Живееме во култура која ги притиска и форсира децата и ги осудува родителите. Секој го сака најдоброто за своите деца, но како да се борите против сопствените очекувања и критиките – реални или замислени – што доаѓаат со родителството деновиве? Педијатарот Алисон Ескаланте советува како родителите да се движат низ тешкиот терен на тоа да се биде родител што му е потребен на детето, кога сите родители околу вас се стремат нивните деца да прават повеќе и да бидат повеќе.

Прашање: Можете ли да ја објасните бурата во која живеат денешните родителите наречена „Јас треба (Шудсторм/Shouldstorm)“?

-Тоа е термин што го измислив за нашата култура на критика и анксиозност под висок притисок, што го потенцира перфекционистичкото родителство. Културата се однесува на збир на верувања и однесувања кои група луѓе ги земаат здраво за готово. Тоа влијае врз нашите пријатели, семејство и соседи, нашите онлајн групи и огромен број блогови за родителство, статии и книги. „Шудсторм“ има мислење за секоја ситница што ја прават родителите – тоа им кажува на родителите што треба или што не треба да прават и се заканува дека децата ќе страдаат ако родителите не ги следат тие начела до точка. Потоа родителите ги интернализираат работите кои „треба“ да ги прават, па таа бура живее во нивните глави и ги тера родителите да чувствуваат вознемиреност и срам. Така, родителите им пристапуваат на своите деца од позиција на избезумена грижа за тоа дали постапуваат правилно кон нив.

Во вашата книга, „Видете, воздивнете, започнете: Како да бидете родител што му треба на вашето дете во свет што нема да престане да врши притисок“, вие предлагате решение. Дали тоа е остварливо за повеќето родители?

-Токму затоа ја напишав книгата. Како педијатар и млада мајка, поминав години барајќи едноставен пристап за родителство бидејќи тоа беше нешто што ми беше потребно. Често знаев дека поради тоа што бев зафатена и преоптоварена, не се сеќавав на покомплицираните совети за родителство што ги научив. Методот од три чекори „Воздивнете, видете, започнете“ е јасен и лесен за паметење, а тоа е нешто што родителите можат да го користат и во тешки моменти. Исто како што се советуваме да „застанеме, да паднеме и да се тркаламе“ ако се случи да ни гори облеката, можеме да воздивнеме, да видиме и да почнеме со акција и кога родителството ќе се „вжешти“.

Што се случува кога родителот „воздивнува“, првиот чекор кон ослободување од бурата што ја чувствува?

-Воздивнувањето е најбрзиот начин што го знам за смирување на нашиот нервен систем. Бидејќи полека издишуваме, воздивнувањето го стимулира вагусниот нерв во автономниот нервен систем, па затоа се префрламе од борба или бегство – во помирно место. И тоа е важно, бидејќи деловите за размислување на нашиот мозок всушност се исклучуваат кога сме вознемирени и реагираме, но воздивнувањето му помага на нервниот систем повторно да се вклучи нашата помудра страна од мозокот за донесување одлуки.

Како родителите ги извршуваат чекорите „Види“ и „Започни“ во вашиот пристап?

Видете: Забележете што се случува. Видете го вашето дете. Дали е среќно? Дали е блиску до леење солзи? „Види“ не мора да значи физички вид. „Види“ е за набљудување: дозволување на себеси да регистрираме што се случува, без веднаш да се обидеме да го промениме тоа или да примениме „треба“-стратегија. Тоа е микромомент на свесност што ни овозможува да го запознаеме нашето дете, наместо да размислуваме за она што се случува во нашите глави.

Започнете: Тогаш, и само тогаш, почнете да слушате и почнете да размислувате за тоа каква би била соодветната реакција. Дали им треба прегратка на моите деца? Простор? Нешто друго? Еден од моите омилени начини за почеток е да не правам ништо. Имам тенденција да бидам реактивна, па затоа е многу корисно кога им давам само една минута пауза на сите. Клучот е во тоа што почнуваме да учиме така што собираме информации за тоа што функционира или што не функционира. Тоа ни помага да забележиме кога секое дете реагира различно. Престанува да се работи за тоа секогаш да се постигнува правилното или да се биде совршен, а родителството станува малку позабавно. Овој начин на гледање на целиот процес како на учење, ги префрла родителите од чувство на анксиозност – кон чувство на самодоверба за нивните растечки вештини.

Што им недостига на родителот и на детето кога ќе подлегнат на грижата и перфекционистичкото родителство?

-Не треба да се трудиме секогаш да ги исправиме работите и да се грижиме постојано дека не успеваме како родители. Со фокусирање на потребите, дозволуваме нашата култура да ни ја одземе радоста и да ни го наруши она што на нашите деца најмногу им треба од нас: вистинската врска. Стратегијата „Воздивнете, видете, започнете“ ни го одзема фокусот и ни помага да бидеме присутни со нашите деца, со отвореност и внимание, што им помага да се чувствуваат поврзани со нас. Тоа е чувството на сигурност, да се има родител кој се обидува да ги запознае своите деца: тоа е местото каде што е вистинската моќ на родителството. Нашата цел како родители е да влијаеме врз нашите деца кон трасирање среќен, здрав живот, а нивното чувство за поврзаност со нас го овозможува тоа.

Автор: Сузан Њуман

Извор