Јас сум татко на две деца и ова е мојата смешна исповед:

Милица, миленицата на тато, има 7 години и почна да оди во основно училиште. Лука наскоро ќе наполни 4 години и е многу немирен. Сопругата се грижи за нив, така лежерно и вешто (иако има денови кога вели дека жали што станала мајка). И кога тоа ќе се случи, таа многу брзо се смирува, ги брише солзите и ги бакнува Милица и Лука в чело (и мене сака да ме бакне, но само во образ).

Отсекогаш се прашував зошто жените лелекаат по цел ден: „Погледнете како изгледа вашата соба. Зошто не јадеше грав? Научи Милица, стекнувај работни навики. Ќе полудам! Цел ден купувам работи за вас (да, секогаш ме става во ист кош со децата). Ме болат грбот, нозете, стомакот… уморна сум, ми се спие…“ Како да е тоа некаква мудрост! Како да ти треба средно училиште за да бидеш вешта и агилна мајка, сопруга, домаќинка?

Да не го доживеев тоа, немаше да верувам! Пред неколку недели мојата сопруга мораше да отпатува на два дена. Во овој случај баба-сервисот ја откажа службата, а јас не ги пуштам дедовците да се грижат ниту за две овци. Затоа зедов два дена одмор и се посветив на децата. На моите мали ангелчиња! Утро… Ме буди Милица во 5 часот. Вели дека Лука се искакал во креветот. Велам зошто не ме разбудил за да одиме до бањата. „Да, тато, те будел, но ти не можеше да станеш. Зборуваше нешто, ммм, остави ме… И потоа мене ме разбуди, но веќе беше доцна. Се искакал веќе“, рече Милица додека ги триеше очите.

„Ќе земам чисти панталони и пижами, па легни. Има уште време до училиште“. „Но, смени ја постелнината, многу смрди“, рече таа повторно. „Ајде да одиме во дневната соба, утре ќе ја сменам. И добро затворете ја вратата од собата да не нѐ разбуди смрдеата. Боже, Лука, што јадеш? Па, ова ми боде очи.“

Појадокот – агонија. Знам дека Лука е алергичен на кикиритки и тоа е тоа. Не сакав повеќе информации. Не можев ни да замислам дека обичен појадок може да биде толку комплициран. Лука сакал виршли, свежо варени, а би сакал и мусли. Ми требаше долго време да најдам каде стои кутијата со нешто што никогаш не би го вкусил, а моите го обожаваат. Ја испратив Милица на училиште, ги измив садовите, сменив постелнина, порачав ручек од блискиот ресторан. И повторно почувствував блага форма на замор.

Милица се врати од училиште и сакаше да ѝ помогнам со математичките задачи. Ок, собирање, одземање, морам да доминирам. Сепак, имам што да видам. Денешните деца не собираат како ние порано. Тие користат некои загради, одземаат десетки од единиците и го враќаат вишокот во некои загради. „Чекај ја Милице мама, таа за математика е тата-мата. И онака не можеш да добиеш единица, во во прво се описни оценки, нели?“

Лука беше во паркот. Вели дека му е досадно дома. Не можам да се движам, лежам некое време на каучот, трепките ми се тешки… А Лука вика: „Тато, тато ајде да одиме во парк.“ Му давам хартија и маркерите од Милица за да црта. Го молам да биде мирен и ѝ кажувам на Милица да внимава на него додека јас малку да си ги одморам очите. По некое време ме буди нивната смеа. Ми велат да одам до огледалото. Имам што да видам – моето лице му служело како боенка на Лука. Се смеам со нив…

Дали ќе го преживеам ова?

Наскоро доаѓа вечера. Вадам неколку ќофтиња од замрзнувачот што ги оставила сопругата. Одам да земам леб со Лука. Заедно со лебот купувам и други глупости кон кои син ми покажа со прст, а мене некако ми беше жал, па реков: „Ако пораснав јас во беда, не сакам на моите деца ништо да им недостига.“ Три киндер јајца, ресани, едно млеко од 300 и две од 100 грама, една кутија чоколадни банани… Нека имаат децата да се засладат. Иако и јас можев да се наградам, сепак не сум љубител на ќофтиња!

Време беше за капење. Не мора секоја вечер, си помислив – кожата ќе им се истечни. Сабајлево го измив Лука, Милица барем нека ги оплакне забите и тргнуваме да ги сонуваме најубавите соништа. Сакаат да им раскажам бајка. Ајде, почнав од Црвенкапа. Милица ме опоменува и вели дека Лука се плаши од волци и не ја сака таа бајка. Сака да му ја кажам онаа за храбриот кројач. За кој? Се шегуваш. Ги знам Црвенкапа, Пепелашка и онаа за џуџињата – сакале или не. А што велите да ви кажам за моите воени денови? Не, се разбира не. Им давам таблет да го најдат она што ги интересира, интернетот е барем полн со тие глупости. Некако станав утрото… Имаше будење, но преживеав. И утредента ме чекаше истото…

Не можев да го дочекам денот кога ќе ја видам на вратата љубовта на мојот живот, мојата сопруга, мојата кралица. Никогаш не ја сакав повеќе отколку во моментот кога конечно се врати. Штом ме виде, пукна од смеење и дури потоа ме бакна. „Смрдиш како ѓубре на сонце“, рече таа. „Куќата, како атомска бомба да ја погодила… Имаш остатоци од фломастери на лицето.“

Сфатив – не ти е лесно! Јас сум поразен! Бев мајка околу 36 часа и не успеав. Сепак, ќе се задржам на она што го правам најдобро. Признавам, не е лесно и немам поим како го правиш тоа. Ќе бидам тука да помогнам, кога и да зачкрипи. И никогаш повеќе не оставај ме сам со нив! Моите мали ангелчиња!

Дали ме разбираш сега? – рече таа со насмевка.

„Да љубов моја, те разбирам“, тивко ѝ одговорив и побрзав што поскоро да легнам во креветот кој мирисаше на новата постелнина што ЈАС ја сменив!

Извор