Јас сум мајка која прекумерно се грижи за безбедноста. Еднаш при скијање постојано бев последна затоа што прекумерно се грижев да не се повредам, па така нонстоп ја проверував брзината со која се спуштав по планината. Моите тинејџери беа пред мене. И иако многу зборови за претпазливост ми беа на врвот на јазикот, не им реков да не брзаат. Луѓето што напредуваат се луѓе кои веруваат во она што сакат да бидат. Тоа е токму она што го сакам за моите деца и веројатно прилично блиску до она што го сакате и вие. Сакаме нашите деца да созреат во независни млади возрасни луѓе кои ќе донесуваат мудри одлуки.

Имплицитно во овој посакуван краен резултат е дека во текот на процесот на созревање на децата, родителите мора да ги остават да се осамостојат. Хеликоптер-родителството и прекумерната грижа само ќе ги задржи децата. Ослободувањето од контролата не е природно за повеќето од нас, а за мене лично, беше прилично тешко. Во животот, како и на скијачката патека, постојано се наоѓам себеси како беспомошно забрзувам по удолницата, обидувајќи се да ги предупредам децата врескајќи: „Внимавајте на дрвјата!“

Еднаш, на едно патување, нашата ќерка излезе од задното седиште на автомобилот заканувајќи се дека ќе бара ново семејство и нови родители. Таа имаше аспирации што ние не можевме да ги исполниме. Така, застанавме до најблиската бензинска пумпа и ѝ покажавме на едно големо семејство, ѝ рековме да оди и да проба. Нејзиното разочарување од нас исчезна кога ѝ дадовме согласност да го реализира тоа што сака. Сметавме дека блефира. И така беше, таа не беше подготвена да носи одлуки за себе.

На четири години, слободниот избор беше илузија. Но, денес не е така.

Ослободувањето на тинејџерите за тие сами да донесуваат одлуки помага во учењето доживотни лекции за преземање одговорност за постапките. Домашните задачи порано беа голема борба за моќ во домот. Тоа беше област каде што постојано се слушав себеси како нудам директиви и потсетници. До шесто одделение, време беше да се повлечам и да им овозможам на децата да ја доживеат возбудата на заслужениот успех на училиште со ограничена родителска интервенција. Почувствував дека надгледувањето и потсетувањето за роковите и задачите ќе предизвика зависност и мрзливост. Знаев дека практичниот пристап е вистински, но сепак ме боли кога тие невино ќе заборават на нивната домашна задача и ќе добијат пониска оценка.

Но, кога прекумерно се грижам, ги повредувам. Ако останам во центарот на нивниот универзум со моето хеликоптер-родителство и им служам за секоја нивна потреба, на крајот, целта на независноста е нарушена. Многу е потешко да се остане во сенка и да се гледаат децата како успешно избегнуваат една лоша одлука, за потоа веднаш да се соочат со голема пречка, но како поинаку ќе научат?

Вонучилишните активности можат да се стапица за родителите затоа што е тешко да се спротивстават на микроменаџирањето. Факултетите сакаат добро формирани личности, па затоа сме подготвени да ја преземеме контролата над оваа клучна област од животот на нашите деца. Јас бев воодушевена од идејата затоа што звучеше како план за создавање успешни, исполнети деца. Но, мојот сопруг не се согласуваше и завршивме не прифаќајќи го овој пристап. Во ретроспектива, тоа беше здрава одлука.

Денес, нашата ќерка е природен лингвист и напредна студентка по француски јазик – сето тоа по сопствен избор. Кога беше мала, таа избра да оди на часови по пијано, но по неколку години низ солзи призна дека си го сака наставникот, а не и пијаното. Со наш благослов, таа се откажа и подоцна зеде гитара в раце, чисто како хоби и забава. Денес, нејзината приказна вклучува странски јазик и музика. Ако ја присилевме на нешто, веројатно ќе ни се лутеше и ќе беше помалку успешна.

Сакаме да избереме активности со кои ќе се збогатат вештините на нашите деца, но сепак треба да ги оставиме самите да изберат. Нашиот син вложи часови во едуцирање за суперавтомобили, со што се здоби со импресивна база на знаења, иако никој од нашето семејство не знаеше ништо на оваа тема.

Но, тој е мотивиран, и како негови родители, ние немаме никаква заслуга за тоа. Не можеме да знаеме дали ова знаење ќе има некоја улога во неговата иднина, и тоа не е поентата. Поентата е дека тој го избра за себе. Предавањето на општите овластувања за донесување одлуки на нашите тинејџери виртуелно гарантира привремена непријатност за нас, родителите. Но, веројатно задржувањето на нашите деца на тој наводно безбеден пат само ќе им пречи во растот и задоволството.

Да, јас сум мајка што премногу се грижи. Но, со отворањето на моите тупаници и оставањето моите деца да си го најдат патот со сопствена брзина, им давам слобода да растат според нивни услови. И вреди, колку и да ми е непријатно.

Автор: Кетрин Стритер

Извор