Кои се мрзеливите мајки? Како може да се опишат?

Терминот „мрзелива мајка“ е всушност метафора за мајките кои му даваат доволно простор на детето да ги извршува работите независно, во согласност со нивната возраст. Овие се всушност одлични мајки, кои се чини дека се мрзливи во споредба со презаштитнички настроените мајки. Тие не ги прават работите што детето е способно да ги направи само. На пример, тие не го носат детето кое оди преку прагот, не му пасираат храна на дете кое има заби или генерално не собираат играчки наместо детето по тригодишна возраст. Исто така, „мрзеливите мајки“ не се грижат премногу затоа што детето го гледаат како доволно компетентно за задачите што одговараат на неговата возраст. Тие се свесни за опасностите од ограничувањето на дете поради сопствените стравови – дека тоа ќе ја зголеми можноста нивното момче или девојче да станат инхибирани и пасивни.

Зошто секоја мајка треба да биде малку мрзелива?

Затоа што децата ќе развијат доверба во сопствените способности. Кога и да направите нешто за детето, му испраќате порака дека не е способно за таа активност. На почетокот на стекнувањето на вештини, детето е несмасно, а за да се промени тоа, детето мора да добие можност да вежба. Истражувањата покажаа дека децата на кои им се дадени тешки задачи, на горната граница на нивните способности, подоцна стануваат поамбициозни и повеќе преземаат иницијатива од оние кои немале такво искуство.

Што не прави „мрзливата“ мајка наместо детето? Ништо што самото дете не може да направи само. Денес, сите заинтересирани родители имаат пристап до информации за тоа на која возраст и кои активности може да ги направи детето само или со помош на возрасните. Многу родители, во недостаток на време, ги прават работите наместо детето. Кога ова се случува повремено, во ред е. Проблемот се јавува кога станува правило. Замислете на пример мајка која наместо нејзиното 13-годишно дете, таа го препишува пропуштениот материјал. На долг рок, би било многу подобро детето само да се измачи отколку да добие впечаток дека не може да го стори тоа самостојно. Ова создава основи на мала толеранција за фрустрација, пасивност и сомневање во себеси.

Со прекумерна заштита, колку можеме несвесно да ги „упропастиме“ сопствените деца?

Со преголемата заштита на детето, му ги „отсекуваме крилјата“. Кога гледате долгорочно, детето не треба да зависи од родителите бидејќи подоцна ќе има потреба да зависи од други луѓе. И во однос на зависноста, никој не може доволно да ги искористи своите потенцијали. Обично родителите имаат несвесна мотивација за преголема заштита на детето. На пример, за да го свртат фокусот од проблемите во брачните односи, тие претерано се насочуваат кон детето.

Затоа е важно секој од нас да провери дали своите деца ги третира како гости во својот дом, кои треба да станат самостојни возрасни. Или незамисливо ни е да не бидат во наша близина. Во друг случај, би било одлично да се занимаваме со сопствениот живот за да не ги упропастиме нашите потомци, а и својата можност да живееме квалитетно, надвор од односот на зависност со нив.

Автор: Д-р Данијела Будиша Убовиќ, психолог, психотерапевт, едукатор и супервизор за родителство
Извор