Минатата година вирусот ни го прекина традиционалното прославување на матурата. И на матурата и на полуматурата. Мојот помлад брат завршуваше 8. одделение. До последен момент се надеваа дека ќе успеат да организираат прослава. Каква било. На крајот се разделија без поздрав. Мојот постар брат во исто време завршуваше средно образование. Беа сигурни дека нивната матура ќе биде одбележана. Сепак, тоа е вистинска матура. Момчињата ги купуваа своите први костуми и чевли. Девојките купуваа или ги шиеја своите први сериозни фустани. 5 дена пред прославата сè беше откажано. Добија ветување дека ќе ја прослават матурата кога ќе помине опасноста од вирусот. Тоа сè уште не се случи, но во меѓувреме помина магијата од тој момент. Сега веќе не им е ниту важно. Влегоа во свет на нови обврски и нови луѓе. Сепак, еден ден ќе се вратат на спомените. А во сеќавањето празнина.

Но, и ние што сме славеле матура имаме празнина. Измамени сме. Тоа не сум го сфаќала бидејќи не сум знаела за подобро. Накратко, мојата матура имаше 4 елементи. Првиот е барање фустан. Вториот е доаѓање на партнерот по мене. Третиот е собирање во училишниот двор. Четвртиот е ресторан. На матурата ѝ претходеше советувањето од родителите за локацијата на која ќе се одржи прославата. Секоја година тоа е повеќенеделна тема. Следуваше правење списоци како да се подготвува свадба: фустан, чевли, чанта, накит, фризер, шминка… и многу нерви и трпение. Ако на денот на прославата фризурата и шминката не се баш онака како што сме замислиле, се создава пекол. Собирањето во училишниот двор е посебна приказна. Родителите, бабите и дедовците сакаа да појдат со нас, но на повеќето мои врсници тоа им пречеше. Сепак, неколку минути по нас, стигнаа до училиштето, но стоеја настрана, така срамежливо. Кога тргнавме кон ресторанот, нè испратија со поглед. Дома безброј пати ги прегледаа фотографиите од телефонот. Неколку од најубавите ги објавија на својот профил. Горди, но некако и неважни. За тоа време, нас, матурантите, во ресторанот-кафеана нè фотографираше професионален фотограф и исто така професионално ги наплати фотографиите кои се многу полоши од оние што ги имаме во телефоните. Целиот сјај траеше 2 часа, а потоа девојчињата ги соблекоа штиклите, момчињата ги соблекоа сакоата и повторно станавме деца. Да не ја видев прославата на матурата во моето сегашно училиште, веројатно би живеела во убедување дека јас сум имала супер матура. Сега не сум среќна со она што сум го добила, туку сум разочарана поради тоа што сум го пропуштила. Ете што му прави на човек информација.

А сега замислете вакво сценарио:

Пред крајот на 7. одделение од осмоодделенците го преземаме називот матурант со заеднички настап кој воедно за нив би бил испраќање. Учествуваат ученици, заедно 7. и 8. одделение, една модерна кореографија, убави пораки и желби за матурантите, претставување на своите учители и класни раководители, видеобим со фотографии од осмоодделенците од периодот на образованието и по едно танго или валцер на матурантите во прекрасните фустани и костуми. На крајот од вечерта, еден заеднички танц на кој би се приклучиле наставниците и родителите. Тоа би била матура која би била вредна за сите други 8 години труд и работа.

Зарем нас родителите не ни помагале доволно? Зарем тие се неважни? Зарем не заслужиле да го споделиме тој важен и среќен момент? Така се градат убави спомени на кои ќе се сеќаваме целиот живот. Така се чува семејството.

Се разбира, уште милион детали може да го разубават тоа важно 8. одделение. Цело, од почеток до крај, бидејќи сме баш толку матуранти, а не само 2 часа во кафана. На пример, некои прават дефиле на матурантите низ главната улица на својот град или населба. Маици за матурантите кои би ги носеле во текот на учебната година, а не само за фотографирање на крајот. Безброј активности со кои би му помогнале на своето училиште. Организирање различни хуманитарни и добротворни акции… сè е дел од имагинацијата и можностите. Во тие заеднички активности, многумина кои со години одат во исто одделение конечно се запознаваат. Би се почувствувале корисни и возрасни, па и многу похрабри да тргнат напред. Би исправиле некои лоши односи со наставниците и би сфатиле дека речиси сè е само недоразбирање. Би се разделиле пријателски и со многу почит и љубов. Би се радувале на случајните средби со својата генерација, а не би ја вртеле главата и би се правеле дека не се виделе.

Се надевам дека овој текст ќе го прочитаат оние што имаат моќ да ги менуваат работите. Се надевам и дека ќе им се допадне идејата. Уште повеќе се надевам дека ќе имаат волја и сила секоја година да се занимаваат со своите ученици. Зарем не е целта да излеземе од училиште и со знаење да играме валцер и девојчињата да бидат дами, а момчињата џентлмени? Велите дека е најважно од нас да направите луѓе. Па повелете. Како се прави тоа? Научете нè дека убавите моменти треба да ги споделиме со семејството, а не да ги поминеме во кафеана.

Кога ќе ги соберам впечатоците, мојата матура беше едно несмасно трчање без посебно убави моменти. Но, одбиравме од она што ни беше понудено. Мајката на моја пријателка го гледа истото што и јас. Следи објави, ѝ се допаѓаат и ме замоли да напишам еден текст за матурата. Веројатно ѝ е жал што толку убава пригода ја сведуваме на кафеанска матура. ! благодарам на идејата. И благодарам што мисли дека сме вредни и дека во нас треба да се вложи малку повеќе труд. Матуранти сме само 2 пати во животот. Дури и свадбата е можно да се прави повеќе пати, па ете можност за кафеана. Не знам колку родители размислуваат исто како и неа, но можеби оваа корона ќе ни послужи за сите малку да размислиме.

И да… Кога емотивните, гордите и пресреќни родители ги испраќаме дома, одлично продолжение би била заедничка журка на седмоодделенците и осмоодделенците или на учениците од трета и четврта година. Па и гимназијалците се луѓе.

Автор на книгата „Седум смртни вируси“

Извор