Во образованието има централизиран систем во кој за местото директор на училиште се прашува само министерот. Имаме некои процедури, но тие процедури се само поминати и не се толку важни. Важно е да добиете потпис од министерството дека сега сте нов директор – објаснува Снежана Романдиќ-Петровиќ од Сојузот на синдикатите на српските просветители во емисијата „Впечаток од неделата“.

Таа истакнува дека отсекогаш се случувало тие места да се под влијание на некои луѓе кои се занимаваат со политика, но дека во последно време тоа добило друга димензија.

-Во последните неколку години, движејќи се низ училиштата, забележав дека е невозможно, дури и да не си политички активен, да станеш директор на училиште. Мора да влезете во партија, без разлика дали е партијата што е на власт или во коалиција со неа, а тоа е нешто што речиси се зема здраво за готово – вели Снежана.

Таа објаснува и дека не знае како изгледаат денес обуките за луѓе што се назначени на директорски позиции, но дека овие обуки секако постојат и дека се научени да се позиционираат доста цврсто.

-Денес ми се чини дека е потешко отколку што беше во минатото. Родителите имаат сѐ повеќе барања и често ги заобиколуваат наставниците во комуникацијата, одејќи директно кај директорот со различни барања. Така, директорот, кој треба да се занимава со работата на училиштето и организирањето на наставата, не може да излезе од кабинетот во некои денови бидејќи се бори со приговорите на родителите. А најчесто тоа се родителите кои доаѓаат на училиште со таа фамозна реченица – „знаеш ли кој сум јас?“ И така доаѓаме до ситуација денешните училишта да имаат чуден раководен кадар, кој не знам каде е поставен и чија цел е да ги стегне вработените во училиштата и да ги држи во сериозен страв. Дека им фали хартија, дека не направиле нешто, дека родителот ќе ги пријави… Постојано се во страв. И што можете да добиете од таков учител? Не станува збор само за таа плата, која отсекогаш била ништо. Тоа е и прашање на достоинство. Затоа што не си стојат на зборот, затоа што ни праќаат кадри кои треба да нѐ „стегнат“ во училиштата. Ова покажува дека не нѐ почитуваат. Дека сме статисти. Образованието е првата основа што го одржува општеството заедно. А ние го дробиме – рекла Романдиќ.

Како што објаснила таа, да се биде директор денес значи да имаш 25% поголема плата, што не е многу кога ќе се земат предвид обврските и одговорностите. Затоа во училиштата, освен што има несреќни наставници и деца, има и несреќни директори.

„Имаме наставници кои работат три работни места, училишта кои три месеци не можат да најдат професор по физика, министерство кое ни кимнува и ни врти грб, влада што вели – немаме. Состојба кога наставниците се револтирани, децата се незадоволни, а родителите се плашат дека нивните деца ќе изгубат нешто. Родителите треба да сфатат дека нивните деца со години ГУБАТ во ваквото училиште. Вашето место не е во ходникот каде што ќе протестирате против наставникот, но кога тој наставник ќе каже „доста е“, заедно со него треба да излезете на улица и да го кажете истото“ – објаснува Снежана.

Автор: Александра Цвјетиќ

Извор