Кога се сеќаваме на одморите од детството, речиси никој од нас не помислува на бројот на ѕвезди на хотелот или на големината на базенот. Наместо тоа, се враќаме на тие мали, навидум незначителни моменти: мирисот на сладолед што се топи на сонцето, камчињата што ги собравме покрај брегот или тој прв залак лубеница на брегот.

Истиот образец важи и за децата денес. Луксузот, колку и да е импресивен за возрасните, не е мерка за вредност за децата.

Децата не го доживуваат светот низ призмата на вредностите, туку преку чувствата и емоциите. Еден сладолед изеден на клупа може да вреди повеќе од стотици евра потрошени за луксузно сместување.

Мозокот на децата е постојано во процес на учење и поврзување. Тие не бараат „совршенство“, туку „чувство“. Кога седат со своите родители на клупа и делат сладолед, тие исто така делат време, поглед, допир, збор. Тогаш се чувствуваат видени и важни. Тоа е она што ќе го запомнат. Зошто?

Неврологијата сугерира дека емоционално наелектризираните моменти се регистрираат во мозокот посилно од неутралните. Децата учат преку игра и емоции, а не преку форма и совршенство. Секој момент во кој чувствуваат радост, блискост или дури и изненадување го стимулира ослободувањето на допамин и окситоцин – хормони на среќа и поврзаност.

Овие хормони дополнително го врежуваат сеќавањето во умот на детето. Затоа моментот на споделување сладолед со родителот има неизмерно поголемо влијание од престојот во хотел, колку и да е луксузен.

Друга причина зошто децата се сеќаваат на едноставни работи е тоа што тие работи се достапни.
Тие не се затворени во ексклузивни зони, не носат со себе правила на однесување или ограничувања. Сладоледот што се јаде на клупа не е резервиран само за гости, не е потребна резервација, нема потреба да се обрнува внимание што да се носи и како да се однесува на масата. Тоа е слобода, а децата, повеќе од кој било друг, ја ценат слободата.

Токму тие мали летни моменти, без разлика дали се на море или дома, ги создаваат темелите на семејните односи. Можеби не се сеќаваат на името на хотелот, но ќе го запомнат мирисот на палачинките на враќање од плажа. Ќе се сетат како делеле слатки со мама и тато или како седеле на клупата во тишина, уморни и среќни.

Тие моменти, исполнети со присуство и љубов, остануваат засекогаш во сеќавањето.

Клупата не е само место, туку е безбедна база

На тој начин, децата градат чувство на сигурност и блискост. Клупата на која јадат сладолед не е само место, туку емотивно пристаниште. Во такви моменти се создава она што во развојните теории се нарекува „безбедна база“ – чувството дека сме сакани, прифатени и важни.

Овие чувства стануваат основа за подоцнежна емоционална стабилност, која е непроценлива во сите области од животот, од работата до приватните односи.

И да, ако децата се постари и имаат социјални мрежи, секако дека делумно ќе потпаднат под нивно влијание, како и под влијание на нивните врсници.

Тие може да имаат емоционални испади и да бараат актуелни играчки или облека. Сепак, ова не е она што ќе го паметат за десет или дваесет години. Се сеќавате ли каква облека носевте на море кога бевте дете? Не, нели?

Значи, тие нема да се сеќаваат на Лабуба или Лафуфу, туку на наједноставните моменти поминати со своите родители, роднини и пријатели на плажа.

На крајот на краиштата, децата не бараат пет ѕвезди. Тие бараат родители. Кога ќе ги пронајдат во едноставен момент полн со присуство, се случува вистинскиот одмор.

Извор