Улогата на родители ја добиваме во моментот кога ќе ни се роди дете. И воопшто, тоа е улогата што ја избираме во нашите животи. Таа улога нѐ следи од моментот кога ќе се роди детето, па сѐ до нашата смрт. Но, самата улога на родителите се менува како што бебето расте во дете, а потоа во возрасен. Нам ни е дадена улогата на бебе при раѓањето, која исто така се менува како што растеме, па стануваме дете, ќерка или син, а со влегувањето во зрелоста стануваме возрасни синови или ќерки.

Така, кога детето ќе порасне, станува возрасен. А за родителот тоа значи дека сега има возрасен син или ќерка. Не значи дека има возрасно дете.

Независно од тоа, слушаме од некои родители како им кажуваат на својот возрасен син или ќерка: „Ти секогаш ќе ми бидеш дете, без разлика колку години имаш.“ Што е проблемот? Не само што го кажуваат тоа, туку всушност и се однесуваат така. Возрасните се третираат како деца, со тоа што не прифаќаат дека нивната улога мора да се промени. Стравот дека повеќе нема да им се потребни или не им се потребни, ги спречува да ја гледаат својата родителска улога на поинаков, развојно поприспособлив начин. Се мешаат во нивното одлучување, врски, бракови, постојани советувања, барања да бидат присутни во нивните животи повеќе од потребното. Тие не разбираат дека нивната улога како родители мора да се промени. Се разбира, сè уште им требаат нивните возрасни синови и ќерки, но на поинаков, возрасен начин.

Понекогаш се оди до крајности каде што бараат посебно внимание, посебен третман, разни особености бидејќи се родители и како такви се незаменливи. Тоа се родители кои си дозволиле да не пораснат, не само преку нивната улога како родители, туку и како посебни поединци.

Неприфаќањето на родителите да пораснат во нивната улога може да има висока цена за самата врска, но и за животот на нивниот возрасен син или ќерка. Прво, конфликтите секако ќе бидат почести, бидејќи сите ние горе-долу ја сакаме нашата независност, сакаме животот да ни биде само наш. Доколку немаат капацитет да се справат со родителите, се случува едноставно да се откажат и да им дозволат на родителите да им го „водат“ животот, што може скапо да ги чини на професионално, друштвено и партнерско поле. Или, друга ситуација е кога поради неможноста да се постават здрави граници, возрасен син или ќерка ги ограничува комуникацијата и гледањето, а понекогаш дури и целосно ги прекинува.

Човекот учи за себе додека е жив, бидејќи сè се менува, вклучително и нашите улоги во нашето постоење. Исто како што би било целосно бесмислено да му дадете на вашиот тинејџер да пие шише млеко, кога тој одамна научил да се контролира кога станува збор за исхраната, еднакво е бесмислено и нездраво да се однесувате кон вашиот возрасен син или ќерка како кон тинејџер и со вашето однесување да го враќате во период што веќе го поминал, само затоа што не знаете како сега треба да изгледа вашата улога како родители.

Овде, важно е да поработите на себеси и да разберете дека иако се полнолетни, не значи дека веќе не им требате. Постари сте, па така вашата мудрост може да им биде од голема помош, сте поминале пат по кој тие немаат поминато. Но, сега комуникацијата треба да биде од позиција на возрасни и граници мора да постојат.

Во нашите краишта родителите предолго ги држат своите деца врзани за себе и не дозволуваат да бидат поединци. До 18 години родителите се законски обврзани да се грижат за детето, до 21 година она на што сте го научиле, сте го научиле, преостанатото да биде исклучиво негов живот.

Родителот е психолошки, емоционален, духовен физички учител на своето дете, но детето не може вечно да биде ученик.

Автор: Вања Орловиќ
Извор