Какви сме ние како родители?
Мислам на сите нас. Кога ќе дојде февруари, доаѓаат разни училишни, општински, градски натпревари… Зошто да не, ќе има и републички!
„Ах, кога би можела да ги видам моите деца на победнички подиум… јас не можев да победувам затоа што беше такво времето, бев зафатена со други работи, порано мразев да учам… Но, сега можеби моите деца можат…“
Повеќето мои пријатели барем еднаш ја имале оваа мисла. И не се изоставувам ни себеси, не сум помалку виновна што моите неостварени желби ги гледам во моите деца. Јас сум виновна што многупати сум дозволила да паднам во таква замка, да ме понесе светоста, онаа натпросечната и да ме натера да се обидам да си ги префрлам амбициите на моите деца. Овој свет, вака организиран, веќе не ја познава околината. Не е ни пожелно да се биде просек бидејќи тогаш ништо не се брои. Не си успешен, а ако не си успешен, тогаш не си ниту реализиран ниту среќен.
И додека се натпреваруваме меѓу себе – кој ќе биде подобар учител, кој подобар родител, чии деца се поуспешни и чии ученици, нашите деца во училиштата учат сѐ што ќе ги натера да бидат над просекот. Само тоа е важно – мора да бидете најдобри. Да, тоа е пораката што повеќето од нас секојдневно им ја испраќаме на сопствените деца, а и на нашите ученици, бидејќи сме дозволиле да живееме преку нашите деца како родители, а нашите успеси ги мериме преку успесите на нашите ученици. И тогаш кога ќе се сретнеме со пријателите, додека нашите деца заслужено се одмораат од напорната работа, најчесто играјќи игри на најновите уреди, нашите разговори се сведуваат на тоа кој што освоил на најновото натпреварување.
Само да не биде просечен, само да не биде како нас!
Тогаш ние, наставниците, доаѓаме на училиште и ги замолуваме нашите ученици да го сторат истото – да не бидат просечни, да не се срамат случајно, затоа што ние ги научивме, го добиле најдоброто од најдобрите, раздвојувајќи го важното од неважното – со тоа што не баравме од нив да го научат секој збор од дефиниција што веројатно му е нејасна и на самиот автор. Ние секојдневно ги учиме што значи да се биде добар човек и да се биде среќен, но никако да се биде просечен, средината повеќе не е златна, туку е и непожелна…
И тогаш некој ме прашува да кажам што мислам за натпреварите. Од српски јазик, хемија, математика, сѐ… И се мислам… Едно девојче од мојот клас живее многу тешко. Тоа никогаш не ми го кажа тоа, никогаш не се пожали, но јас знам. И не знам зошто тоа девојче постојано ми доаѓа на ум во последно време, затоа што не е успешно дете по ниту еден стандард на ова општество. Таа не е некоја за која се зборува во колективот, не прави проблеми, тивка е, незабележлива, не учествува на натпревари, а камоли да освои награда или медал. Никој не ја забележува.
Овде доаѓаме до суштината – кога на сите нас, наставници и родители, конечно ќе ни биде важно на детето, обично дете, без разлика на неговиот успех или неуспех, да му измамиме насмевка, тогаш сите натпревари на овој свет ќе имаат смисла. Дотогаш сите треба малку да се срамиме.
Автор: Виолета Стевановиќ, професорка
912