Децата се изложени на сè и сешто на екраните денес. Не се мисли на хорори, чуда или болни работи. Се мисли на тоа дека содржината честопати не е приспособена за деца и дека не би сакале нашите деца да гледаат сè. Затоа често ги гледаме истите програми со нив – според една студија од 2023 година, дури 94% од родителите редовно гледаат содржина со своите деца на возраст од 2 до 9 години. Содржина што нè излудува, но правиме сè што можеме за да ги заштитиме навреме.

Но, на крајот, откриваме дека треба да ги заштитиме и од оваа редовна, „нормална“ содржина. Бидејќи само затоа што нешто е за деца, не мора да значи дека е висококвалитетно или реалистично.

Ново истражување од „Мунбаг ентертејмент“ (креаторите на „Кокомелон“ и „Блипи“) покажува дека родителите сè повеќе забележуваат колку детската содржина не го одразува вистинскиот семеен живот. Нема неред. Нема солзи. Нема тригодишни деца што се фрлаат на подот затоа што им „се послужила погрешна банана“. Примерите што родителите најчесто ги наведуваат се: беспрекорно чисти куќи, совршено трпеливи возрасни и деца кои закрепнуваат од напади на бес за три секунди.

А која е реалноста? Хаотични утра, измешани емоции, вечно балансирање помеѓу работата, училишните обврски, ручекот и – да, уште едно гледање на нивната омилена епизода.

Што сакаат родителите да гледаат со своите деца?

Родителите не бараат совршени цртани филмови. Напротив, тие сакаат содржина што го одразува реалниот живот, со сите негови недостатоци, предизвици и разновидност. Еве што тие велат дека би сакале да видат повеќе:

Реалистични прикази на родителските предизвици и несовршености – 43 %
Приказни од секојдневниот живот, а не само големи драматични заплети – 43 %
Содржина што ги учи децата како да решаваат конфликти – 39 %
Ликови кои се однесуваат како просечни деца – 37 %
Поразновидни семејни структури – 37 % (самохрани родители, мешани семејства, баби и дедовци во секојдневниот живот итн.).

Родителите велат дека полесно се поврзуваат со ваков вид содржина и, интересно за сценаристите и продуцентите, 40 % со задоволство би ги гледале ваквите емисии повторно и би им ги препорачале на други.

Зошто е ова важно за децата?

Секако, ова не се однесува само на нас. Децата треба да видат и семејства кои личат на своите. Како што истакнува „Комон Сенс Медиа“, претставувањето во медиумите влијае врз чувството за идентитет на децата. Кога децата се препознаваат себеси во приказните што ги гледаат – во бојата на кожата, јазикот, семејната динамика, па дури и во нередот во кујната – тоа ги овластува и им помага да се разберат себеси и светот околу нив. Родителството не е совршено. Содржината за деца не мора да биде бајка. Можеби сите би дишеле малку полесно ако во цртаните ликови понекогаш се вели: „Мама е уморна“. Или ако некој доцнел во градинка затоа што барал чорапи 15 минути. Ако сите ги гледаме истите цртани филмови заедно 127 пати, можеби е време да ги направиме малку пореални – за нас, но и за нашите деца.

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор