Навикнувањето на нокширот и вадењето на пелените е еден од првите чекори кон независноста на детето. За родителите на деца со пречки во развојот, тоа често е многу предизвикувачки потфат. Постојат многу причини зошто на детето може да му треба долго време да ја научи оваа вештина.

Физички проблеми

Неопходно е да се елиминира постоењето на медицински причини. Можете да разговарате за ова со вашиот педијатар.

Недоволно развиен говор

Децата може да имаат проблеми со разбирањето и користењето на говорот. Како резултат на тоа, можеби нема да можат правилно да разберат што барате од нив, ниту да ги изразат своите чувства и потреби. Тоа значи дека не знаат да ви кажат: „Треба да мочкам“, не разбираат кога ќе ги прашате или ќе им дадете наредба дека треба да извршат мала или голема нужда. Има простор за недоразбирање, кое е проследено со фрустрација, несоодветно однесување, стрес…

Физички/сензорни дефицити

Некои деца немаат развиена свест дека треба да одат во тоалет или дека облеката им е мокра или валкана. Едноставно не го забележуваат тоа, не им пречи. Тие можат да седат сосема мирни и да играат толку влажни или валкани.

Тешкотии при облекувањето

Повлекувањето на панталоните нагоре или надолу може да биде вистински предизвик за некои деца. Тогаш самиот чин на користење на тоалетот е неуспешен бидејќи подготовката трае предолго. Повторно, постои фрустрација и стрес, особено ако личноста вклучена во процесот на учење не разбира и затоа не може да помогне.

Стравови

Има и деца кои се плашат да седнат на тоалетната школка, што им е непознато, можеби дури и сензорно неприфатливо (ладна површина, мазна), небезбедно (може да паднат во неа). Стравовите може да се поврзат и со звукот на проточна вода, која за некои деца, кои се сензорни, може да биде громогласна.

Потребата за рутина

Учењето нови начини може да биде тешко. Секоја промена, излегување од рутината, може да предизвика страв од непознатото, повлекување.

Неможност за генерализација

На некои деца им е тешко да го генерализираат стекнатото знаење. Тоа значи дека ако научиле да го користат тоалетот во својот дом, не значи дека ќе можат да го користат тоалетот на друго место, во градинка, училиште, ресторан…

Како да им помогнеме?

Ни треба структура, односно распоред за обуки. Целта може да биде шест тоалетни сесии дневно. Во почетокот престојот во тоалетот треба да биде краток, околу пет секунди. И секој ден по еден подолг престој, до 10 минути за голема потреба.

Може да биде корисно да поставите часовник за детето да знае кога може да заврши седењето. Можеме да користиме и песна што му се допаѓа на детето и е со одредена должина. Кога ќе ја допееме песната, седењето завршува. На овој начин на детето му даваме сигурност дека започнатата активност ќе биде завршена, како и она што следува пред и по неа. Така, новата активност станува позната, сигурна и безбедна, така што може да се прифати без фрустрации и стрес.

Исто така, важно:

Не прашувајте – кажете. Едноставно кажете им дека е време за тоалет.

Распоред – Држете се до истата дневна часовна рутина.

Комуницирајте – Користете ги истите зборови, слики или знаци.

Бидете упорни – Потребни се три недели за да се формира навика.

Можете да користите и визуелен распоред, кој се состои од неколку сликички со јасно прикажани чекори за обука за тоалет. Така, детето добива визуелна поддршка и многу едноставна визуелна инструкција што да прави.

И конечно – одредете награди!

Автор: Александра Бокун,дефектолог

Извор