Ќотекот е излезен од рајот е стара изрека која некои родители, за жал, ја наследиле од своите родители. Генерациите од Југославија одговараат на прашањето „Како ве казнуваа родителите кога бевте малечки?“, а ова се дел од одговорите.

Одговориле 55 лица, а повеќе од половината од нивните одговори завршуваат со реченицата: „Благодарен сум им на моите родители за тоа“.

„Немаше потреба од казна. Еднаш татко ми го казни брат ми и јас се сеќавам на тие настани и денес, педесет или повеќе години подоцна, бидејќи всушност јас бев виновна. Расипав некои кабли за палење на автомобилот, а татко ми мислеше дека е брат ми, па и денес жалам за тоа што немав храброст да признаам“.

-Стоење в ќош и користење на оние стапчиња со кои ги врзуваа сноповите зеленчук на пазар (претпоставувам од врба). Не може да боли, но совршено „анатомски се обликува“ околу нозете. Затоа уживав кршејќи ги на парчиња, кога открив каде ги крие мајка ми, па ја чекав да се врати дома од работа за да можам да се радувам на парчињата“.

„Да одиме самите да го избереме предметот со кој ќе нѐ удираат“

„Се сеќавам само на клекнувањето. Кај мене тоа разви чувство дека не знам за казна и дека ништо не може да ме спречи. Не ми се допаѓа тоа. Детето мора да има граници, да сноси одговорност за своите постапки. Мора да помине низ сè во својот дом каде што е сакано, за да знае да реагира и таму каде што нешто се случува, а саканите ги нема“.

„Тепање и забарна за излегување. И за тоа сум им благодарна на моите родители“.

„Да одиме самите да земеме стап, а ние избиравме суво стапче, па ќе се скрши, па треба да одиме да земеме ново, па по задникот, удри, удри… Ние трите бевме навистина немирни“.

„Поради сите методи на казнување што ги користеа моите родители, деновиве јас како родител би била в затвор!“

„Мајка ми ме гаѓаше со папуча“

„Ќотекот не излегол од рајот. Таткото не, но мајката кажува три пати, па кога не слушаме, ја вади црпалката и удира малку по нозете со неа, за да научиме да се однесуваме. А што ни фали сега, денешните родители им се извинуваат на децата кога ќе згрешат за да не ги навредат затоа што можат да се јават кај надлежните, па и уште полошо од тоа“.

„Поглед, повишен тон за октава, во најлош случај стапот камшикува – и сега се сеќавам на тоа и многу сум благодарен“.

„Мајка ми, најдобрата мајка на светот, грижлива, внимателна, нежна, полна со љубов. Ги слушаше желбите на мојата душа, но беше авторитет и ме остави да се развивам во најдобра насока! Без казна, со многу разговори со љубов, но исто така и со авторитет, што сум денес и јас за моето дете! Многу сум горда на мајка ми и веќе гледам дека и моето дете е на мене! Голема посветеност кон детето, разумот и добрата комбинација со љубов, даваат резултати!“

„Дремка во шест часот попладне. И деца си играат под прозорецот. Ах, само кога ќе се сетам…”

Извор