Кога моите деца го научија зборот „зошто“ на 3 години, мојот живот како родител стана бескрајна реконструкција на шпанската инквизиција, без средновековното прогонство. Моите ќерки се однесуваа како да е нивна работа и задача постојано да поставуваат прашања и претпоставувам, на некој начин, така и треба да биде.
Испрашувањето се одвиваше во три различни фази: ситни прашања, прашања со средна големина и ГОЛЕМИ прашања.
Прашањата што ги поставуваат кога се мали обично се симпатични и ве тераат да сакате да ги запишете во нивната книга за бебиња за да ги паметите засекогаш. Примерите вклучуваат: „Дали црвите носат светилки за да гледаат?“ „Дали сонцето спие ноќе?“ И, се разбира, „Дали еднорозите навистина какаат виножита?“ Нашите одговори можат да бидат креативни како и нивните прашања, бидејќи тие нема да проверуваат факти. Сè уште не можат ни да си ги облечат чорапите.
Потоа тие стануваат малку повозрасни, на седум или осум години, а прашањата стигнуваат до средна големина како што е секогаш популарното „Од каде доаѓаат бебињата?“, „Зошто таа личност има различна кожа од мене?“, „Дали духовите се вистински?“ Прашањата со средна големина обично ни даваат пауза затоа што без разлика дали сме подготвени за подлабоко испрашување или не, ние сме принудени внимателно да ги разгледаме нашите одговори бидејќи сега нашите деца се на таа возраст кога сакаат слободно да го споделат она што го научиле со секој што ќе ги слуша. Исто така, ако сметаат дека нашите одговори не се вистинити, поверојатно е дека нема да дојдат кај нас следниот пат.
Но, единаесет години е возраста кога ќе почнат да ги поставуваат ГОЛЕМИТЕ прашања: „Дали моето училиште е безбедно?“, „На која возраст беше кога го имаше првиот бакнеж?“, „Што се случува со моето тело?“ Или она кое мојата ќерка неодамна ми го постави додека бевме прегрнати и гледавме емисија заедно: „Дали ти и тато некогаш би се развеле?“ Јас за момент останав без зборови затоа што јас и нејзиниот татко имаме силна врска и никогаш не се споменуваше развод. Мојата реакција беше да кажам: „Апсолутно не!“ Но, тогаш си помислив, којзнае што ќе се случи за десет или дваесет години. Сакав да одговорам искрено, па ѝ реков дека навистина се надевам дека нејзиниот татко и јас никогаш нема да се разведеме, но дека понекогаш врските завршуваат дури и ако работите навистина напорно за да останете заедно и во ред е ако тоа се случи. Се чинеше дека е во ред што го доби тој одговор и се прашував дали е грижа она што ќе го задржи во задниот дел од умот или целосно ќе заборави дека воопшто ме прашала.

Кога ќе почнат големите прашања, сфаќате дека би направиле сè за да се вратите во деновите кога децата сакаа да знаат зошто училишните автобуси се жолти или дали верверичките имаат таен јазик.
Сигурно не сум единствената што не можеше, а да не почувствува тага, поминувајќи покрај сите минијатурни палта и панталони. Затоа што тогаш разбирате дека нема враќање назад и вашите одговори на нивните прашања се најважни. Помина времето кога можевте да измислите што било, или дури и да му го одвлечете вниманието на вашето дете од самото прашање што го поставило со сладолед. Ја чувствуваме оваа огромна одговорност да бидеме искрени на начини кои ќе остават најмалку емоционални лузни.
Ова може да биде и последната фаза од времето кога вашите деца ќе дојдат кај вас за одговори барем во врска со други прашања освен „Можам ли да добијам пари?“ Набргу потоа ќе им се обратат на пријателите за нивните грижи и, уште повознемирувачки, можеби ќе се потпрат на емисии или на интернет за да им дадат одговори. Го знам ова, бидејќи научив сè за врските од „90210“ и „Мелроуз Плејс“.
Поставувањето големи прашања носи со себе и големи разговори, кои не се најлесната работа за родителите и блиските кога децата се во таа фаза, бидејќи сè што ќе кажеме во голем дел ги шокира. Но, истовремено, мило ми е бидејќи сакам моите девојки да знаат дека ниедно прашање не е надвор од границите. Иако мислат дека не знам за што зборувам затоа што сум родена во 20 век, помислата дека еден ден ќе разберат од каде доаѓам ми дава сила да продолжам.
Кога ќе се појават големите прашања, тоа им кажува на родителите дека тие повеќе не се наши мали бебиња и наскоро ќе го напуштат гнездото во потрага по повеќе отколку само по одговори. Тие ќе носат одлуки врз основа на работите на кои сме ги научиле. Тоа е малку застрашувачко, но исто така е и возбудливо – за нашите деца и за нас.
Автор: Џуел Нуњез