Не сум воспитувачка по професија. Никогаш не учев педагогија, детска психологија, не полагав, не одев на пракса во градинка. Јас сум само мајка која родила две деца и која се обидува да ги води на вистинскиот пат во овој малку луд свет.

Па, прочитав неколку текстови за тоа како да се реагира во одредени ситуации, што да се прави кога детето се однесува вака или онака, како да се постават граници и да се даде љубов… Но, како и секој родител, правам грешки за кои подоцна се каам. Понекогаш мислам дека сум најлошата мајка на светот. Но, кога ќе видам насмевка на лицето на моето дете, знам дека направив барем нешто добро.

Мојот син, моето помало дете, има 2,5 години и пред неколку недели тргна во градинка. Се разбира, вирусите и другите околности го направија своето, па тој не одеше повеќе таму. Меѓутоа, набргу по напуштањето на градинката, почна да пелтечи. Се обидува да каже еден збор 20 пати. Се загриживме, почнавме да го поврзуваме тоа со стресот од одењето во градинка, но и со другите негови ситни здравствени проблеми кои предизвикуваа стрес кај нас, а тој веројатно го чувствуваше тоа.

Но, во градинка мора да оди. Баба му го чуваше до скоро, сега веќе не може, а мама и тато мора да одат на работа.

Утрово станавме, се спремивме и заминавме, сите заедно – постарата сестра, која веќе е навикната и ја сака градинката, тато и мама на работа, а тој во јасли. Кога стигнавме во градинката, почна вообичаената сцена – плачење, викање, хистерија. Јас не сум мајка која претерано ги заштитува своите деца и знам дека мора да поминеме низ тоа. Ја проголтав кнедлата, ѝ го оставив на воспитувачката цврсто ветувајќи му дека ќе го земам кога ќе се разбуди. Се свртив и си заминав додека плачот одекнуваше зад мене.

Кога излегов, се чувствував како најлошата мајка на светот. Морав да се прикрадам до прозорецот и да ѕирнам, да видам дали сè уште плаче. Кога погледнав, срцето уште повеќе ми се стегна. Го видов со наведната глава, додека учителката налутено му го соблече дуксерот, викајќи и заканувајќи му се со прстот! Не знам како се воздржав да не влезам внатре и да ѝ одржам лекција што ќе ја памети!

Бидејќи сум сигурна дека не се сите воспитувачи вакви, дека повеќето од нив се различни, морам да ве прашам, драги просветни работници:

Дали е во ред да викате и налутено да му го соблекувате дуксерот на дете кое е вознемирено затоа што морало да се раздели од татко му и мајка му?

Кога се тажни, несреќни, исплашени, кога им треба топол збор, дали викањето е вистинското решение?

Дали така треба да се однесуваме со децата?

Дали овие методи на дисциплина бараат школување, семинари и пракси низ кои сите вие ​​мора да поминете?

Дали како мајка имав право да чувствувам гнев и бес?

Дали моето дете пелтечи поради тоа?

Како сега да му објаснам на мојот син дека градинката е прекрасно место на кое треба да му се радува?

И, конечно, како да го свртам грбот и мирно да одам на работа?

Ова не е напад на професијата просветители, која е прекрасна и почесна. Многу бара, но и многу дава. Ова е само бунт на една мајка поради просветните работници кои ја оцрнуваат оваа одговорна професија. Тоа е затоа што сега не знам дали можам да го оставам моето дете в градинка и мислам дека некој таму ќе му вика затоа што е исплашен и тажен.

Мислам дека секој воспитувач треба да знае колку се суптилни чувствата на тие деца, кон кои некои се однесуваат без никакво сочувство. Колку е сето тоа ново и страшно за нив и колку се обземени од стравот дека мама и тато повеќе нема да дојдат по нив.

Затоа, ве молам, почитувани воспитувачи, не викајте му на детето кога е исплашено, кога му треба мир и топол збор. Викајте ако фрлило и скршило играчка, ако удрило другарче, ако се однесува непристојно. А кога е тажно, тогаш подајте му рака, прегрнете го, разговарајте со него. Дајте му до знаење дека ќе најде утеха во вас кога ќе му треба и ќе разбере дека градинката не е толку страшно место.

И нема да морам да се враќам и да ѕиркам низ прозорецот барајќи го неговото исплашено лице.

Извор