Не носи црно, не носи бело и не плачи на свадби – тоа би требало да го закачам со големи букви на некоја душевна закачалка за во иднина. Бев на свадба во саботата. Беше емотивно, весело и пијано. На свадбите не се плаче, така? Е па јас плачев. Како што реков, беше емотивно, весело и пијано.

Добро, или свадби или алкохол. Не би смеела никогаш повеќе да пијам на јавни места. И без пиво душата ми е постојано на рингишпил. Но, внимавајте. Ми се ожени другар од основно училиште. Го познавам половина од мојот живот. Го познавам повеќе од половина од животот. Подобро да не ги бројам годините. Тој, една далечна пролет, во прва година средно, ме донесе пред вратата на Жмуо.
– Само да земеме уште еден мој другар и одиме во град.

И така јас ја собрав целоживотната љубов.

Беше сосема логично да го земеме за еден од двајцата кумови. За забава, од почетокот се шегувавме дека ни е старосват. Вујко. Старец на 25 години, можете ли да замислите!

И сега го оженивме.

Мислев дека ги надминав пијаните солзи.

Мислев дека сето тоа останало некаде во средно училиште кога беа задолжителни излегувањата во петок и сабота и пиво во паркот. Би требало кога ќе пораснеш, да се омажиш и да имаш две деца и да бидеш имун на спомените. На СМС-пораката: „Помагај, ја имаш ли некаде прераскажано „Мостот на Дрина“? Имам писмена работа утре!“ и како одговор: „Имаш и лекција од прво основно како се пишуваат сопствени именки. Дрина е, не дрина. Ќе ти испратам подоцна“.

На пријателски совет да се тргнам од Жмуо (додека плачев во ќошињата зашто не му се допаѓав) и да бидам слободна и среќна. На пријателското „го повлекувам зборот, сепак, вие двајца сте она вистинското“. На „нема никакви пречки за овој брак“. На сите оние честитки за склопување на бракот. На сѐ и сешто.

Бевме брзи и бесни.

Би требало да постои некој прекинувач во главата кој можеш да го притиснеш секојпат кога младенците ја сечат тортата или го слушаат матичарот како чита: „Бидете љубоморни, но не еден на друг, туку на својот брак…“

Нема смисла секојпат да се расплачам.

Би требало некој да измисли удобни потпетици за нозете што играат повеќе од седум часа.

Нема смисла веќе босонога да играм по свадби.

Можеби и не е лошо кога сето тоа ќе се собере и одземе, а конечниот резултат ќе биде соблечена другарка што плаче и скока и вешто го избегнува „вовчето на Бајага“.

Го знаете ова? Вовчето е задолжително на секоја свадба. Никогаш во ниту еден не влегов. Се ежам кога ќе ги видам сите тие поднапиени лица како поминуваат низ салата и пеат: „Да смо живи и здрави још година сто“. На свадбата на вујко и вујна уредно го испратив тоа возење и сфатив: како што поминуваат годините, сѐ се сведува на една вистина – тоа е најубавата здравица на светот. Особено таму каде што другарите се расфрлени низ светот. Не би требало да пишувам повеќе за тоа. Пак ќе има плачење. Кој воопшто ги вовел тие солзи во свадбениот протокол?

Им се восхитувам на жените-дами што умеат да се контролираат.

Понекогаш мислам дека со текот на времето ми е потешко да се контролирам. Се шегувам дека некој мој внатрешен хормоски-емотивен часовник се нарушил откако родив деца. Лесно е нешто да ме трогне, а тешко да ме допре. Приоритетите се наредија уредно, како кај некој мој далечен предок во Големата војна. Децата да се здрави, сите да сме добро, да се почитуваме и сакаме, да бидеме луѓе.

Па ред смеа, ред плач.

Постојат жени што никогаш нема да ги видиш така да се стопат пред луѓето. Се восхитувам на таа воздржаност и сила. Јас никогаш не сум умеела да ја трошам силата на префинетост. Туку емотивно, весело, од животот пијана. Како секој ден да е свадба.

На крајот, што има врска и ако се расплачам?

Автор: Србијанка Станковиќ