Младите Јапонци не ги сметаат постарите луѓе за досадни, туку за извор на мудрости.

Јапонија е земја на која ѝ се восхитуваат многу луѓе поради многу причини, а една од нив е и начинот на воспитување на децата.

Карактерот на луѓето од Јапонија не престанува да го воодушевува светот. Сите знаеме колку се упорни, истрајни и дека под никој услов не го губат чувството за комуникација. Исто така, познати се по почитта кон другите и се вредни работници.

Такви се затоа што такви биле и како деца, а такви биле како деца бидејќи биле воспитани така.

Децата од Јапонија многу се разликуваат од децата од Западот. Тие се умерени и убаво се однесуваат, ги слушаат своите родители и никогаш не викаат и немаат напади на бес. Во што е тајната?

Јапонците ги ценат семејните врски

Блиските односи помеѓу членовите на семејството од различни генерации е нешто што, меѓу другото, ги прави Јапонците толку посебни. Оваа врска помеѓу старите и младите се заснова на длабоко сочувство и меѓусебна грижа што, за жал, не може да се види на друго место во светот. Старите луѓе во Јапонија се сметаат за извор на мудрост и заслужуваат посебно внимание и почит.

За возврат, старите не им викаат на младите и не ги критикуваат, туку им ја пренесуваат својата мудрост. Во тоа лежи клучот на хармонија меѓу генерациите.

Јапонците ги ценат и ги почитуваат сите нивни роднини. Истовремено, тие имаат многу строги граници. На пример, се смета за неприфатливо бабите и дедовците да се грижат за внуците затоа што родителите немаат доволно време. Семејните врски во Јапонија не се засноваат на „размена на услуги“, туку на верувањето дека сè на овој свет има свое место.

Разбирање на родителството

Повеќето семејства во Јапонија веруваат дека родителството треба да се заснова на чувствителност и разбирање. Повишувањето на гласот при обраќање на дете во Јапонија е исто како и секоја друга остра казна. Родителите веруваат дека со избегнувањето на казната тие всушност ги учат децата како да се поврзат со светот и да ги почитуваат чувствата на другите.

Ако детето е немирно, мајката и таткото го казнуваат со поглед или гест на неодобрување. На тој начин покажуваат дека таквото однесување е неприфатливо. Фразите како што се „ќе го/ја повредиш“ или „ќе се повредиш“ се користат за укажување недолично однесување и последици, а не тукутака. Истото правило важи и за предметите. На пример, ако детето скрши играчка, родителот ќе рече „згреши“, а не „ја скрши играчката“. Јапонците ја потенцираат важноста на делото, а не функционалноста на предметот. Затоа децата уште од раното детство учат да бидат свесни за сè во секоја ситуација и да се грижат за сè околу нив.

Најголемата тајна е слободното време

Јапонците го поминуваат слободното време со своите деца. Тие не го сметаат учењето како посебна активност, туку сè работат заедно. Најважно им е да изградат силна врска со децата.

Во Јапонија е многу редок случај мајката да го запише детето во градинка ако не наполнило барем три години. Јапонките ги носат своите деца буквално секаде бидејќи веруваат дека таквата физичка близина создава длабоки и силни врски. Исто така, тие веруваат дека близината на мајката ја смирува душата на бебето. Мајките во Јапонија постојано разговараат со своите деца.

Односот со таткото, бабата и дедото е многу сличен. Во Јапонија семејствата редовно ручаат и вечераат заедно, разговараат и си раскажуваат што им се случило во текот на денот. Овие семејни приказни на масата често се повторуваат, му даваат на детето чувство на припадност и идентитет, како и важност за вербалната комуникација.

Ова е главната причина зошто децата од Јапонија не прават сцени. Тие растат во средина каде што можноста за непријатно изненадување се одржува на минимум и никогаш не им недостига љубов. Тие растат свесни дека постои наредба што треба да се следи, како и дека секој човек има свое место и улога. Тоа ги смирува нивните умови и им помага да разберат дека нема потреба од агресивно изразување на емоциите.

Извор