Честопати ги слушам родителите или наставниците како велат: „Децата го прават тоа само за да добијат внимание“. А дали на момент некогаш сте се запрашале што значи да се бара внимание? Вниманието е многу основна потреба што сите ја имаат. Иако не е нужно детето да бара внимание, често се толкува како негативно. Во реалноста, детето бараат љубов, поддршка и грижа. Што би требало да направите ако вашето дете бара внимание? За почеток, би требало да го забележите. Игнорирањето на детето што го бара вашето внимание е како ставање завој на загноена рана. А ако детето пристојно се однесува за навистина да ја задоволи потребата за внимание, игнорирањето е последната работа што сакате да ја направите.

Игнорирањето може да направи пожар, туркајќи го негативното однесување нанапред. Обидете се да го прегрнете детето гледајте го кога ви покажува нова вештина или само слушајте за да покажете дека се грижите. Важно е и да разберете дека децата не знаат секогаш што им е потребно или зошто мора да прават одредени работи.

Впрочем, ниту ние како возрасни не знаеме веднаш кои се нашите потреби. На децата им е потребна вашата помош. Знам дека ова е полесно да се каже отколку да се направи. Мојот син произведува најгрозен звук на крава кога му е здодевно. И колку и да сакам да му кажам да престане, морам да застанам и да се запрашам: „Што се случува овде?“ Здодевно му е, сака некој да си поигра со него бидејќи не знае што да прави со себе. Како што знаеме, децата им се обраќаат на своите родители, старатели и учители кога им е потребна помош. Кога се чувствуваат сигурно, децата имаат поголема веројатност да си дозволат да се распаднат и да произведат најстрашни животински звуци во близина на нашите уши.

Често потребната помош може да изгледа како негативно однесување. Понекогаш помошта е тивка, а другпат е гласна и грозна. Тогаш стануваме лути, фрустрирани и здодевни. Ги погодивме границите на исцрпеност и трпение. Тоа е човечки. Сакаме нашите деца да научат како да разбираат и да прашуваат што им е потребно на здрав начин. Ако немаат вештини, тие навистина не знаат што да прават за да ги задоволат своите потреби. Гледајте го тоа од развојно гледиште, сетете се дека и децата и тинејџерите едноставно ги следат реакциите на своето тело.

Еве како би можел да изгледа разговор со помало дете:

1. Покажете емпатија

„Жал ми е што во моментов ти е лошо“.

2. Вербализирајте го тоа што се случува

Обидете се да откриете со кои чувства се бори детето. „Ми изгледа дека си многу лут? Толку си лут што сакаш да ги расфрлаш сите играчки по собата и да викаш? Толку многу гнев. Многу ми е жал. Да разговараме за тоа што те налутило. Постои ли решение?“

3. Помогнете му на детето да пронајде продуктивен и ефикасен начин за да ги задоволи тие потреби

„Да се обидеме со нешто друго што ќе ти помогне да го исфрлиш бесот, а не да ги фрлаш играчки по собата. Сакаш ли да се обидеш со мене да… да извлечеш малку голема енергија?“

Еве како би изгледал разговорот со тинејџер:

1. Покажете емпатија

„Жал ми е што не успеав да те одведам кај пријателот, знам дека се мачиш што ќе работиш и веројатно ти е здодевно и си осамен“.

2. Вербализирајте го тоа што се случува

Обидете се да откриете со кои чувства се бори вашето дете. „Изгледа дека си лут и фрустриран и затоа ја трескаш вратата и викаш. Во ред е некогаш да се чувствуваме осамено или да ни е здодевно. Знам дека би сакал да бидеш со пријател и би сакала да можам да те однесам таму“.

3. Помогнете му да пронајде продуктивен и ефикасен начин за да ги задоволи тие потреби

„Зошто не доаѓаш да разговараш со мене или да ми нацрташ некој цртеж за да исфрлиш дел од бесот и фрустрацијата? Потоа можеме заедно да смислиме што да правиме“.

„Имам состанок од еден час. Можеш ли со нешто да се занимаваш додека си сам, а потоа можеме заедно да ручаме/да одиме да гледаме филм и да го планираме следниот пат за одење кај пријател?“

Автор: Џилајна Адамсон