Пред неколку години ми се случи крајно апсурдна ситуација во автобус од јавен превоз. Ја кренав мојата седумгодишна ќерка од седиштето за да може да седне една старица. На следната станица, една мајка влезе со нејзината ќерка на приближно иста возраст и ја стана старицата за да може да седне нејзиното дете.

Нема подобар пример за конфузијата што владее во денешниот вредносен систем и воспитување. Навистина, кој има предност? Во една анкета мислењата веројатно би биле поделени. Мојата поента е јасна – на седумгодишно дете, здраво, исправено и полно со енергија, многу му е полесно да стои, освен во голем метеж кога постои опасност некој да го собори или да го притисне, отколку за некој што е стар и исцрпен. На крајот на краиштата, колку стари дами знаете кои, кога ќе излезат од автобус, среќно скокаат во паркот и трчаат наоколу и си играат таму со часови, додека членовите на семејството едвај ги наговараат да спијат и цело време се чудат како тие никогаш не се уморни?

Покрај задолжителното седење, има и тренд на задолжително држење на децата во паника при влегување или излегување од возила, што претпоставувам од навика не престанува ниту кога децата ќе ги надминат во висина постарите родители. Неодамна дури гледав една баба како го придружува својот внук од автобусот, кој беше речиси поголем од неа, држејќи го со двете раце, додека цело време, занесен во играта, тој не го ни крена погледот од екранот од смартфонот што го држеше во рацете. Впрочем, што е важен еден стар колк, кога станува збор за поставување нов рекорд?

Се сетив на таа епизода од почетокот на приказната, неодамна, откако бев воодушевена што на улична тезга најдов книга „Детски бонтон“ од 1970 година, истата онаа што ја позајмував од училишната библиотека како дете…

Читајќи им ја сега со носталгија на моите деца, наидов на еден многу интересен пасус. Имено, Снежана, хероината на оваа книга, учи лекција за добрите манири во трамвајот. Таа не застана во одбрана на постарата жена, што предизвика незадоволство кај другите патници. Ова е веќе доволно егзотично според денешните стандарди, но потоа доаѓа клучниот дел:

-Дали некогаш си била во трамвај со мајка ти, девојче? – прашала постара жена со тивок глас.

Снежана потврдува.

-Дали ти седеше во трамвајот или мајка ти?

Снежана ја наведнува главата.

-Мајка ти седела, се разбира – продолжила жената.

-Замисли како би се чувствувала ако момче или девојче одбие да ѝ го отстапи местото на мајка ти, изморена од одење. На децата им е многу полесно да стојат отколку на постарите.

Се обидувам да ја замислам денешната мајка како седи во автобус додека нејзиното злато стои! Не само што таа самата не би можела да поднесе таква „суровост“, туку револтираните патници веројатно би започнале вистинска револуција…

Срам да ѝ е, овој вози како манијак, а детето уште не е ни полнолетно!

Автор: Нада Шакиќ

Извор