Ова е дел од најновиот расказ „Благословено“ на писателката Соња Гаврилова, посветен на моќта на љубовта, хуманоста, меѓуетничкото разбирање, почитување и толеранција

– Еј, застани, малечко, немој да бегаш! Ги забрза чекорите со намера да го стигне, но детето, сигурно имаше околу седум години, трчаше уплашено, со насолзени очи по угорницата, одвреме-навреме свртувајќи се да види дали жената сè уште оди по него!
Жената, некаде на свои четириесет години, со младолик изглед, темнозелени очи и светлокафена коса малку поткрената зад ушите, со средна висина, облечена во фармерки и спортска блуза, подзастана и уште еднаш му викна на детето: – Застани, малечко, не ти правам ништо, се стемнува и повеќе нема куќи во близина, ќе се изгубиш во шумата… сакам да ти помогнам! Зборовите како да стигнаа до ушите на детето, или можеби заморот си го направи своето, без да пушти глас тоа едноставно падна врз меката трева и потона во бесознание.

Илустрација: Васил Гаврилов

Сибела се обидуваше да остане присебна и да не го повишува тонот, кога веќе по петти пат го прашуваше синот Емир: – Ајде те молам, присети се, каде го остави Енис, тој има само седум години, а не го ни познава градов! Како ќе се појавам пред сестра ми од Германија, како ќе ѝ кажам, гостинче го испрати да ни биде, а ние го изгубивме, чувствувам дека срцево ме стега од грижа, мора да го најдеме!
Вознемирен и со растреперен глас, Емир проговори: – Мајко, заедно бевме со Енис на пазарот, имаше многу луѓе, верувај ми, само што се свртев да ги платам бананите и да го земам кусурот, братучед ми како во земја да пропадна. Солзите сами потекоа по образите на 15-годишниот Емир. Продолжи да зборува: – Веднаш почнав да го довикувам и да го барам покрај тезгите. Излегов и надвор од пазарот, но не успеав да го најдам. Сибела со поспокоен глас одлучно проговори: – Сега ќе се јавам во полиција и ќе пријавам дека исчезна Енис, тие сигурно ќе го најдат!

Куќата ѝ беше на периферијата на градот, во природа, така сакаа со сопругот Никола. Точно како што замислуваа, имаа куќичка како во рајот, само една темна сенка ја нарушуваше хармонијата во нивниот брачен живот и постојано ги следеше… не можеа да имаат деца, свои чеда. На почетокот со љубов и верба, борбено и со надеж, правеа многу медицински испитувања, во повеќе клиники во државата, а се обидоа и кај бајачки и познати народни исцелители, но сè беше неуспешно. Со текот на времето го прифатија фактот дека нема да имаат свое дете. За посвојување дете беа истомисленици и не ни размислуваа, едноставно го продолжија животот црпејќи ја среќата од нивната заемна љубов.

Замислена, Жане го гледаше лицето на малото момченце како мирно спие убаво затоплено во креветот. Некоја чудна топлина го полнеше нејзиното срце, а инстинктот на мајчинство како да вклучи аларм во душата и разбуди емоции, за кои не знаеше дека ги има во себе, генски, исконски, потиснати! Водена од тие емоции, несвесно ја испружи раката и нежно го помилува детенцето по меката кадрава косичка. Но, веднаш како да ја изгоре раката, брзо ја повлече и помисли: – Што правам јас и што ми требаше да си создавам главоболка и да викам по ова дете? Сигурно неговите родители се избезумени и го бараат насекаде… Како да се оправдува, во себе прошепоти: – Ми беше жал да го будам, толку беше изморен и исплашен, морав да го оставам добро да се наспие, сега веднаш ќе пријавам во полиција. Во мигот кога заѕвони на телефонот, детенцето полека ги отвори очите и малку љубопитно, малку уплашено, почна да разгледува околу себе.

