„Можеш ли да го понесеш и ова? – праша ќерка ми ставајќи ми во раката полупразна обвивка од јогурт или јакна или кукла. Гледав во моите уморни раце, веќе се мачев да ја држам млаката шолја кафе, една од фудбалските топки на син ми или крем за сончање.

Дали родителството главно служи за држење работи – работи што се лепливи, валкани или влажни? Се прашувам. Но, не се работи само за родителство. Повеќето од жените што ги познавам изгореле од толку многу држење. Ги чуваме грижите и соништата на нашите деца, стресот на партнерот, стравовите на нашите родители. Со себе носиме досаден глас кој ни кажува дека секогаш треба да работиме повеќе и повеќе. Се воздржуваме од болни прашања: дали е ова сè што ме чека? Или, дали моето дете ќе биде добро? Или може некој да ми каже што треба да направам за климатските промени?

Понекогаш се прашувам дали да се биде жена главно значи само носење работи? Да ја носиме тежината на нашиот свет додека не ни се свитка грбот, додека не можеме да ги видиме нашите дланки, сопствените желби и потреби? Одржуваме семејни распореди, лекарски прегледи и воннаставни часови, волонтирање и состаноци и родендени. Се обидуваме да ги контролираме нашите хормони, ненадејното гневно расположение, здравствените и финансиските стравови. Премногу од нас го носат сето ова. Не бараме помош затоа што сите други што ги познаваме носат толкав товар. Потоа се прекоруваме за нашата среќа, за нашите огромни, широки привилегии. Може да биде многу полошо, си велиме.

Тогаш зошто сè уште е толку тешко? Како одговор шепотат мали гласови.

Чувствувам дека моја работа е да држам сè под контрола бидејќи ова е животот што го посакував, животот што го избрав: мајка, сопруга, писателка, пријателка. Затоа што поминувам премногу време на социјалните мрежи и почнувам да верувам дека сите други се среќни што жонглираат со сето ова и многу повеќе, а исто така одат на егзотични одмори и ги хранат своите семејства со добро избалансирани, органски оброци. Но, тогаш мислам на ќерка ми, нејзините сјајни очи и широко срце. Замислувам дека еден ден и таа ќе се чувствува како да носи сè на својот грб. Замислувам дека нејзината светлина се гаси и се затемнува.

И тоа ми го крши срцето.

Сакам да ја научам ќерка ми дека понекогаш треба да ги одложиме работите. Треба да си го олесниме товарот. Да кажам: „Ми треба помош“. И „не, благодарам“ или само „не“. Слушнав многу приказни за важноста да се грижиш за себе, како и некои реакции за тоа што всушност значи грижата за себе. Можеби грижата за себе не е само јога или масажа. Можеби значи да станеме реални за она што можеме – и сакаме – да го задржиме и она што треба да го одложиме. За вистинската големина на нашето сопствено оружје.

Во последно време ги одложувам работите.

Направив пауза од некои од моите работи за да можам да ја завршам книгата што сакав да ја напишам со години, а дел од грижата за нашето ново кученце ја препуштив на центарот за кучиња. Рацете сè уште ми се полни, но првпат по долго време чувствувам дека можам да се одморам. Како да имам простор да паузирам и да го ценам мојот живот наместо да се чувствувам закопана под купот обврски. Се чувствувам олеснето и неизмерно благодарна што можам да ги направам овие промени, но чувствувам и болка од вина. Не е лесно да се признае дека не можеме – или не сакаме – да задржиме толку многу. Дека нашиот капацитет е ограничен, скапоцен ресурс.

Не секој може да се одмори од работа, но можеме да кажеме „не“ на волонтирање во училиште или „не“ на социјалните мрежи или преземање дополнителен проект на работа поради кој ме стегаат градите. Кога ќе се појави сомнеж, мислам на ќерка ми. Некогаш бев како неа, мала и полна со соништа. Под тежината на она што сите го носиме, сè уште можеме да ја најдеме таа искра. Треба само да се ослободиме од она што го држиме во себе за да можеме да ја најдеме.

Автор: Ана Делиќ

Извор