Колумнистката Кетрин Језер-Мортон волонтирала на училишниот саем на нејзиниот помлад син, на кој се собирале пари за училишни екскурзии.

-Се пријавив за штандот за сладолед затоа што ми се чинеше забавно, и беше. Убаво е да се види колку луѓето го сакаат сладоледот. Но, во текот на денот ме потсети на една не толку среќна навика што често ја имаат родителите на мали деца – да претворат едноставен десерт во агонија од внатрешни дилеми, што често завршува со солзи. Ова се случува затоа што им даваат на своите деца премногу избори, верувајќи дека тоа е знак на добро родителство – пишува таа на почетокот на својата колумна, која ја пренесуваме подолу.

Сценариото оди некако вака:

Интелигентен и емпатичен родител (како мене!) пристигнува со своето зборлесто дете под шест години. „Добро, Хејзел“, вели родителот со насмевка на дарежлив дарител, „еве што имаме“. Потоа ги рецитира опциите, кои, во случајот со мојот училишен штанд, беа малку, речиси како во советската ера, но доволно за целосно да го збунат детето.

Следува неодлучност, родителот го охрабрува детето да одлучи додека зад него се формира ред, густ и нетрпелив. Детето избира вкус, веднаш се кае за тоа и има емоционална криза: „Што ако другиот вкус беше подобар?“ Ако родителите побараат да се промени изборот, секако дека би го дозволила, не сум чудовиште. Но, се прашував зошто родителите не можат да одолеат да им понудат на малите деца избор со кој сè уште не знаат како да се справат.

Нашиот идентитет не е дефиниран според тоа што избираме од полиците.

Не давам често совети, но тука ќе направам исклучок. Пред да застанете во ред за сладолед, изберете еден вкус што му се допаѓа на вашето дете, не би требало да биде тешко. Мојот постар син беше љубител на чоколадо, а помладиот се заљуби во аромата на нане уште од рани години, и таа љубов сè уште го следи. Кога ќе пораснат, ќе имаат многу можности да истражуваат различни вкусови, но додека не знаат да читаат, не треба да го знаат целиот список. Сладоледот си е сладолед, без оглед на вкусот, па кога ќе стигнете до шанкот, едноставно кажете: „Имаат чоколадо, дали сакаш?“ Со тоа не им го негирате нивниот идентитет, ниту ги спречувате да се изразат. Всушност, им покажувате љубезност, им помагате да уживаат во едноставните работи. Тешко ни е да го прифатиме тоа, но нашиот идентитет не е дефиниран од она што го избираме од полиците.

Сите можеме да се согласиме дека денес има премногу од сè. Капитализмот беснееше предолго и пребрзо, иновациите се извртеа и денес најчесто ни се продава препакувано ѓубре, во количини што не можеме да ги следиме. Супермаркетите станаа гротескни. Полица со кремови за сончање, може да ве парализира ако застанете да разгледувате.

Ова не е прашање на вкус или снобизам. Не велам дека сите мора да купуваме органско и природно. Не ми пречи изгледот на пакувањето. Едноставно има премногу производи. И тоа е збунувачко, особено кога имаш пет години и возрасните очекуваат да бидеш благодарен што можеш да избираш од сите овие работи.

Знам дека децата насекаде плачат за глупави работи, но знам и дека децата од побогати семејства го прават тоа уште почесто. Ова е потврдено од бајките што постоеле долго пред луѓето да можат да читаат.

Често се обидуваме да им го дадеме на нашите деца она што ние го немавме

Кога ќе видам дете како плаче за сладолед, чувствувам егзистенцијална празнина. Може да се каже дека сум невротична, но претпочитам да го наречам тоа зголемена чувствителност на човечкото страдање. Прашајте се: Која е целта на слаткото задоволство? Да се покаже љубов и да се направи детето среќно. Тоа не е можност да им покажеме што значи да се живее во консумеристичко општество каде што мора да изберете од 20 различни видови на сè. Сепак, многу родители, несвесно, го прават ова како последица на сопствениот однос кон задоволството и потрошувачката.

Замислувањето дека вашето дете ќе го пронајде својот идентитет преку купување е како да верувате дека ќе стане попаметно играјќи игри на таблет. Никој не треба да вежба избирање помеѓу производи. Секој го знае тоа. Она што е многу потешко, особено денес, е да се научи како навистина да се ужива. Како да се чувствува задоволство. И тука на децата навистина им е потребна помош.

Голем дел од она што го правиме како родители е за себе. Честопати се обидуваме да им го дадеме на нашите деца она што ние го немавме. Ако сте пораснале во сиромаштија, давањето многу опции на вашите деца може да биде извор на вистинско задоволство. Работиме за да си го дозволиме тоа. Но, честопати ги проектираме нашите желби врз нив кога се премногу млади за да разберат. На 14 години можете да цените луксузен одмор и широк спектар на избори. На 5 години, без разлика колку вашите родители го сакаат тоа, вие не го можете тоа.

Извор