Уште од самото раѓање детето е изложено на социјалниот контекст на околината, кој може да биде стимулирачки, но може да има и негативно влијание врз неговиот раст и развој. Интеракциите со родителите и другите луѓе му помагаат на детето да развие социјални и емоционални вештини. Кога детето не ја чувствува љубовта, како и вниманието на родителите во детството, и кога неговите емоционални потреби не се задоволени, неговата личност се развива на посебен начин. Затоа, семејството е основа за развојот на детето, а родителите се модели на однесување.

Сигурна приврзаност

Детството на секое дете е различно бидејќи родителите и децата се различни (почнувајќи од особините на личноста, средината во која живеат, работните места што ги имаат), но има обрасци на однесување кои се вообичаени и кои произлегуваат од родителскиот однос. Масовните студии за влијанието на родителството и практиката покажале дека родителите со својот пристап ја обликуваат структурата на личноста на детето и на тој начин го подготвуваат детето за надворешниот свет. Колку се поисполнети и позадоволни родителите, толку повеќе ќе се дадат себеси во односот со своето дете.

Безбедни и стабилни родители воспитуваат посветени деца, деца кои чувствуваат дека ги поддржуваат (водат отворена комуникација, примаат и даваат пофалби, прифаќаат критики на рационален начин, не покажуваат лутина). Децата што пораснале опкружени со топлина и љубов научиле дека односите со другите треба да бидат поддршка, знаат дека нивната околина треба да се истражи, да се пронајдат себеси, но и дека се опкружени со луѓе кои се грижат за нив. Таквите деца имаат сигурна основа, се стремат кон просоцијален развој и се спротивставуваат на ризиците на денешницата – сигурна приврзаност.

Несигурна приврзаност

Од друга страна, детето воспитано од несигурни родители, оние што имаат предрасуди кон другите, ја пренесуваат оваа шема на своето дете и го прават недоверливо, несигурно во односите со другите. Така правиме разлика помеѓу несигурна, избегнувачка, амбивалентна и неорганизирана приврзаност. Со присуство на овие шаблони, детето нема да знае како да се позиционира во претстојните врски бидејќи секоја ќе му изгледа страшно. Овој модел на родителство го насочува детето само кон себе, без можност за приврзаност кон другите. Растејќи, детето треба да воспостави врска со некого, но се плаши од отфрлање. Неизвесниот модел на приврзаност подоцна се рефлектира во изборот на пријатели, партнери и севкупните животни односи.

Преку безбедни или несигурни обрасци на приврзаност, интеракции со родителите, детето учи за своите чувства, да се види себеси и другите. Начинот на кој зборуваат родителите, нивните зборови, гестови, влијаат врз тоа како детето ќе надмине одредена непријатност и ќе се справи со неа. Првичните реакции во детството се учат и се пренесуваат во зрелоста кога личноста искажува емоции, позитивни и негативни и ги регулира своите стравови. За разлика од сигурната шема, која му помага на детето да ги канализира емоциите, несигурната шема на приврзаност го прави детето емоционално неизбалансирано, што го прави пак премногу емотивно или да создава бариери околу себе.

Да бидеме градители на безбедноста и самодовербата на децата.

Родителството е сериозна задача, па да бидеме на врвот на задачата и да не дозволиме личните стравови и незадоволството да нѐ попречат во извршувањето на една од најважните животни улоги.

Автор: Соња Трајков/ педагог, дефектолог

Извор