Мојата покојна баба е една од најдобрите личности што сум имал можност да ги запознаам во мојот живот. И фала му на Бога за тоа.
Од неа научив повеќе за моралот, хуманоста и животот отколку од кое било училиште или книга што сум ја прочитал.

Како мало дете бев многу дебел. И моите родители се обидоа да ми помогнат да го решам тој проблем со коригирање на мојата исхрана. Одењето кај баба значеше дека можам да јадам колку сакам и што сакам. Можеби затоа ја сакам.

Шегата настрана, сега гледам зошто тоа ги поткопувало намерите на моите родители да ми помогнат.

Во мојата работа со родителите многу често слушам дека сите насоки што им ги дадов, во однос на екраните, прекумерната заштита, дисциплината, границите и воопшто стимулирачката работа, паѓаат во вода кога бабите и дедовците поминуваат време со децата.

Ем што паѓаат во вода ем тоа води кон погубни последици и врз развојот на децата и врз односот со родителите.

„Тоа беа различни времиња“ – велат тие. Сега тие се повторно различни сигурно. Но..
„Штом почнете да барате лекари – читајте дефектолог/психолог/логопед/ сте го уништиле детето“.
„Сега баба ќе тебе ќе ти… да… да. Никој мене нема да ми зборува како треба, па и јас имав деца“.
„Не дозволувајте да ползи по подот, тоа е валкан под.“
„Не е важно што рече мајка ти, еве го твојот телефон“.
„Нека јаде чипс, децата го сакаат тоа“.
„Дедо ќе ти купи играчка, веќе ти здосадија другите“.

Што градат мајсторите за еден ден, селото го уништува за една ноќ.

Така се чувствувам кога разговараат родителите.

А мојот став за тоа е едноставен. Едукацијата на бабите и дедовците е речиси невозможна. Многу е полесно (колку и да е тешко) да се постави граница во таа врска. Неопходно е да се знае кој е родителот и која е неговата улога. Кој има предност во поставувањето граници, кој дисциплинира, го воспитува детето и чии насоки треба да се следат.

Обидете се да одговорите на ова прашање: „Дали ми е поважно менталното здравје на моето дете или мислењето на моите родители за мене?“ Некако логично се наметнува одговорот. „Знам дека го сакате најдоброто за моето дете и вашето внуче, но за тоа и за тоа… јас одлучувам“.

Ова не исклучува дека бабите и дедовците секогаш имаат такво влијание. Но, од моето искуство, тие се многу важна алка во градењето на статусот на развојно отстапување.

Автор: Бојан Радовиќ/ Дефектолог Бојан

Извор