Пред пандемијата многумина од нас бевме „породители“ отколку што знаевме дека треба да бидеме. Можеби не практикувавме хеликоптер-родителство, и не, никогаш не би направиле нешто незаконско за да се обидеме да обезбедиме успех за нашите деца.

Сепак, многу од нашите родителски одлуки, особени оние од нас доволно привилегирани за да донесат повеќе избор за нашите деца – беа информирани од повеќе „треба“ отколку „може“.

Дијагнозата? Никогаш доволно. Симптомите? Зафатеност, вина и заблуда дека можеме да ги реализираме сите работи.

Нашите деца, според нашето волшебно размислување, ќе бидат многу успешни, самомотивирани и приземни, а ние, родителите, ќе останеме во баланс и среќни. Зголемената нееднаквост во приходите и сè поголема атмосфера дека победниците земаат сè, во која живееме, не помогнаа.

Сега, хаосот и страдањата што ги предизвика Ковид-19 разоткрија колку се невозможни нашите стандарди како родители.

Никогаш не било појасно, колку се очекува од родителите, главно мајките, со мала поддршка од нашите работни места и јавни институции. Спротивно на популарното верување, мајките исто така се предмет на временски ограничувања создадени од ротацијата на нашата планета: и ние имаме само 24 часа на ден.

Потоа, тука е влијанието врз нашите деца, нашите кутри деца. Во овој момент не треба да ги тераме децата да бидат посјајни, подостојни верзии од себеси.

Две нови книги покажуваат што совршеното родителство му прави на човечкиот мозок и какво влијание има поопуштеното, посочувствително родителство, и за родители и за децата. И додека овие две книги беа напишани пред Ковид-19, нивните пораки за привилегирана врска над совршеното родителство се позначајни и поитни од  кога било.

Тешко е да се избегне перфекционизмот

Џудит Ворнер, авторка на неодамна објавената книга „И тогаш тие престанаа да зборуваат со мене: разбирањето на средното училиште“, никогаш не мислела да биде родител што премногу ќе ги притиска своите деца.

– Секогаш имав свесна намера моите ќерки да се чувствуваат сакани и ценети за тоа какви се, а не за тоа што го постигнале – вели Ворнер за своите ќерки, кои сега имаат 20 и 23 години.

Но, и покрај нејзините најдобри намери, децата добиле погрешна порака. Ова делумно било од светот што ги опкружувал, што го дефинирал успехот во тесни термини: добри оценки, факултетска диплома, проследено со професионален успех.

Ова е така затоа што колку и да се трудиме да ги кажеме правилните работи, нашите деца се сериозни набљудувачи на нашите вистински, понекогаш дури и несвесни желби.

– Како што покажаа многу истражувања од областа на општествените науки, децата учат многу повеќе од начинот на кој живееме и работите што ги правиме отколку од она што го зборуваме, а особено кога ќе станат средношколци – вели Варнер.

Тинејџерите и младите деца се суперчувствителни на јазот помеѓу она што го зборуваме и она што го правиме, додава таа. Овие постапки што зборуваат погласно од зборовите можат да им помогнат на нашите деца да се чувствуваат како производ; понекогаш ние ги обликуваме, формираме и негуваме со предвиден исход во нашиот ум.

Во „Родителство надвор од линиите: заборавете на правилата, навлезете во вашата мудрост и поврзете со детето“, авторката и тренер за родители Меган Лихи вели дека во минатото родителите се повлекувале и гледале како децата растат и стануваат онакви какви што се. Тоа е начинот  на кој израснале повеќето постари милениумци.

Пред пандемијата многу родители работеа по логиката дека сè што прават е важно, па затоа треба да прават сè, сосема исправно и многу често. Ова имаше чудно и нездраво влијание врз рамнотежата на моќта помеѓу родителот и детето. Не е ни чудо што сите беа истоштени кога се појави пандемијата.

Сега имаме шанса да ги промениме нашите начини. Одговорот не е во бенигното занемарување како што беше со претходните генерации, туку наоѓање рамнотежа што функционира за вашето дете.

На нашите деца не им е потребен дополнителен притисок

Кога нашите животи се премногу насочени кон децата, тоа им дава моќ на децата.

– Лошо е кога децата се чувствуваат важни на начини што не се автентични – вели Лихи.

Овој притисок може да предизвика стрес кај децата и веројатно е фактор за пораст на анксиозноста и депресијата кај нив. Децата имаат потреба од психолошки, емоционален и физички простор. Без тој простор тие не можат да ја завршат работата и да станат онакви какви што се и не можат да ги развијат потребните вештини за да бидат успешни – што и да прават.

Како да се збогувате со перфекционизмот?

За жал, ова не е лесно. Дури ни во време на пандемија. Како прв чекор, Лихи ги охрабрува родителите да запомнат дека треба да се грижат и за себе.

– Првото нешто што треба да го направите е да направите распоред за вас и вашите потреби – вели Лихи.

Кога родителите прво ги земаат предвид своите потреби, придобивките се двојни. Прво, децата чувствуваат помал притисок, дури и ако не се свесни за тоа, бидејќи помал дел од семејниот живот е ориентиран околу нив. Второ, родителите се порасположени и затоа се способни да се справат со неизбежните емоционални пресврти што доаѓаат со семејниот живот за време на пандемијата.

Друг чекор во ублажувањето на совршеното родителство е да се „одврзе“ родителското его од перформансите на детето. Родителите можат да го направат ова со тоа што на децата ќе им дадат знаење дека тие се важни без оглед на сѐ и потоа да го прошират овој став кон пошироката заедница.

Како што вели Лихи, пандемијата е убав период кога може слободно да се прашаат децата што сакаат. Забележете што правеле за време на пандемијата и што им недостига, а што не.

– Имаме можност навистина да видиме што сакаат нашите деца, па треба да ја искористиме – вели Лихи.

Автор: Алиса Страус

Извор