Бевме во Бол и единственото нешто што го сакав беше да се напијам бело вино на тераса со поглед на отворено море. Беше пријатно да се биде далеку од мислите што ги оставив во Загреб, кои често знаат да го поминат цел тој пат, а потоа силно да ме удрат по глава, напоменувајќи ми дека сè уште ми треба ова или она.

Но, тој ден во Бол некако успеав да ги заобиколам и уште не стигнаа до мене, кога вечерта, жедна за тоа бело вино, сфатив дека веќе требаше да ми дојде менструацијата, но не се случи тоа. Келнерката учтиво ме чекаше додека размислував дали сепак треба да нарачам безалкохолен пијалак за да не оштетам нешто што можеби сè уште не постои, па реков: „Само вода за мене“ и длабоко воздивнав поради големата жртва што ја правам за можното суштество во мене.

-Ќе купам тест за да бидам мирна – му реков, иако ниедна секунда не верував дека навистина сум бремена, но сега ми се чини дека цело време потајно го посакував тоа.

Таа ноќ, јајчниците ми се стиснаа како расипано јаболко, се разбудив со болка силна како менструална болка, само полоша и поболна, како нешто длабоко да не е во ред со мојот репродуктивен систем. Навикната сум на инфекции, си помислив додека се грчеви и така свиткана ја поминав ноќта. Заспав пред зори, а тој ме разбуди рано утрината затоа што се договоривме заедно да го направиме тестот и беше нетрпелив да дознае што ќе се случи на крајот. Му реков да не се надева, таквата болка не треба да има врска со нешто толку убаво како што е создавање дете. Станав и отидов во бањата.

Кога го видов стапчето, ништо не ми беше јасно. Отпрвин мислевме дека воопшто нема цртичка, а потоа видовме – беше проѕирно и не можев да поверувам дека една толку безначајна линија може да сведочи за нешто толку значајно. Немаше друг избор освен да прогуглам како изгледаат позитивни тестови за бременост, по што беше јасно дека мојата линија не е многу побледа од другите.

„Гледам линија“

Докторот не беше далеку, туку во истата камена куќа каде што се наоѓаше аптеката, само требаше да се качам по скалите до првиот кат. По ходниците немаше индикации дека некаде се крие амбуланта, па по случаен избор одбрав врата и влегов во празната просторија која беше чекалница. Подот беше покриен со црно-бели плочки, како што имаа скоро сите куќи во Далмација порано, а прозорец врамен со дрво гледаше кон брегот. Не ја видов ни медицинската сестра зад шалтерот, кога ми се јави да ѝ ја донесам здравствената книшка што ја оставив во Загреб.

-Не е важно, сепак докторот ќе те види – рече таа и ме упати кон вратата.

„Тоа значи бременост“

Докторот седна пред компјутер во просторија претерано изладена со клима и ме поздрави без да ме погледне.

„Добар ден“, му возвратив на поздравот и седнав на столчето до него. „За што си тука?“, ме праша, сè уште гледајќи во компјутерот, иако не знаеше ништо од моите информации и не знам што правеше во тој момент. Можеби читаше вести.

-Направив тест за бременост утрово, не сум сигурна дали е позитивен – реков тивко и ја отворив фотографијата во мобилниот.

Поради некоја причина, ја зумирав цртичката за да не се видат нашите раце.

– Тоа значи бременост – рече сигурно и конечно ме погледна.

Сакав да плачам поради начинот на кој ми беше соопштена веста или поради студенилото што владееше во собата. Наместо да плачам, реков дека ме боли кога одам, имам грчеви и мислам дека нешто лошо се случува со мојот репродуктивен систем. На тоа, тој ми рече:

-Ќе има уште болка, сега се шири до крај, се протега, се подготвува, мора да боли.

Го прашав дали треба да се грижам за тоа, а тој ми повтори дека не треба и додаде оти морам да избегнувам екстремни спортови.

-Таму долу малку ме пецка – реков засрамено, како да одам да се исповедам и да ги набројувам најлошите гревови.

-Пецка? Што значи тоа? Дали ве гори кога уринирате или ве чеша?

-Не гори, туку чеша. Можеби. Не знам…

Тешко ми беше да дишам и сакав да скокнам од прозорецот зад неговата ќелава глава. Повторно ја сврти главата кон екранот и почна полека, но избезумено да пишува како да удира во машина за пишување.

-Ќе мачкаш маст – ми рече и ми го подаде рецептот и тоа беше последното нешто. Не ми ни честиташе. Иако тогаш не знаев дали сакам да ми честитаат за тој неочекуван настан, бидејќи не чувствував дека сум направила нешто големо.

Се вратив во аптека да го земам кремот што ми го препиша, а сега на шалтерот имаше друга фармацевтка. Имаше густа кафена коса врзана во пунџа.

-Докторот вели дека сум бремена – реков и ѝ ја подадов хартијата на која беше напишана кремата.

-Ох, честитки за прекрасната вест – рече таа од срце, гледајќи ме длабоко в очи, како да поминала низ нив сè до каналите на солзите и како да видела колку солени капки се насобрале таму. Заплака и таа.

-Извинете, ова е многу непрофесионално – рече таа насмевнувајќи се толку шармантно што сакав да му објавам на целиот свет дека во мене расте ново суштество.

-Жал ми е, извини… – повтори таа бришејќи ги солзите.

-Не, не, не извинувајте се, сега и мене ми е полесно – реков и на крајот ги опуштив очните капаци од кои течеа густи солзи кои веќе не се обидував да ги сопрам.

-Тоа е прекрасна вест, таа е бремена – ѝ викна на својата колешка, отворајќи ја вратата зад која тие две ме повлекоа и ме прегрнаа за никој да не нѐ види толку. Сите три си ги избришавме солзите иако никогаш не сме се сретнале во животот, но брзо ми стана јасно дека ова познанство е вткаено некаде во светот на жените, каде што ниту еден локален лекар никогаш нема да може да ѕирне.

Автор: Мартина Дивиќ/ правник и автор

Извор