Колку овој период ме потсетува на 1999, на бомбардирањето на Србија… Исто започна во март, исто од почетокот не можевме да веруваме што ни се случува. Баш како и сега, луѓето живееја некаде помеѓу надежта и паниката, баш како и сега, животот како да застана, а сите се трудевме да го живееме како што знаевме и можевме.

Тогаш правевме резерви, сега еве повторно ги правиме, човекова природа е тоа, што ако… што ако… Тогаш се плашевме од непријател од небо, сега непријателот е секаде, и горе и доле, и зад врата и на клупа, и на игралиште и во продавница. Непријателот ја прекри планетата. Тогаш се криевме по станови и куќи. Сега тој истиот стан или куќа се безбедни, дај Боже стерилни зони со врати зад кои демне апокалипсата.

Тогаш, таа веќе далечна 1999 година, барем се имавме едни со други. Го помнам пиењето кафе по соседството, правењето скара во дворот. Ги помнам најубавите дружења, партии тенис во очекување сирени и авиони, пркосење и неверување. Сега пријателите се дел од виртуелната реалност: пораки во телефонот, загрижени лица на „Вибер“ или „Скајп“. Сега се имаме само себеси и тоа мора барем некое време да ни биде доволно. И понатаму не верувам, но повторно, како да не верувам кога еве седам дома и се обидувам да работам. Како да не верувам кога поголемиот дел од времето го поминувам пред телевизор или на интернет впивајќи ја секоја нова информација или совет.

Многумина веќе по една недела од режимот „остани дома“ се тотално истрауматизирани. Јас 8 години живеам така, па тоа не ми е најстрашен дел од оваа хорор-приказна. Дали направив резерви? И да и не. Не премногу, но доволно за некое време. Имам дете и стара мајка, заради нив организацијата на животот и преживувањето ми се на највисоко можно ниво. Маска немам, ракавици немам. Носам кожени, нема врска. Се тргам од метеж и групи. Знам дека сум здрава бидејќи поради околности, поради повреди, претходниот 1,5 месец го поминав дома. Истренирана сум за социјална изолација.

Работам од дома, среќа работата ми го дозволува тоа. Следам ТВ-настава со ќерка ми, ја терам да учи, тука ништо не се промени. Шетаме двапати дневно, тоа е во ред. Поминуваме повеќе време заедно отколку порано, и тоа е во ред, одлично е. Туку, стравот.

Не кај мене, јас сум ок, знам дека сето ова ќе помине. Мора да помине, кога-тогаш. Веројатно ќе помине. Но, таа се плаши. Вечерта кога објавија дека училиштата се затвораат, се врати кај мене во кревет. Ете. Короната ќе ги уназади здравјето и економијата на планетата, а тоа го уназади и созревањето и осамостојувањето на моето дете. Чекор напред, два чекори назад. Велат мајките дека имаат проблем со децата кои по цел ден се заглавени дома. Бараат друштво, досадно им е, не разбираат. Јас тој проблем го немам. Не ѝ е досадно, всушност, мислам дека не се ни осмелува да се пожали на досада. Таа би сакала да ги види другарчињата, сега училиштето ѝ е како убав спомен и потсетник на некои нормални времиња. Но не бара, бидејќи се плаши.

Полна е со прашања.

А зошто не смее ништо да се допира? А кога чичковците ќе пронајдат лек за вирусот? А што ако не пронајдат, дали вирусот едноставно ќе испари сам од себе. А дали тоа ќе биде наскоро? А дали повторно ќе одам на училиште?

Ете. Не ми е мене најтешко и најлошо што не можам да одам никаде. Не ми е најлошо што не гледам никого. Не ми е најстрашно што канцеларијата ми е во спалната соба, а училницата во дневната. Најтешко ми е со мирен, позитивен тон, да ја убедам мојата осумгодишна ќерка дека училиштето од ТВ е „кул“, дека сето ова само што не поминало и дека многу наскоро животот повторно ќе биде нормален.

Автор: Дневникот на една супермајка