Истражување во Англија спроведено пред нешто повеќе од десет години покажало дека возачите на возраст меѓу 18 и 22 години многу почесто умираат во сообраќајни незгоди. Имаат добри рефлекси, добро гледаат, имаат добро внимание, здрави се, но повторно многу умираат во споредба со другите возрасни групи, открил Ранко Рајовиќ во поткастот со Милан Јовановиќ Стронгмен.

„Што е проблемот? Дошле до заклучок дека работата е што младите не се свесни за вистинската опасност. Играат видеоигри во кои можеше да умреш три пати и да почнеш од почеток. И немаат чувство за опасност. Може да ја игра играта пет пати денес и да започне одново. Потоа седнува во автомобилот, а автомобилот не е играчка. Ако тргне малку побрзо во кривина, автомобилот го исфрла. Потоа возрасните сфатија дека детето треба да доживее вистинска опасност за да ја види разликата“, вели Рајовиќ.

Во овие работи, како што објаснува, среќа е што сме малку зад Западот, па би било добро да научиме нешто од нивните грешки.

-Детето треба да ја почувствува опасноста. Мораме да ги отвориме хоризонтите на родителите и да ги научиме да му дозволат на детето да помине некоја опасност, нешто што ние како родители можеме да го создадеме во безбедна средина. Ги носев моите деца, секогаш кога имавме време, на планината Тара. И често без мајка им. Зошто? Па, затоа што мајката сака да ги заштити, тоа е нејзиниот инстинкт. И често ја раскажувам таа приказна. Деновите беа топли, но ноќе температурата можеше да падне под нулата. Бевме сместени во дрвена куќичка без струја и вода. Убав ден, попладне си играат, а јас им велам да донесат вода од изворот и гранчиња за палење оган. Одат и носат вода и гранчиња оти немаат време, брзаат да играат. Вечер е, ладно е и ми велат: „Тато, запали оган“, „Па, не можам, немам мали гранчиња за палење, а сега е темно во шумата и не можеме да донесеме“. Се разбира, имаа ќебиња, па се покриваа. Потоа побара вода. Ги прашав дали ја донеле од изворот. „Да, донесовме“, велат тие. Па каде е? Ја испиле. Јас, се разбира, оставив малку вода настрана, но само за да испијат понекоја голтка. Не морав ништо да кажам утредента. Донесоа десет шишиња вода од изворот и гранчиња за палење да ни издржат еден месец. Децата треба да чувствуваат дека зависат од себе, а не ние да им кажуваме што да прават. Работата на родителите не е да ги доведат во ситуација да бидат смрзнати и жедни, туку да ја добијат својата важна лекција – вели Рајовиќ.

Тој додава дека таткото ги прави овие работи повеќе од мајката, бидејќи мајката дефинитивно би отишла да земе вода и гранчиња самата. И постои тој баланс меѓу мајката и таткото што треба да постои и во кој растат здрави деца.

Сепак, иако природната улога на мајката е заштитна, овој експерт за развој на деца потсетува дека мајките можат да претераат и да направат сѐ за своето дете. Го дотеруваат за во градинка, му ги врзуваат врвките од чевлите, носат сè, а со тоа не го подготвуваат детето за живот.

„Замислете гепард. Неговиот живот зависи од брзината на трчање и фокусирањето со очите. Што значи тоа? Кога трча 120 километри на час ѝ се заблагодарува на газелата. Затоа што таа е прилично побавна. Неговата единствена шанса да ја фати е да ја закачи газелата во тој полн спринт. Кога трча по неа, го движи телото, но никогаш главата. Зошто? Па, затоа што мора да ја фокусира антилопата. Ако главата малку се помести, трката е изгубена. И како гепардот ја развил оваа способност? Па, малиот гепард трча, лази, се качува, паѓа… Потоа доаѓа кај мајката и ја удира по глава, сака да си игра, а мајка му го оттурнува со шепата и тој паѓа, и во тоа превртување се подготвува за живот. Секако дека не треба да ги удираме децата, тоа не е поентата, но тоа е начинот на кој гепардот се подготвува за живот. А што е спротивното од тоа? Кога мајка му носи сѐ, му нуди храна. Тој гепард нема да преживее. Ние сме единствените живи суштества што им создаваме биолошки проблем на нашите млади бидејќи не ги оптоваруваме со ништо за да не се мачат.

-Ајде, мама ќе го направи тоа. А ние, всушност, го забавуваме биолошкиот развој на нашите деца“ – тврди Ранко Рајовиќ.

Сето ова, вели тој, се пренесува подоцна низ училиштето, факултетот и животот.

Извор