Сибела радосно извика во собата: Го најдоа Енис, го најдоа… и почна да плаче со солзи радосници. Го згрижила некоја жена, сега ми ја дадоа адресата од полиција и веднаш ќе одиме да го земеме. Така се договоривме, ние први да пристигнеме за да не се исплаши Енис, па тој не знае да зборува на македонски јазик, само знае да зборува на ромски јазик и малку на германски, нема да ги разбере, затоа, ајде, што побрзо да одиме!

Седната до креветот, Жане со нежен поглед го гледаше детенцето и со својот милозвучен глас го запраша: – Кажи ми мило, како се викаш? Тоа со широко отворени очи во кои стравот исчезна, можеби од нежниот допир на непознатата жена или од тонот на нејзиниот тивок и пријатен глас, како и да е, ѝ отстапи место на љубопитноста! Ја погледна и проговори на некој чуден, неразбирлив јазик, првично на ромски или турски, не беше сигурна Жане, а потоа испушти една реченица на германски јазик, која исто така Жане не ја разбра. Се досети, па му подаде еден лист хартија за да си го напише името. Прво таа со гестови покажа на себе и рече дека се вика Жане, а потоа го напиша своето име на листот и му го подаде него, за и тој да си го напише името. Сигурно детето ја разбра и под нејзиното име со латиница запиша – Енис. Браво Енис, сега уште да ми напишеш како се викаат твоите родители, а јас ќе ти донесам сендвич и чаша топло млеко. На Жане ѝ претставуваше вистинско задоволство да го гледа малиот како со апетит го јаде сендвичот, а потоа му донесе и од домашните колачиња. Набрзо им се придружи и сопругот Никола со топка во рацете. Енис радосно и со насмевка ги подаде рачињата по топката, а Никола исто така пријатно возбуден од реакцијата на Енис му ја даде топката и спонтано го прегрна. Што може да направи една искрена детска прегратка! Не очекуваше дека срцето ќе му затрепери и дека просто копнее по детска прегратка и детско друштво. Неговите сини очи за момент се насолзија, но не дозволи потиснатата желба да го совлада, па повторно го погледна малиот Енис и му рече: – Ајде во дворот, да си поиграме со топката.
Добро е што Никола го знаеше германскиот јазик: – Ти немој да се грижиш, Енис, ние веќе пријавивме во полиција и твоите роднини набрзо ќе дојдат да те земат. Ако сакаш, додека ги чекаме, да излеземе во дворот и да поиграме со топката.
– Супер, јас многу сакам да играм со топка – радосно извика Енис.
Дворот се исполни со извици на живост, радост, кои може да ги донесат само играта и децата! Жане, тагата за свое дете, првпат по толку години, ја почувствува како извира длабоко од неа и полека ѝ го одзема здивот, со страв дека ќе престане да дише! Во тој момент топката се стркала до неа и Енис извика: – Ајде, тетка Жане, дојди и ти да играш со нас, ќе браниш и ќе бидеш голман. Физичката кондиција на Жане и нејзината виталност, како да има 30 години, ги покажа во играта, каде што многу брзо заборави на тагата… играта со малото непознато дете не им дозволи на негативните чувства да го заробат нејзиното добро и хумано срце.

Соња Гаврилова

Свирката на автомобилот ја прекина играта за да отстапи место на радосни прегратки и средба со роднините на Енис. Тие беа многу пријатно изненадени од глетката и топлината, која како да беше вградена во куќата, дворот и овие мили, непознати луѓе..
Како да се познаваат со години, Сибела и Жане разговараа за настанот и грижата за Енис, а Сибела ги употреби сите можни зборови за да ја искаже својата голема благодарност за хуманоста на Жане.

Се разделија, но не очекуваа дека Енис ќе се расплаче додека ги прегрнуваше тетка Жане и Никола. Не очекуваа ни дека за една вечер ќе им се измени животот.

Возбудена, Жане излезе во шопинг за да му купи подарок на Енис, но и за новите пријатели. Нестрпливи, вечерта заминаа водени од желбата што побрзо да го видат Енис.
Часовите неосетно минуваа, веќе беше доцна кога се разделија, а поканата за ново пријателско дружење сега следуваше од Жане и Никола.

