Ќе се обидам да наведам кои услови и вклученост на родителите се сосема доволни за детето да се развие во здрава личност, според моето професионално искуство.

Основата за среќа што ја добиваат децата во семејството е:

– Просечно чист и уреден дом (во кој воопшто не е пресудно дали имаат своја соба и дали сѐ е во најдобар ред).

– Редовни оброци, приближно во исто време, од кои барем ручекот е топол + овошје секој ден.

– Времето за станување и времето за спиење да одговараат на возраста.

– Многу слободно време, со кое вие ​​како родители НЕМАТЕ НИШТО. До петта година надгледувате, а потоа за тоа време ИМАТЕ СВОЕ слободно време и одмор. Ако на детето му е досадно, тоа не е ваш проблем. Ако некое дете по само неколку такви искуства не успее да најде решение за досадата, ќе си ја искинам дипломата.

Децата кои веќе се „закачени“ на интернет-содржините не можат да учествуваат во овој предизвик како другите деца. Според мојата скала на вредности, тоа се веќе деца со посебни потреби, на некој начин (во смисла дека ќе најдат алтернатива на убавиот, шарен, примамлив свет на интернетот бидејќи реалноста бара неспоредливо повеќе труд и е помалку шарена).

Во куќата СЕКОГАШ се достапни фломастери, боички, хартија, пластелин и коцки. Тој/таа не го интересира ништо од тоа? Почекајте 3 дена со овој избор и ќе видите.

Кога децата излегуваат надвор, нека одбираат помеѓу топка, рекет, ластик или креда и тоа за нив е КОМПЛЕТЕН избор. Не сакаат – не мораат. Сте го направиле своето, за ништо друго не сте одговорни.

На децата им се потребни возрасни членови на семејството кои се свесни дека заедничкиот живот подразбира компромиси, но и дека секој ВОЗРАСЕН член МОРА да има свој став. Кога ќе се одбрани тој став, ќе има дебата. По судир на расправии, се донесува одлука и животот продолжува со иста количина на различност меѓу вас и, се разбира, љубов. Тенденцијата сите да се согласуваат и секогаш да го мислат истото е вештачка, па ова принудно изедначување може да нѐ доведе до депресија. Ако начинот на несогласување е цивилизиран, тоа е ветер во грбот на децата да гледаат критички на светот и да се борат за своите ставови. Без навреди и викање, туку дискусија.

-Возрасните членови имаат свои работни места, хобија, пријатели и прават многу работи пред децата и без децата кои ги прават среќни, не дозволувајќи им на децата да бидат љубоморни на среќата на нивните родители.

Децата имаат секојдневно време со родителите, кое нема свое сценарио, но е спонтано и е секој ден различно. Некогаш убаво, некогаш досадно, некогаш поминува во дискусија. Тоа е само нормално. Да се ​​има насмевка на лицето цел ден, секој ден – е апсолутно неприродно, како и да се биде нервозен секој ден. Кога избираме каде да одиме со децата, наша одговорност е тие да бидат соодветно облечени, да не се изложени на силен ветер или дожд, а што ќе прават децата таму, не е наш проблем. Наше е однапред да им кажеме каде одиме, дали има места за седење, трчање, дали има други деца… и да ги научиме да носат некоја соодветна забава од дома, но не ние да избираме. Кога ќе се побунат 2-3 пати, ќе почнат да планираат. Важно е да ги запознаете децата со вашите и нивните обврски.

Која е задачата на родителите?

Тонот со кој му се обраќате на детето треба да биде природен и невештачки, а нашите реакции ПРЕДВИДЛИВИ. Тие не мора да бидат совршени, бидејќи нашата околина е полна со несовршености. Доволно е што реакциите не се во согласност со нашите промени на расположението, туку се предвидливи, релативно конзистентни и униформни за децата. Некогаш сте среќни, некогаш не, некогаш сте нервозни… а потоа кажете им дека тоа нема никаква врска со нив, туку дека тоа е составен дел од животот на секој од нас и дека ќе помине. Дека сите емоции се нормални и не треба да се плашат.

-Кога разговарате со децата, прво придобијте им го вниманието. Нивните мисли често се во земјата Нарнија, и иако вие зборувате по петти пат, тие ве слушаат првпат. Често не се преправаат.

-Кога децата се болни, немаат сила за градинка и училиште, а медицината не е талент, туку сериозно образование.

-Секој ден децата треба да си играат надвор.

-Не претрупувајте ги со организирани содржини бидејќи тогаш имагинацијата и социјализацијата се на „стоп“.

-Кога им е роденден, купете бонбони за да ги однесат во градинка/училиште. Обични бонбони. Ако имате услови за дополнителни видови прослави – одлично, а ако не, ова ќе биде доволно за да не ги оштетите во иднина.

-Детето секогаш мора да има нешто што многу го сака и се надева, но никогаш нема да го добие. Да се ​​биде среќен и покрај тоа е златен занает.

-Куќните правила треба да се непроменливи.

-Здрав авторитет со кој апсолутно не се трудат да „играат“ (ги очекува 20 години бескомпромисно потчинување на властите во образовните институции).

-Ограничувања кои доаѓаат од слободата на другите деца и луѓе.

-Речиси секојдневни лекции: мојот успех зависи од мојот напор, мојата волја и јас. Само јас сум одговорен за тоа.

-„Кога не ги следам процедурите на училиштето, градинката, спортот… примам и поднесувам критики. Тоа го решив сам, непочитувајќи ги правилата. Ако ми пречи критиката, ќе морам да се сменам“.

-Лошо е што на децата секогаш им нудиме познато друштво за игралиште, летен одмор, зимување… Тоа сериозно ја нарушува нивната способност да се вклопат и да поднесуваат непознати ситуации, па слабеат нивните вештини за социјализација.

-Доколку децата имаат проблеми со постари или агресивни деца, повикајте ги возрасните кои се одговорни за децата да реагираат. Не оставајте ги сами во таа приказна.

-Следете го напредокот на училиште и ако и покрај напорот недостига успехот, не чекајте да се случи чудо, консултирајте се со експерти.

-Родителите треба да бидат компјутерски писмени за да можат да го следат најсилното воспитно влијание врз нивните деца – интернет-содржините. Користете го интернетот за да го намалите јазот меѓу генерациите.

-Родителите се општествено активни и ги следат новите трендови во развојот на општеството и младите за на својата советничка улога да ѝ дадат нов изглед, со безвремени вредности.

-Родителите на некој начин ги реализираат своите неостварени амбиции во средните години, додека децата ги наоѓаат и ги исполнуваат своите.

Целта на оваа листа е да понуди рамки кои се остварливи за повеќето родители и доволни за здрав развој на детето.

Непотребно се додава товарот на родителството, а тоа трајно ги оштетува децата. Како? Кога ќе се навикнеш секогаш да бидеш во идеални услови, во добро познато друштво, со многу добро осмислени активности, многу права, во свет по ваш вкус, секогаш со нежна насмевка и нежност на весели родители, со грст можности каде што сѐ што треба да направите е да покажете со прстот и тие се ваши, каде што секоја солза ја запира секоја негативна емоција… иднината нема да може да биде поубава.

Почетниот стандард е превисок и не знам како некое дете ќе може да го одржи. „Имаше, па немаше“ не звучи оптимистички, а „растеше и напредуваше како што растеше“ е желба што ја добиваме од луѓето кои ни значат.

Автор: Снежана Голиќ

Извор