Неодамна беше објавена статија за децата и телефоните во која авторите откриле што децата навистина сакаат да прават во своето слободно време.

За да го разгледаат ова прашање, Ленор Скенази, Зак Рауш и Џонатан Хајдт, познат социјален психолог, помогнале да се спроведе анкета во која самите деца биле прашани што би ги одвлекло од нивните телефони и какви активности претпочитаат.

Резултатите?

Децата сакаат неструктурирано време за играње со своите пријатели. А нивните родители не го дозволуваат тоа. Ги обвинуваме телефоните, ги обвинуваме социјалните медиуми, ги обвинуваме игрите за тоа што децата не играат повеќе надвор и со пријатели, но се чини дека е време да се погледнеме себеси.

Во анкетата, 500 деца на возраст меѓу 8 и 12 години биле прашани за нивното мислење. Мнозинството изјавиле дека имаат паметни телефони, а околу половина од 12-годишниците рекле дека нивните пријатели се на социјалните медиуми. Децата поминуваат повеќе време отколку што би сакале на овие уреди.

Повеќето од анкетираните деца рекле дека не им е дозволено да излегуваат надвор без возрасен. Над половина од 8- и 9-годишниците рекле дека не им е дозволено сами да одат во продавница за храна, а на над една четвртина не им е дозволено да играат без надзор.

Па, што е детството ако не време за игра? Се чини дека се претворило во часови и активности насочени кон структурирано учење и евентуален успех. Но, што е со она што го знаеме за искуственото учење? Видот на учење што се одвива кога децата се практични, кога донесуваат одлуки за себе, кога мора сами да решаваат проблеми?

Знаеме дека искуственото учење е ефикасна форма на учење – и неопходен дел од образованието на детето. Знаеме, како што вели Дејвид Колб, психолог и специјалист за теорија на учењето, дека стекнувањето знаење најдобро може да се направи преку директно искуство, размислување и примена. Слушањето некого да ви каже како да направите нешто не е толку добар начин да научите како да го направите тоа како обидот да го направите сами. И знаеме дека правењето грешки е подобар учител отколку да бидете предупредени да не правите грешки. Обидот да скокнете од една карпа на друга и да паднете ве учи на претпазливост. Да му се каже да не го прави тој скок го учи детето да не пробува ризични работи.

Родителите отсекогаш сакале нивните деца да бидат внимателни. Но, поради некоја причина, родителството неодамна стана бесконечна активност за надзор. Родителите чувствуваат дека мора да бидат присутни во секое време за да ги учат, предупредуваат и да ги штитат.

Зошто родителите го прават ова?

Па, тоа е очигледно, поради љубовта кон своите деца – и нивната вознемиреност. Родителите се толку загрижени дека нивните деца ќе бидат повредени или киднапирани, што им спречуваат на да имаат време без надзор. И тие се чувствуваат вака и покрај фактите. Криминалот е намален на многу места, а киднапирањата се исклучително ретки. Секако, секој родител треба да ја процени сопствената населба, но во многу области, послободната игра на отворено едноставно не може да се смета за опасна.

Но, работата е во тоа што децата што седат дома ќе ги користат своите телефони ако ги имаат.

Па што треба да направи родителот?

Прво, родителите треба да ги разгледаат сопствените анксиозности за да видат од каде доаѓаат и дали се засновани на факти.

Второ, родителите треба да размислат за тоа како се воспитани и какви активности за игра им се допаѓале и од кои учеле.

Трето, родителите треба да се обидат да им дозволат на своите деца повеќе неструктурирано време да си играат со други деца. Родителите прво ќе треба да се потрудат да ја смират сопствената анксиозност околу ова, а потоа ќе треба да најдат можности за слободна игра што сметаат дека се разумни.

Четврто, родителите треба да бараат можности во своите заедници за децата да се собираат и да си играат без премногу наметната структура. Дали има парк во близина? Јавен базен или рекреативен центар? Дали има игралиште каде што децата можат да бидат оставени еден или два часа?

Децата сакаат да бидат со своите пријатели, а ако не можат да го сторат тоа лично, ќе го сторат тоа онлајн.

Автор: Корин Масур

Извор