Не требаше да биде вака. Сакав да ти посветам приказна. Да ја прочиташ самиот. Знам дека би ја прочитал повеќе од еднаш. Би бил горд. И би ја читал секој ден. Би ја чувал до главата на креветот. Знам дека тоа би ти значело повеќе од сѐ што ќе прочиташ. Би го читал и проучувал секој збор. Секоја запирка. Ќе им се пофалеше на другарите како внуката напишала приказна за тебе. Ќе речеше дека го наследив тој дар од тебе, иако никогаш не знаев да составам стихови толку лесно како тебе. На пријателите, кои навистина со нетрпение би се радувале, затоа што секогаш имаше понекоја шега за нив. Или некој стих.

Сакам да ти кажам уште една приказна. Со тебе во неа. Знаеш ли дека и денес ја мирисам реката покрај која си играл како дете? Иако никогаш не сум стапнала во нејзината студена вода. И ја замислувам играта со твоите сестри, која како да ми се одвива пред очи. Се сеќавам и на татко ти, мојот прадедо, иако никогаш не сум го видела, освен на една стара пожолтена фотографија на која гордо го јава својот коњ. Те замислив како момче боксер што го нокаутира противникот во првата рунда во рингот, а јас сум горда што навивам во првиот ред. Моето детство беше побогато поради твоите приказни. Ги спаси од заборав оние што никогаш не ги видов.

Го спознав оној дел од тебе што возрасните обично го кријат или го забораваат со текот на времето.

Сега пишувам бајка. Сè се случува во магична градина. Главниот лик се буди на високи кревети и меки душеци како оние на кои се будев. Кај баба и тебе во село. Мирисот на какао и цимет се шири од белиот шкаф во кујната. Вкусно јадење на трпезата секој ден. А надвор од куќата е таа магична градина. Градината на моето детство. Од каде што ти ќе дојдеше насмеан. Со свиркање на песна што си ја измислил во миг. За мене, ти беше херој на сите мои приказни од детството. И сега ткаам една таква приказна во која има сѐ што ѝ даде на мојата младост. Имагинација, која е неисцрпен извор на се што создавам.

Го извадив прстенот на баба ми од кутијата. Да ми прави друштво вечерва. Додека ти пишувам приказна која никогаш нема да ја прочиташ. Го ставив тој прстен на раката. Оној што ми го подари баба, ден пред да се пресели во вечноста. Го галев долго време и ве молев двајцата да ми дадете сила да го пренесам она што ми е на душата. Го замислив твојот гнев поради нејзината оставка на судбината. Знам дека не можеше да си го замислиш животот без неа, покрај која се будеше. Замислувам како си ја држел за рака, си ја галел и си ѝ рекол да не се глупира, дека мора да се бори. Знам дека плачеше. Ти ѝ кажа на својата зеленоока убавица, љубовта на твојот живот, да ти се врати. Да не оди. Дека не си подготвен сам да продолжиш понатаму. Таа сцена ја замислив милион пати. Твоите солзи на нејзиното лице без маки. Залудна молитва. Да ти се врати.

Иако не бев таму, можев да го замислам секој детаљ. Иако никогаш не ми го кажа тоа. Но, има и други приказни. И изгледаат полни со љубов. Стихови. Не можеше да го направиш тоа на друг начин. Ти беше свет за себе. Сега засекогаш сте обединети во вечноста.

Сигурна сум дека така сакаше да те паметиме. По музика и текст. Хармоника и пијано. Гласност која на сите ќе им даде до знаење дека ти си главен. Со веѓи и поглед кој велеше дека морам да ја испразнам целата чинија и дека нема расправија со тебе. Ти ветувам само едно. Ќе те паметат и твоите правнуци. Сѐ додека ти живееш во моите приказни, исто како што живеел мојот прадедо во твоите. Среќна сум што имаше можност да ги запознаеш и гушнеш.

За мене, вие ​​двајца сте дел од една приказна. Неразделни.

„Дали го сакаш својот дедо?“, ме прашуваше и не се ни сеќавам дали одговорив на тоа прашање. Или само детски се срамев. „Секогаш“… сега ти кажувам. Само во случај моите зборови некако да допрат до твојата душа.

Нека твојата душа го најде мирот што го заслужува. Остануваме со спомени. И се надевам дека времето еден ден ќе ја одземе болката што ја чувствува душата. И ќе живееш додека постоиме и ние. И оние што за тебе ќе слушаат. Тоа е вечна љубов која ќе ја имаш засекогаш. Во срцата на твоите деца, внуци и правнуци.

Некои приказни се кажуваат предоцна. Некои нови допрва треба да се напишат.

Нешто чудно се случи. Не знам од каде добив сила да ја прочитам оваа приказна посветена на мојот дедо на денот на неговиот погреб. Пред сите што дојдоа да го испратат. Во моментот кога колената ми се свиткаа и гласот ми трепереше како жици на виолина. Добив сила која никогаш не мислев дека ја имам, а не се сомневам дека дедо ми ја вложил својата љубов и сила од другата страна на постоењето.

Не требаше да биде вака. Сакав да биде горд што ја чита мојата детска приказна во која тој глуми. Сакав да биде посебна, затоа што и дедо не е кој било! Па, тој пишуваше песни! Тој знае што е правилно.

Времето е единствената категорија што мислиме дека ја имаме и ни бега кога ни е најпотребно. Можам само да ве замолам нешто…

Кажете им сѐ што имате на душа на оние што ги сакате. За и вашите приказни да не бидат доцна раскажани…

За дедо ми Милан. Дедото што ги раскажуваше најволшебните приказни.

Извор