На полето на клиничката психологија, особено во посттрауматското родителство, постои интересен парадокс – родителите кои никогаш не би помислиле да го удрат своето домашно милениче, често веруваат дека удирањето на нивните деца е прифатлив облик на дисциплина. Овој парадокс го привлекува вниманието на значајните општествени верувања и заблуди поврзани со физичкото казнување.

Многу родители кои самите доживеале траума, пријавуваат траума поврзана со удирање или други форми на грубо физичко казнување. Некои се борат да ги променат овие практики поради културните верувања дека тепањето не е насилство, туку воспитен метод.

Сепак, неодамнешно истражување сугерира дека дури и оние што го сметаат тепањето за „воспитно“, признаваат дека тоа е форма на насилство.

Ставови за удирање деца во споредба со удирање домашни миленици

Студија објавена во „Психологија на насилство“ ги истражувала ставовите за удирањето деца, во споредба со удирањето на домашните миленици. Резултатите покажале дека американските родители почесто сметаат дека удирањето деца е поприфатливо отколку удирањето миленичиња. Поточно, 30 отсто од родителите сметале дека е прифатливо удирањето на своите деца, додека само 17 отсто сметаат дека е прифатливо удирањето на домашните миленици.

Ова несовпаѓање сугерира комплициран поглед на удирањето, каде што се гледа и како форма на удирање и како помалку сериозно дело.

Многу родители го оправдуваат удирањето како неопходна дисциплина, особено кога другите методи не успеале, или за да се обезбеди непосредна безбедност. Тие веруваат дека удирањето деца ја покажува разликата помеѓу доброто и погрешното.

Сепак, опсежните истражувања покажуваат дека удирањето може да доведе до значителни социјални, емоционални и проблеми во однесувањето. Едно истражување покажува дека удирањето води до дефицит во социјалните вештини, емпатијата и самоконтролата, што ги тера децата да се однесуваат полошо.

Дополнително, прегледот во „Американскиот журнал за превентивна медицина“ покажува дека физичкото казнување е поврзано со зголемена агресија, асоцијално однесување и проблеми со менталното здравје кај децата.

Зошто некои родители не ги удираат своите миленици, но ги удираат своите деца?

Се поставува прашањето – зошто некои родители не ги удираат своите миленици, туку ги удираат своите деца? Една од причините може да биде општествената промена во начинот на кој гледаме на животните. Многумина сега сметаат дека миленичињата се членови на семејството, кои заслужуваат нежна грижа и позитивно охрабрување.

Спротивно на тоа, застарените верувања за воспитување деца опстојуваат, во кои физичкото казнување се гледа како традиционален или неопходен метод на дисциплина. Иако се смета дека миленичињата заслужуваат нежна грижа, тоа не е случај со децата, што изгледа нелогично.

Но, кога размислуваме за тоа колку од нашите родителски практики се потпираат на она што ни го покажале нашите родители, почнува да има повеќе смисла.

Родителите кои ги удираат своите деца често го оправдуваат тоа како „воспитна“ метода, но длабоко во себе многумина се во дилема. Тие се свесни дека повеќе се работи за емоционална дисрегулација на возрасните или инстинктивни реакции во моментот отколку за свесна одлука да се подучуваат или пренесуваат културните вредности.

Помагањето на родителите да ја согледаат нелогичноста на „воспитното“ насилство преку споредување со насилството врз животните може да ги открие овие заблуди.

Да се ​​вратиме на аналогијата на кучињата, ако тепањето навистина има едукативна цел, тогаш зошто да не се примени истата логика за животните? Кучињата, за разлика од луѓето, не можат да расудуваат, па по оваа логика удирањето треба да биде уште пооправдано.

Сепак, на повеќето луѓе им е одбивна помислата за удирање куче. Ако мислите дека е погрешно да се удира куче, но го оправдувате удирањето деца, тогаш функционирате под логична нелогичност.

Или удирањето е прифатлива алатка за учење на сите суштества или не е. Оваа логика го урива оправдувањето за удирање.

Трајни последици од дисциплинските одлуки

За родителите што доживеале траума – од клучно значење е да ги разберат трајните последици од нивните дисциплински одлуки. Продолжувањето на циклусот на физичко казнување може да ја овековечи траумата низ генерациите. Наместо тоа, родителите треба да прифатат стратегии за позитивна дисциплина за да изградат поздрави односи и поефикасно да управуваат со однесувањето.

Алтернативите се:

Моделирање на смиреност – демонстрирање смирено, контролирано однесување, особено во стресни ситуации, за да им се помогне на децата да научат да управуваат со своите емоции.
Природни последици – дозволување на децата да ги искусат природните последици од нивните постапки за да ги разберат ефектите од нивното однесување.
Логички последици – спроведување последици директно поврзани со лошото однесување, така што децата ќе ја разберат врската помеѓу нивните постапки и резултатите.
Пренасочување – насочување на децата кон соодветно однесување, со пренасочување на нивното внимание од негативните постапки.
Контрола на животната средина – поставување средина што ги намалува ситуациите каде што е потребна самоконтрола, како што е отстранување на опасните предмети или држење на децата подалеку од опасните области.
Јасни и конзистентни правила – поставување конзистентни правила за да им се обезбеди на децата сигурност и разбирање на границите.

Со усвојување на овие методи, родителите можат ефективно да ги дисциплинираат децата без прибегнување кон физичко казнување, создавајќи попозитивна и похранлива средина за нивните деца.

Автор: Томислав Станиќ

Извор