Работата со деца многу нè инспирира, па еве, накратко, една сеанса со момче (8 години) што се плаши од чудовишта:
Слушам некој тука се плаши?
Да, се плаши мојата десна рака.
Како се вика таа? Ајде да ѝ дадеме име?
Бидејќи е храбра, нека се вика Храбрица.
Од што се плаши таа?
Се плаши да не ја видат чудовиштата и затоа се крие.
Какви се тие чудовишта, во каква боја се?
Имаат сини очи, црвен нос, зелени уши, жолта уста, виолетова коса, розови раце и портокалови нозе.
Ќе го нацртаме ли чудовиштето?
(го црта)
Како се вика?
Лоракс.
фотоизвор: zelenaucionica. com
Ајде да му се обратиме. Лоракс, зошто се плашат од тебе ? Каков си ти?
Јас сум среќен, а тие се несреќни, јас сум им пријател на децата, живеам на планината Демол и таму е прекрасно и весело.
Сега кога видовме дека не е страшен, им стана пријател и на децата и на Храбрица.
Ајде да ја доцртаме раката што се плашеше покрај Лоракс.
Ја црта својата рака и вели: „Приказната е готова“.
Стравот може да се надмине единствено со соочување и излагање, никако со потиснување и избегнување. Тоа е нормална појава, дел од човековата природа и е минлив. Соочувањето со стравот е израз на храброст, затоа детето ја нарекло својата рака Храбрица.
912