Читателка на една српска веб-страница испрати трогателен текст кој го напишала по три последователни абортуси што ги доживеала. Таа се надева дека нејзините зборови ќе им помогнат на другите мајки кои биле во слична ситуација и загубиле бебе.

– Да ме праша некој што сакаш најмногу во животот, веднаш би рекла – деца. Овие мали слатки суштества кои сѐ уште не се свесни за ништо што ги чека во животот, се смеат на секоја ваша глупост и повторуваат секакви глупости по вас. Штом ги видите, денот ви е подобар.

Штом почнав врска со моето момче, кое сега ми е сопруг, сакав уште првиот месец да останам трудна и да имам бебе.

Знаев дека немам можност за тоа бидејќи уште бев на училиште, а тој тогаш се вработи. Годините минуваа и сè повеќе го планиравме нашиот заеднички живот, кој вклучуваше куќа, свадба и дури на крајот деца. Таков беше договорот: прво да ги решиме сите финансиски и животни работи, а потоа да уживаме со децата.

„Што не е во ред со мене?“ По свадбата почнавме да работиме на случајот и уште првиот месец има позитивен тест. Бев пресреќна, желбата ми се исполни уште пред да очекувам. Веднаш закажав преглед и шок! Докторот не гледа ништо и вели дека наскоро ќе ми дојде месечниот циклус. Бев уништена. Излегов од канцеларијата, маж ми ме чекаше во автомобилот, веднаш знаеше што се случува. Влегов во автомобилот и седевме пред канцеларијата следните 40 минути без збор. Прашањето што ми помина низ глава беше: Што ми е?

И секако, по неколку дена ми дојде менструација. Цело време додека чекав, се надевав дека докторката згрешила, но таа беше во право.

Со денови, па дури и недели бев емоционално нестабилна, на секое прашање за деца или што било поврзано со мали деца очите ми беа полни со солзи. Се разбира, никој од семејството не го знаеше тоа, само јас и мојот сопруг. Не сакав да ги мачам со овие работи бидејќи знаев дека исто ќе се чувствуваат. Се плашев некому да кажам низ што поминав бидејќи знам дека луѓето не се сигурни што треба да кажат во тие моменти. Тие имаат најдобри намери, но кога сте повредени, секоја реченица ја толкувате во најлоша смисла. Најлошата реченица што некој може да ти ја каже е „млад си, имаш уште време“. Па, дали треба да поминам низ толкава болка на толку млада возраст?! Никој не треба да помине низ тоа, особено не јас.

По спонтаниот абортус имате само две опции. Да ви се зголеми желбата да продолжите што е можно поскоро со она што го започнавте и што е можно побрзо да забремените, а уште полоша е можноста тоа да стане огромна емоционална бариера, затворајќи се во себе со месеци или дури со години што ќе ве спречи од обидот.

По мојот прв абортус, се случи оваа прва ситуација. Откако плачев денови и ноќи, се затворив в соба гушкајќи кадифено мече. Одлучив дека сум премногу силна за да не успеам и дека треба да се борам за она што го посакувам од мали нозе. Да станам мајка.

„Или повторно ќе абортирам или бременоста ќе ја износам докрај“

По два месеци повторно позитивен тест. Радоста беше присутна, но не толку како првиот пат. Сега бев свесна дека постојат две можности. Или ќе абортирам или бременоста ќе ја износам до крај. Се надевав на најдоброто, го гледав секое мое движење, го галев мојот стомак, разговарав со него, читав статии за тоа како да бидеш поздрав во бременоста и се трудев да ги имам сите потребни информации. Се разбира, и вториот пат не помина како што очекував. Бременоста не се совпаѓа со бројот на недели, без фетус. Освен што отидовме на лекар за второ мислење, ја отстранивме можноста за киретажа и се решивме по природен пат.

