Влијанието на мајката врз психолошкиот развој на детето е една од најважните и можеби најексплоатирани теми во психологијата. Квалитетот на емотивната врска мајка-дете, според теоријата, го одредува подоцнежниот однос на човекот со себе и со светот околу него.

Кој е доминантниот квалитет на оваа врска во нашата традиционално презаштитна средина, дали типот на врската се пренесува од генерација на генерација, каква е улогата на таткото во сето тоа?

Начелно се потврди очекувањето дека постои поврзаност меѓу начинот на кој сме воспитувани и начинот на кој ги воспитуваме сопствените деца. Поточно, постои согласност во перцепцијата на стиловите на родителите на бабата и мајката, по категории: отфрлање, емоционално прифаќање, презаштитеност и недоследност.

Исто така, квалитетот на сегашната врска мајка – тригодишно дете е поврзан со искуството на мајката со стилот на нејзината мајка. Така, мајките што го прогласуваат стилот на воспитување на нивните мајки за емоционално прифатлив, најчесто ги воспитуваат своите деца со многу разбирање и топлина, обезбедувајќи им сигурна основа за понатамошен раст и развој. За среќа, ова е најчестиот тип на афективна врска во нашата средина. Она што порано беше феномен поврзан со растењето на децата без мајка, во домовите, денес се сретнува и таму каде што мајката е физички присутна, жива и здрава! Најчесто тоа се студени, далечни мајки и беспрекорно уредени домови, акцентот е ставен на дисциплината и хигиената (ред и работа)… Овие мајки најчесто го носат искуството на отфрлање од своето детство и го пријавуваат во слични категории.

На крајот, мајките што ги опишуваат своите мајки како премногу заштитнички настроени, па дури и неконзистентни, пренесуваат некои од своите искуства во интеракцијата со детето. Нервозни и несигурни, сепак претерано вклучени во основното семејство (многу често живеат во заеднички домаќинства), во контакт со детето како постојано да имаат лош „тајминг“. Го хранат, го облекуваат, го носат, ги попречуваат иницијативата и ентузијазмот на детето. Тие се редовно премногу нервозни за да реагираат кога на детето му треба пофалба, поддршка во форма на прегратка или насмевка. Децата што ја бараат својата мајка ја играат и оваа игра: тие стануваат болни, несмасни, несигурни, емотивно врзани.

Севкупно, првите впечатоци на авторите на истражувањето (пред статистичка обработка на податоци) велат дека најзастапен е безбедниот, прифатен тип на врската помеѓу мајката и детето, но предупредуваат и дека феноменот на „грижлива“ мајка, кој се фаворизира во нашата култура, дава несигурни, емоционално зависни деца, кои наместо да имаат самостоен раст и развој, вложуваат енергија во стратегии за „обезбедување“ на мајчиното внимание.

Автор: д-р Ана Ѓорѓевиќ

Извор