Како многу чувствителна личност, која плаче лесно и често, често ме етикетираат како „емотивна“. Но, зарем не сме сите емотивни? На крајот на краиштата, ние сме луѓе. Сите ние имаме чувства и емоции. Идејата не е да се преправаме дека немаме емоции, туку да имаме емоционална свест. Целта не е да ги зацврстиме нашите деца за суровиот свет, туку да ја негуваме нивната чувствителност за да можат да внесат малку мекост во него. Наместо да ги потиснувам или игнорирам емоциите, сакам моите деца да ги разберат. Како што напишала д-р Холи Симонс на „Motherly“: „Емоционалната интелигенција, или EQ, е способност да се разберат, регулираат и изразат сопствените емоции. Не само тоа, туку се однесува и на способноста за перцепција, интерпретација и одговор на емоциите на другите“.

Живееме во општество кое, и покрај забележителниот напредок, сè уште е исполнето со родови предрасуди и стереотипи. „Додека многумина ја сфаќаат потребата за емоционална интелигенција, нашиот социокултурен пејзаж, под силно влијание на родовите стереотипи, ненамерно ги продолжува неусогласените очекувања од однесувањето кај момчињата и мажите“, вели д-р Лиша.

„Момчињата рано учат да ги замолкнуваат своите чувства, да ги задржат солзите и да усвојат став на непромислена цврстина во име на антиженственоста. Пораката што општеството несвесно, но и намерно им ја пренесува на нашите момчиња е дека вистинската машкост бара храброст и агресија, т.е. токсична машкост“.

Како мајка на две момчиња, голема привилегија и одговорност е да се одгледуваат чувствителни момчиња, да се бориме против тенденцијата на општеството да шири токсична машкост и да ги учиме како да бидат чувствителни, емоционално свесни луѓе. Ова не е еднократен процес, туку е постојан, конзистентен и бескраен приоритет на родителството. Како што истакнува д-р Лиша, ние никогаш не престануваме да се грижиме за нашите деца. „Градењето на емоционалната свест кај нашите деца е клучно за нивниот развој и придобивките опстојуваат и до зрелоста“, вели д-р Лиша. „Емоционалната свест и високата емоционална интелигенција ги подобруваат браковите, пријателствата и работните односи“.

Има многу одлични совети од терапевти и експерти за детски развој, а како родители, наша работа е да ги примениме тие совети и препораки за нашето семејство и уникатните потреби на нашите деца.

Зборување за емоции и емоционална свест

Ова не значи само да зборуваме за нивните емоции, туку и да зборуваме за нашите. Јас и мојот сопруг споделуваме кога се чувствуваме тажни, лути или исплашени. И ги охрабруваме нашите деца да зборуваат за нивните емоции, дури и ако немаат име за нив или чувствуваат многу различни нешта одеднаш. Понекогаш, еден од нашите синови ќе каже нешто како: „Се чувствувам малку тажно, но не знам зошто“ или „Се чувствувам чудно, со многу различни работи во исто време“. Ги потврдуваме и ги признаваме комплицираните и збунувачки начини на кои се чувствуваме понекогаш. Потоа ги именуваме нашите емоции кога можеме.

Избегнуваме сексистички фрази како „биди маж“

Честопати овие застарени и сексистички фрази се кажуваат кога момчето има емотивен одговор или покажува чувствителност, како плачење. Во најдобар случај, овие фрази се збунувачки (што воопшто значат?!?); во најлош случај, тие можат да предизвикаат сериозна штета и оштетување на емоционалната благосостојба на момчињата. Па и кај девојките.

Според д-р Лиша, фразите како оваа го спречуваат емоционалниот раст. „Не им дозволуваме на нашите деца да учат и да растат, да се колебаат и да паѓаат. Пропуштаме драгоцени можности да ги научиме на здрави вештини за справување кога животот тргнува наопаку, како да се вратиме назад и како да управуваме со негативните емоции“.

Не се избегнува плачењето

Плачам пред моите деца и се обидувам да избегнувам да им кажувам работи како „момчињата не плачат“ или „плачењето не помага“. Тие изјави се лажни. Момчињата плачат, а плачењето апсолутно помага. Плачењето може да ви помогне да го подобрите вашето расположение, да ја вратите емоционалната рамнотежа, да ви помогне да се смирите и да ја ублажите болката со ослободување на окситоцин и ендогени опиоиди (исто така познати како хемикалии за „пријатно чувство“). Затоа, наместо да се обидувам да ги спречам солзите да течат или да се преправам дека возрасните не плачат, се обидувам да ги споделам причините зошто плачам на начин соодветен на возраста и да ги охрабрувам моите деца да плачат доколку е потребно.

Емпатијата како приоритет

Без разлика дали има бавен возач пред мене или груба личност во продавница, постојано се трудам да ги користам овие искуства како моменти за учење за моите деца, објаснувајќи им дека не знаеме што се случува во животите на другите луѓе. Јас секогаш проповедам: „Претпоставете добри намери, но знајте дека вашите постапки имаат влијание“. Не само што преземањето добри намери и практикувањето емпатија може да спречи ескалација на ситуацијата, туку генерално ме прави посреќна личност. Кога претпоставувам дека луѓето даваат сѐ од себе, јас сум подобра личност.

Признание дека момчињата се чувствителни и имаат емоционална свест

И двајцата синови се гласни, бучни и диви. Но, тоа не значи дека тие не се чувствителни. Само затоа што момчето е активно не значи дека тие не е чувствително и грижливо.

Сè уште им требаат многу прегратки и наклонетост и потсетници дека сѐ е во ред. Тие сè уште можат да имаат емоционална свест. Пред неколку месеци, додека разговарав со мојот најстар син, го кажа следново: „Тој минува низ емотивен пубертет, мамо. Знаеш, кога телото не се менува толку многу, но емоциите се менуваат“. Ми падна вилицата и зачудено го гледав. Тоа е токму тоа. И, исто така си помислив, кога стана толку чувствителен и емоционално свесен?

Заклучокот е дека тој секогаш бил чувствителен и емоционално свесен – само било потребно тоа да му се признае и валидизира.

Автор: Алена Озерова

Извор