Буквално го поминав цел ден на интернет читајќи и гледајќи, плачејќи како тој, таа, тие имаат деца, а јас немам. Целиот мој свет се вртеше само околу децата, дури и сонував за абортуси, сонував породување и како некој ми го зема детето. Доста непријатно и застрашувачко искуство. Конечно се осмелив да најдам група на интернет каде што жените со истиот проблем си ги кажуваат своите искуства, низ што поминале и низ што минуваат сега. Кога не го доживуваш тоа, не разбираш дека постојат милион жени во светот со ист или сличен проблем, тие си се најголемата поддршка една на друга во светот, те слушаат и сакаат да ти помогнат. Човек кој не поминал низ ова едноставно не ја разбира твојата болка и твоите чувства. Кога разговарав со нив, веднаш се почувствував прифатена. Знаеја што да кажат за да ме утешат. Непознати луѓе, а за мене се најголемата поддршка во животот.

Одиме понатаму, си реков.

Знаев дека постои и трета среќа. По неколку месеци конечно решив дека можеме повторно да се обидеме бидејќи бев убедена дека среќата е на моја страна. Но, повторно без среќа. Само тага. Најлошото повторно се случи. Дури по третиот спонтан абортус се започнува со понатамошно истражување и се наоѓа причината зошто се случува истото. Одење на лекар, анализи, земање крв, разговори, сето тоа уште повеќе ми разбуди надеж и верба дека ја знам причината за моите неуспеси, дека сум сигурна дека не сум виновна за тоа. Конечно е утврдено кои се моите причини за спонтани абортуси.

Сега, една година по третиот абортус, мислам дека сме многу посилни. Мислам дека тоа не е вистинската љубов што беше меѓу нас сите овие години. Но, знам дека по сите падови, потребно е време за успех, па така и за таа искрена и вистинска љубов. Денес одиме од ден за ден, полека и безбедно. Претпоставувам дека токму така мораше да биде, и на тој начин универзумот ја обликуваше нашата иднина. Минатиот месец не беше успешен, но јас сум позитивна и се надевам дека сите други ќе бидат поуспешни во нашиот план и животна желба.

Денес само малкумина знаат за моето минато, главно минливи луѓе во мојот живот, сè уште не сум ја признала мојата болка пред моето семејство. Мислам дека сè уште не сум доволно силна за таков разговор со нив. Но, отидов во насока која сите ја знаат за мене и дека тоа веќе не е табу-тема. Дека жените зборуваат за своите искуства, ја споделуваат со другите нивната среќа, но и болката.

Се стремам кон секое понатамошно прашање: Кога ќе имате деца? да одговорам со: Еве само што не добивме, се бориме со неплодност и знаете дека е долг процес, но не се откажуваме. Се бориме со сите сили да го добиеме она што го сакаме и заслужуваме.

Направив две тетоважи во чест на моите ангелчиња. Првата е тетоважа со слон и три срца, секое срце едно ангелче, па кога ќе ја допрам таа тетоважа, знам дека моите ангелчиња се со мене, во моето срце и никогаш нема да ги заборавам. Втората тетоважа е: „Too beautiful for earth my angels („Премногу убави за на Земјата, мои ангели“).

За крај, би сакал да им порачам на жените со исти и слични проблеми: Зборувајте! Кажете го вашиот проблем гласно, споделете го со луѓе, жени кои ја поминале истата болка, не затворајте се во себе затоа што болката е уште посилна кога ја држиме за себе.

Болката никогаш нема да престане, но можете да ја ублажите со вашиот позитивен став и позитивните луѓе околу вас. Најдете нешто во кое ќе уживате и заборавете на најлошото, барем за момент. Зборувајте! Не откажувајте се! Не сте сами и никогаш нема да бидете, секогаш ќе има некоја личност која поминала низ истата ситуација како вас. Дајте си онолку време колку што ви треба за закрепнување, концентрирајте се на најдобриот пат кој ќе ве води до она што најмногу сакате да бидете – мајки. И што е најважно, бидете силни!

Автор: Б.Б.
Извор