиштето за време на долгиот одмор, барајќи нови контакти! И дека детското игралиште за време на часовите е резервирано само за учениците од училиштето и дека ние, ако сакаме, можеме да играме таму попладне.

И така, седејќи на бетонските скали, размислувам дали навистина ова е земјата во која сакам да порасне моето дете.

Дури и болницата во кој ја родив ќерката, со сите тие здодевни сестри, сега ми изгледа толку површна и неважна. Се сеќавам и на Андриќ, кој вели дека на несреќното детство му треба цел живот за да се излекува.

Автор: Тамара Милаковиќ

Извор