Внатрешната сила е капацитетот на издржливост при соочување со тешки моменти во животот, но и подготвеност на една личност да го подобри квалитетот на живот за себе и за своите блиски. Првиот чекор кон градење внатрешна сила е самосвест. Разбирањето на сопствените вредности, верувања и емоции му помага на човекот да остане достоен на себе дури и во тешки ситуации. Кога знаеме што е навистина важно за нас и кои се нашите долгорочни цели, полесно е да донесуваме одлуки што нè водат кон стабилност наместо да реагираме преку импулсивни брзи реакции. Меѓу народот тоа било познато како – размисли и одлучи со ладна глава.

Контролирањето на сопствените мисли и фокус, исто така, игра голема улога. Нашата внатрешна состојба зависи од тоа кон што го насочуваме нашето внимание. Ако постојано се фокусираме на проблеми и пречки, ќе се чувствуваме исцрпени и немоќни. Свесното пренасочување на нашите мисли кон решенија, благодарност и учење од минатото искуство ни помага да ја одржиме менталната стабилност. Поставувањето здрави граници е уште еден важен елемент во одржувањето на внатрешната сила. Луѓето што развиле внатрешна сила не им дозволуваат на другите емоционално да ги исцрпуваат или манипулираат. Тие јасно ги изразуваат своите потреби и знаат кога да кажат „не“ без да се чувствуваат виновни. Ова не значи да се биде отсутен, туку свесно да се избере кои односи и ситуации вреди да се негуваат, а кои се исцрпувачки и треба да се избегнуваат.

При донесување одлуки, емоциите дејствуваат како внатрешен компас. Кога нешто се чувствува правилно или погрешно, тоа не е само субјективно искуство. Нашите емоции се резултат на длабоко вкоренети верувања, ставови, претходни искуства и потсвесни процени на ризикот од постапувањето. Емоциите можат да го замаглат нашето расудување при донесување одлука или формирање некаков став кога се премногу интензивни или кога реагираме импулсивно. На пример, стравот може да доведе до избегнување ризик и пропуштени можности, додека лутината може да предизвика брзи одлуки. Затоа емоциите треба да ги третираме како ресурс, а не како пречка.

Автор: м-р Христина Стефановска