Што ако сè што сакам е едноставен, бавен, просечен живот?

Што ако сум најсреќна кога сè е во ред и без стресови?

Ако сум едноставно просечна и сум одлучила да живеам со тоа?

Светот е толку бучно место, кое со своето забрзано темпо на живот ги принудува луѓето да се докажуваат, да се надградуваат, да се натпреваруваат и секогаш да сакаат повеќе. Тие се стремат кон поголеми и подобри работи, го жртвуваат сонот за продуктивност, стремејќи се кон извонредност. Луѓето станаа автоматизирани и ако не постигнале нешто огромно, си одат дома. Тие веруваат дека се безвредни. Но, не мора да биде така за сите.

Што ако немам таков нагон во себе и не сакам да бидам одлична, бидејќи секој неуспех ме прави тажна и исцрпена? Дали тоа значи дека не сум доволна?

Што ако никогаш не постигнам ништо во животот, освен да бидам мајка, сестра и сопруга? И оние луѓе што ми се најблиски разбираат дека ги сакам и дека повторно би го избрала истото ако можам. Може ли тоа да биде доволно?

Што ако никогаш не успеам да помогнам во некое сиропиталиште во Африка, но испратам намирници и најдам начини да им помогнам на некои од децата во соседството? Што ако на светот му ги понудам малите нешта што ги имам за него? Дали тоа ќе биде доволно?

Ако едноставно не сакам да напишам книга и да започнам бизнис, или да држам јавни говори пред илјадници луѓе? Но, имам потреба да пишувам бидејќи имам што да кажам и инвестирам во мали заедници и женски организации во кои верувам и ги охрабрувам да се грижат за себе. Затоа што поголемото не е секогаш подобро, а индивидуалноста се цени. Можам да бидам доволна само со тоа.

Што ако ја прифатам просечноста во секој поглед и не се стремам кон некои големи работи, а тие и не мора да бидат мали? Едноставно го прифаќам она што се наоѓа помеѓу и живеам со него. Без разлика дали станува збор за вишок килограми или не, работа која е сосема солидна и не е претерано интересна, сè е едноставно во ред и ништо не е супер, може ли така?

Што ако сакам да готвам, но понекогаш нарачувам и пица и јадам брза храна? Ако сакам да планирам буџет, но сакам и да ги кршам правилата, па понекогаш и ги надминувам? Ако едноставно не сакам декорации низ домот или некои „фенси“ работи и мислам дека куќата е место каде што едноставно спиеш, јадеш и живееш?

Ако едноставно сакам да бидам здрава, одморена и наспана, без многу да вежбам и да се споредувам со оние што имаат енергија на големо и секогаш изгледаат толку смирено и сталожено?

Ако сум премногу религиозна за некои и премалку спиритуална за други? За некои нејасна, а сепак посветена и подготвена да ги споделам сите мои моменти и скриени стравови, сомнежи и несигурности со некого? Дали тоа може да биде мојот начин на вера и може ли тоа да е доволно?

И што ако сум во брак дваесет и една година и го сакам мојот сопруг денес повеќе од вчера, но никогаш не сум ги почитувала правилата на романтична врска и советите на „експертите“ како да сакаш некого вистински и апсолутно? Ако ги немам сите заеднички активности со него и мислам дека не можеме да имаме баш сè заедно? Ако го сакам и времето кога сме одвоени еден од друг, дали тоа може да значи дека нашиот брак е доволно добар?

Што ако сум мајка која е воодушевена од своите деца, но има потреба и од време за себе и понекогаш едноставно сака да се стави себеси на прво место и да не си игра со нив, но која ги сака и ги поддржува во сè? Просечна мајка која не мора да ги исполни сите очекувања, но понекогаш успева на свој начин?

Може ли само да го прифатам минимализмот што сакам да им го пренесам на моите деца, барем кога станува збор за организирање на работите во домот. Едноставно знам дека има премногу од сите работи и сакам некако да организирам. На секои пет месеци го организирам плакарот на моите деца и одлучувам што е вишок и што повеќе не им треба. Свесна за фактот дека е сосема невозможно такви работи да не постојат, бидејќи секогаш имаат што да фрлат.

Минимализмот во играчките подразбира точно и прецизно раздвојување на неопходните и непотребните работи, со намера да се дадат на некој кој навистина ќе ги користи. Лего-коцките беа пречка на патот и им се заглавуваа во нозете секогаш кога ќе одеа да спијат. И потоа одлучија да се ослободат од нив.

Верувам дека е можно добро да се организираме, дури и кога се работи за детските работи. Едноставно се водам по логиката дека е подобро да имате неколку играчки, но такви со кои всушност децата ќе си играат, отколку куп бескорисни што ќе останат во собата. Тоа не значи дека сум против играчките, туку дека сум ЗА децата.

Едноставно сакам да се фокусирам на вистинските работи во животот и тоа да им го пренесам на моите деца. Да не се грижат толку за нештата, туку за луѓето. За да не мислат дека се посебни ако имаат стотици играчки, бидејќи целта е да се игра, а не да се поседува.

Моето детство беше такво. Скромно, но исполнето со радост на живеењето. Може ли тоа да биде доволно?

Ако некому нешто му скратите за да му овозможите многу, не може ли тоа да биде доволно?

Ако ги прифаќам моите ограничувања и не се обидувам да ги надминам. Ако сум се помирила со тоа што сум и ги ценам другите кои го направиле истото. Ако сè што сакав беше да имам мал, бавен, едноставен и просечен живот. Прекрасен, тивок и мирен живот. Може ли тоа да биде доволно?

Мислам дека може.

Автор: Бранкица Раковиќ

Извор