Понесени од еуфоријата на прекрасно поминатата вечер, Жане и Никола, без зборови, се препуштија на чувствата и љубовта која секогаш имаше свое гнездо во нивните сродни души.

Двете семејства си најдоа заеднички теми за разговор, а времето никогаш не беше изговор за повторно и повторно да се дружат.

Жане, вознемирена со чувство на гадење, се разбуди и се упати кон бањата, не сакаше да го буди Никола, ама си вети: – Денес мора да одам на лекар, еве веќе неколку дена имам чувство на гадење. Докторката ја замоли Жане да направи тест за бременост и со резултатите да дојде на контрола. Време за размислување немаше, како во некое бунило Жане купи тест за бременост и набрзо ја дозна вистината. – Ова не е можно, прошепоти сама во бањата, па јас сум бремена, и неконтролирано почна да липа од радост, сè ѝ се измеша во главата. Бура од емоции го тресеше целото нејзино тело, а потоа како под диригентска палка, се смири. – Морам да му соопштам на Никола, ама за секој случај да направам уште еден тест.  Тестот го покажуваше истиот резултат и дури тогаш се охрабри да му ѕвони на Никола, што побрзо да си дојде дома затоа што има нешто многу важно да му соопшти.
По очите на Жане се гледаше дека плачела. Никола, видно вознемирен, помисли дека се случило нешто лошо! Жане го почувствува тоа, затоа веднаш силно го прегрна и му рече: – Мил, мој, ти ќе бидеш татко, јас сум бремена! Никола, само прошепоти… – повтори драга уште еднаш, те молам, вистина ли ќе бидам татко?
– Да, и јас првин не верував, но направив два теста… Јас сум бремена и ние ќе бидеме родители!

Жане длабоко во себе помисли и гласно проговори: – Знаеш ли миличок дека ова дете кое со благослов и љубов го носам во мојава утроба најверојатно е зачнато онаа вечер кога се враќавме од посетата и забавата кај Сибела и Ахмед?!

А потоа, потоа, сè се одвиваше како во филм. Жане роди синче, Ангел.
На „Скајп“ го побара и Енис во Германија, кој среќен веднаш посака да види слика од неговото братче, така почна да си го нарекува Ангел уште пред да се роди, кога му соопштија дека тетка Жане ќе има машко бебе. Енис не сакаше да се одвои од компјутерот.

Нестрплив и силно возбуден, Енис ѕиркаше низ прозорецот кон болничкиот ходник од каде што требаше да се појави ликот на саканата тетка Жане, со нејзиното бебе. Дотерани, мајката и бебето, наскоро се појавија, а Енис никој не можеше да го задржи! Радосен истрча во ходникот да ја гушне Жане и да го види лицето на братчето. Со широка насмевка и подадени раце го прегрна малиот Ангел и едноставно не сакаше да го испушти тоа слатко бебенце, за кое гласно проговори: – Јас сум постар и ќе те чувам, да не се изгубиш, како мене! – Како ли само се досети да ја каже таа реченица, си помисли Жане, ама сите успеа убаво да ги насмее и во добро расположение ја напуштија болницата.

Никола подзастана, а погледот му се исполни со најубавата слика на светот – љубената жена со нивниот син, а околу нив, најмилите и најблиски, споени со човечката добрина за која не постојат граници…

Соња Гаврилова е родена во 1962 година во Велес. Во 1985 година дипломира на Филозофскиот факултет во Скопје на групата психологија. „Детските солзи кога течат“ е нејзина прва книга, издадена во 2011 година, а веќе наредната година е издадена англиската верзија на истата книга. За стихозбирката „Надеж“, издадена во 2016 година, доби Специјална награда за поезија за деца од Здружението за наука и култура НОВА од Битола. Учествува како уредник и иницијатор во издавањето на првиот Зборник на поезија „Велешки поетски пулсирања“ на Клубот „Коста Солев Рацин“ од Велес, објавен во 2014 година, а подоцна и во уредувањето на зборниците „Велешки поетски пулсирања 2015, 2016, 2017 и 2019“. Со свои песни е застапена во повеќе збирки и антологии.