Ви звучи познато? Детето се враќа дома од училиште насмеано, а неколку минути подоцна сè се менува. Не сте сами – тоа се нарекува емоционален слом по училиште и е многу почеста појава отколку што мислите.

Зад овој термин не се крие официјална дијагноза, туку начинот на кој децата емоционално се „издувуваат“ откако цел ден се под притисокот на правила, фокус и самоконтрола. Училиштето ги принудува да седат мирно, да бидат тивки, да бидат учтиви, да бидат фокусирани… И кога ќе се вратат дома, на безбедно место, доаѓа до колапс.

Како да откриете дека ова му се случува на вашето дете?

Ова се некои од знаците: ненадејни изливи на плачење или лутина; раздразливост, замор, понизок праг на фрустрација; физички тегоби како што се главоболки или болки во стомакот; однесување кое вообичаено не го покажуваат – пркос, грубост.

Важно е да се знае дека ова не е класичен напад на бес, туку буквално се „исцрпуваат“ емоционално. Што можете да направите за да им помогнете?

Не бомбардирајте ги со прашања

Спротивставете се на нагонот да прашате штом ќе влезат во автомобилот: „Како беше на училиште? Што правевте? Со кого си игравте?“… Оставете ги да дишат. Тишината и некоја тивка музика прават чуда.

Дајте им простор да се искажат

На некои деца им е потребна само малку осаменост, на други прошетка, игра, возење велосипед или танцување низ дневната соба. Играта им помага да го обработат она што го доживеале во текот на денот преку движење и креативност.

Храната е половина од решението

Уморните деца често се гладни – и тоа повеќе отколку што сфаќаме. Не прашувајте „дали си гладен?“, само подгответе лесна закуска и вода. Хранете го нивното тело за да може нивниот ум полесно да се смири.

Не планирајте активности и задачи за нив веднаш

Ако знаете дека се емоционално и физички исцрпени по училиште, прескокнете ги домашните задачи, обврските и тренинзите – барем за кратко време. Нивната „батерија“ потоа се празни и тие не можат да дадат повеќе отколку што имаат.

Бидете безбедно засолниште – без навреди и прекори

Децата често се „распаѓаат“ дома бидејќи тука се чувствуваат безбедно. Тоа не значи дека треба да толерирате агресивно однесување, но знајте дека нивниот испад не е личен – тоа е нивен начин да се ресетираат себеси. Вашата смиреност, емпатија и блискост се клучни за нивната емоционална регулација. На крајот на краиштата, целта не е да се изгасне огнот, туку да му се помогне на детето. Кога знаеме што стои зад сето тоа, полесно ни е да останеме со нив, токму онака како што им е потребно.

Автор: Карина Шиждрак

Извор