Во денешниот современ начин на живот разликуваме три вида родителски стилови.
Пермисивно попустливо родителство од една страна на оската каде што нема хиерархија во семејниот систем и се допушта какво било однесување. Таквото родителствување најчесто доведува до слаба емоционална регулација кај децата, бунтовничко и пркосно однесување, несигурност поради недостиг на граници, што може да доведе и до антисоцијално однесување. Децата се потпираат на хедонизмот што им го допуштаат родителите учејќи инстант, односно брзо да ги задоволуваат своите барања и потреби и не покажуваат упорност кон извршување на задачите, каде што главен тригер за фрустрација е кога ќе се најдат при извор на тешкотија во извршување на задачата.
Наспроти ова родителствување се наоѓа казнено авторитарно родителство, каде што е застапена целосна контрола и рестрикција на автономијата на детето со очекување безусловна послушност,кое пак поради ова може да развива диспозиции на анксиозност, ниска самопочит и самодоверба со проблеми во социјалните ситуации на детето.

Меѓу овие две е златната средина. Тоа е авторитативното родителство. Овде родителот е тој што е главен водач и знае што е добро за детето, знае како да му помогне на детето и ја препознава неговата емоција и не го казнува за неговата емоционалност. Тоа би значело ќе те водам, ќе те прегрнам и ќе ти дозволам да поминеш низ тие твои комплицирани сензации за да ги издржиш и да останеш безбеден и сакан.
Кон оваа класификација се додава и незаинтересираниот родителски стил, кој се карактеризира со ниска контрола, индиферентност и ниска емоционална топлина.
Родителството не е демократија. Децата треба да почувствуваат дека некој е главен, дека некој ги води. Во хиерархијата постои доминантна сила. Родителот доминира над детето не за да го искористува и ограничува, туку за да го негува и поддржува.
Автор: м-р Христина Стефановска