Да се надеваме дека во наредниот период ќе завладее нова „епидемија“ во училиштата. Овој пат станува збор за одземање на телефоните на децата кога ќе дојдат на училиште, а по завршувањето на часовите, пред да заминат дома, да им се вратат.

Откако основното училиште „Доситеј Обрадовиќ“ во Србија ја воведе оваа забрана на почетокот на минатата недела, набрзо се приклучи и училиштето од Прокупље. Во двете училишта учениците му ги предаваат своите телефони на наставникот кој го држи првиот час, тој ги заклучува во шкафче и им ги враќа на крајот од последниот час. Не можат да ги користат ни за време на празници. Од Министерството велат дека носењето вакви одлуки не е нивна надлежност, туку дека училиштата можат сами да го направат тоа.

Има многу противници на оваа идеја. Додека некои тврдат дека е сосема бесмислено да се игнорира напредокот на технологијата и да не се користи она што човекот го создал во 21 век за да му служи и да му помогне да напредува и да учи побрзо, други се прашуваат како училиштето ќе се грижи за телефоните на толку многу деца и да не биде одговорно за нивното исчезнување, оштетување или што било друго. Весна Тодоровиќ, директорката на училиштето во Прокупље каде што е забрането користењето мобилни телефони, вели дека акцијата за забрана ја спровеле на иницијатива на наставниците кои сметаат дека користењето телефони кај децата е претерано, особено за време на одморот, кога немало интеракција меѓу нив. Како што објаснува таа, за мислење биле прашани и родителите, кои гласале во групите на „Вибер“ и каде што огромно мнозинство ја поддржале одлуката.

– Што се однесува до спроведувањето на оваа одлука, тоа се прави така што секое дете го заклучува телефонот, го пишува своето име и клас на задната страна и го дава на наставничката која го држи првиот час. Телефоните се заклучуваат и се враќаат кога ќе завршат часовите – изјавила Весна Тодоровиќ.

Училишниот психолог Билјана Лајовиќ за телевизијата „К1“ објаснила дека мобилните телефони се многу добри за некои работи, а повеќе од лоши за други.

– Телефонот може да стане како подадена рака на детето, па речиси и да не го испушти. Некогаш обидете се да им го повлечете телефонот, извадете го и ќе го видите тој полупаничен израз на лицата на децата кои се зависни, тие веднаш ќе го бараат телефонот назад, а кога ќе го вратите, тогаш сѐ е во ред.

Коментирајќи го носењето на телефонот на училиште под изговор дека е неизвесно време и дека родителите мора да бидат во контакт со децата за да знаат дали се безбедни, Билјана Лајовиќ се прашува дали училиштето не е безбедно место и вели дека телефоните во училницата служат за одвлекување на вниманието.

– Можноста за забрана на телефоните постои веќе 10-15 години. Не знам зошто се избегнува и зошто училиштата не го прават тоа. Секое училиште, одговорно тврдам, има право да усвои свои правила на однесување и тоа може да го прави на различни начини, преку ученички парламенти, совети на родители, каде што меѓусебно се договараат кои правила се прифатливи, а кои не се во тоа училиште. Тој сет на правила потоа го усвојува Училишниот одбор и тука е крајот – објаснува Билјана Лајовиќ.

– Законот забранува употреба на мобилни телефони за препишување, а тоа потоа се смета за сериозно прекршување на обврската, па има и сериозни мерки. Но, училиштата можат да усвојат свои правила кои би се сметале за полесни за прекршување, како што е „шверцување“ на телефони доколку се забранети. Повеќе такви повреди стануваат потешки. За мене е мистерија и тоа што ова не се спроведува.

Таа објаснува дека во рамките на училиштето има повеќе организации кои можат да поднесат иницијатива. Меѓу нив е и Советот на родители, а доколку Училишниот одбор ја усвои оваа иницијатива, тогаш таа е обврзувачка за оние што не се согласуваат. И толку проблеми може да се решат, вели Лајовиќ и додава дека не знае зошто тоа се избегнува.

Весна Тодоровиќ вели дека во нејзиното училиште нема дете кое нема смартфон и дека често имаат подобри и поскапи телефони од родителите.

– Ги разбираме наведените причини дека телефоните можат да бидат корисни. Но, кога ќе ги ставите придобивките и лошите работи што ни ги донесоа, треба да донесете одлука во корист на децата.

– Тоа што децата имаат подобри телефони од нивните родители е навистина голем проблем. Имате родители кои немаат доволно приходи, па повторно наоѓаат начини да им купат скапи телефони на своите деца. Многу луѓе велат дека мора да знаат каде е нивното дете во денешно време. Па, вие го испративте на училиште, имајте елементарна доверба во тие луѓе и во таа институција каде што оди детето. Што ќе правите, постојано ќе гледате во телефонот и ќе следите каде е вашето дете? Тоа не е вистинско родителство. Мора да му дозволите на детето да преземе некоја одговорност, да порасне. Инаку, тоа е голем образовен неуспех – заклучува Лајовиќ.

Извор