Колку пати како млада мајка сте прогуглале нешто среде ноќ? Јас, многу пати. Сето тоа започна за време на бременоста, со прашања како „Што ако не го слушнам чукањето на срцето на бебето?“, а продолжи веднаш по породувањето со „храна што му пречи на бебето додека се дои“ и слични прашања што ќе ви паднат на ум во 23 и во 4 часот наутро.

Во просек, секој човек пребарува нешто на „Гугл“ три пати на ден. Младите родители го прават тоа двојно почесто. Тие се најзагрижената група луѓе на интернет. Имаат малечко за кое треба да се грижат и 1.001 прашање пред себе.

Пребарувањето одговори на интернет понекогаш може да ја смири мајката, но во повеќето случаи тоа ќе резултира со чувства кои негативно ќе ѝ влијаат. Затоа што ретко кој престанува да бара при првиот одговор. Кога ве интересира нешто, читате многу, читате буквално сè. И тогаш само тонете сè подлабоко и подлабоко, затоа што откривате различни одговори кои ве водат во различни правци.

Пред неколку години „Гугл“ почна да ги контролира содржините поврзани со медицината, но, за жал, контролата не опфаќа „стручни совети од одборот од каучот“, па затоа форумите се сè уште главен извор на информации за многу мајки.

Најбрзиот начин жената, особено мајката, да потоне во депресија е да бара нешто на интернет и потоа да заврши на некој непрофесионален блог, група или форум каде што се собираат мајките. Со задоволство се собираат во специјализирани фејсбук-групи само за трудници и мајки. Понекогаш само читате нешто во тие групи и веднаш се срамите затоа што сигурно сте направиле нешто погрешно кога се споредувате со другите, а ако поставите незгодно прашање што не е соодветно, тие дури можат да ве исфрлат од групата.

Кога сте ранливи, потребна ви е утеха, поддршка и совет

Во локална група полна со мајки, го поставив прашањето дали некоја жена има проблеми со доењето, раскажувајќи ја својата приказна за тешкотиите и напоменав дека на малечката ѝ го дадов првото шише со адаптирано млеко. Набрзо добив страшна порака од еден од администраторите на групите дека ме избркале, со образложение дека нивната група е само за грижливи и одговорни мајки, а не за нас кои „ПРОМОВИРАМЕ КУПУВАЊЕ МЛЕКО“.

А кога си ранлив, не ти требаат обвинувања како споменатото. Потребна ти е утеха, поддршка и совет. Тоа може да биде и непрофесионален совет, се додека не е бура на идеи во форма на: „Сите мајки можат да дојат, тоа е само прашање на вложен труд“. Таа реченица ја добив во инбокс од еден од членовите на таа група откако ме избркаа.

Со таа реченица сакаше да ми каже дека САМО ЈАС НЕ МОЖАМ и дека НЕ ​​СЕ ТРУДАМ. Значи, јас сум лоша мајка.

Можела да ја прочита објавата со разбирање и да согледа дека се измолзувам на секои 45 минути, за да поттикнам дополнително производство на млеко, можела да прочита дека детето вреска по секое хранење, можела да прочита дека не сум спиела повеќе од 20 минути за месец и половина.

Но, таа реши да ми испрати приватна порака дека не сум добра мајка. Видов слични коментари под објавата, но таа се оттргна од другите и ми испрати посебна порака за да ми каже дека сум лоша. И тогаш ме избркаа од групата затоа што не можам да дојам и зборувам за можно решение.

Зошто ние, жените, сме толку сурови една кон друга? Дали поради фрустрациите што ни ги носи родителството или воопшто животот во патријархатот, каде што голем дел од жените можат да се реализираат само како мајки? Така, кога ќе воспита дете, таа се чувствува како да освоила Олимпијада, додека ние кутрите кои сме родени со нефункционална брадавица не можеме да ја поминеме ни селекцијата на мајчинството. Родителскиот пекол или барем чистилиштето е резервиран за нас.

Зошто чувствуваме потреба да кажеме како се чувствуваме секогаш кога некој ќе се пожали?

Секогаш кога зборував за нашите процедури за ин витро оплодување, секогаш ќе се најдеше жена која едвај чекаше да ја завршам приказната за годините на вложен напор, па величествено да извика: „А ние имавме секс само еднаш и забременивме!“

„Кога дојам, едвај добивам 100 мл млеко“, е изјава која најмногу ќе резултира со коментари:

-Имам литри млеко, не знам што да правам со него.

Браво, сестро, лесно ти е тебе, но можеше да ме слушнеш и да се обидеш да бидеш сочувствителна. Знам зошто не сте сочувствителни. Затоа што никој друг не ве слуша и затоа што конечно имате место каде што ќе можете гласно да се изразите и да „освоите“ некого во разговор. Ако не ве почитуваат дома и не ви се слуша гласот, секогаш има интернет. Таму не мора да бидете сочувствителни – конечно место каде што ништо не се бара од вас и каде што можете да ги „учите другите како да бидат паметни“.

Неодамна, за жал, видовме неколку случаи кога жени извршиле самоубиство поради коментари на интернет. Да не бидеме насилници.

Имав постпородилна депресија поради голем број околности, а коментарите на интернет ме турнаа преку работ на сите тие околности.

Знам дека сите понекогаш кажуваме нешто глупаво и често можам да кажам нешто што ме тера да се покаам. Ние сме луѓе. Но, она што го знам е дека учам. И дека сè почесто откако ќе напишам коментар, го прегледувам неколку пати и бришам пред да стиснам „испрати“. Ако чувствувам дека сум негативна, го бришам. Сè уште грешам, но се трудам.

Драги жени, размислете пред да коментирате. Не вреди да се победи на интернет за да се уништи друга жена во реалноста.

Автор: Барбара Сладе Јагодиќ

Извор