Се откажав од кафето. Мајка ми ми кажа дека тоа лошо влијаело врз мојот потенцијал. Можеби ќе ѝ поверував да не го кажеше истото и за лебот, питите, хамбургерите, пиците, слатките и сите работи по кои копнеат обичните деца.

Таа вели дека јас немам аутизам, дека сум само необично момче. Зборувам малку, но мислам многу. И го имам она што мајка ми го нарекува „слоновско помнење“. Се сеќавам што ѝ рече на една жена кога ѝ кажа дека имам некаковси аутизам. Таа рече: „Мојот син нема аутизам, тој ме има мене“.

Ми се допаѓа како зборува мајка ми. Јасно и кратко. Не ми се допаѓа како зборуваат другите луѓе. Тие зборуваат многу, а јас ги избегнувам. Кога мајка ми зборува, тоа е како да црта или да пее. Кога некои луѓе се налутија што одам во градинка со нивните деца, таа со прстот повлече невидлива линија во ходникот и ги замоли сите родители да застанат на таа линија со неа, за да видат колку е таа необична, необична како мене. Никогаш не го заборавив тоа. Затоа се откажав од кафето, однапред се откажав. Јас сум уште мал. Видов дека секогаш пие кафе од шолја на која има моја слика, па ја прашав зошто и јас не пијам кафе.

Мене ми се допаѓа тоа што короната му се случи на мојот град. Мислам дека бев првиот во класот што забележа дека нешто дојде во нашиот мал град. Сите одеднаш станаа потивки. Децата веќе не ме гледаа, туку беа замислени под маските. Бев храбар. Јас прво ја носев маската, и тоа со задоволство, додека другите деца одбиваа и правеа проблеми. Мајка ми, која ми е „помошничка“ на училиште (другите ја викаат асистент, чудно ми е тоа) се гордееше што го прифатив тоа. Со оглед на тоа дека сè околу облеката ми пречи, таа мислеше дека никогаш нема да ја прифатам маската. Едвај чекав, со тоа што јас секогаш ја носев истата, додека другите деца ги менуваа. Искрено, нивните маски ми се смешни, како да сме на рингишпил, а не на училиште. Ѝ реков на мајка ми да ми купи само големи, бели маски. Децата претходно постојано се караа на час, па со маските престанаа да испуштаат толку многу звуци. Навистина ми беше убаво. Седев со мајка ми и уживав во тишината. Дури ни ги скратија часовите. Прекрасно! Бев најсреќен кога рекоа дека одиме дома и дека ќе ги следиме часовите на телевизија. Коронавирусот ја донесе мајка ми дома, па таа беше со мене цело време. Тато купи сè, а јас и мама бевме затворени во куќата два месеца. Секој ден мама смислуваше како да игра и да учи со мене. Не сакам да учам, но мајка ми многу се растажува кога не учам, па се предавам. Тоа беа најубавите два месеца во мојот живот. И на мама исто. Други мајки почнаа да ѝ се јавуваат и да бараат совет. Мајка ми отсекогаш учи со мене, а другите дури поради коронавирусот мораа да ги подучуваат децата дома. Тогаш сфатија која е мајка ми.

Ние живееме во корона-време откако сум роден. Мене не ме гушкаат. Се плашат од мене. Никој не ми доаѓа дома, ниту одам кај некого. Мама има неколку пријатели и знам дека кога ќе ѝ кажам дека ми е најдобра другарка, таа посакува некој друг да ѝ го каже тоа. Таа вели дека јас сум целиот нејзин свет и тоа е вистината.

Со доаѓањето на короната нашиот живот не се промени во страшна смисла. Тој стана подобар. Сега сите знаат какво е чувството на мајка ми кога луѓето држат дистанца од мене. Мислам дека со поминувањето на короната ќе се сменат и децата и возрасните. Потоа ќе дојдат кај нас дома и ќе си играат со нас.

Јас сум создаден на овој начин и не можам да се променам. Еднаш мајка ми се обиде да го промени тоа, а потоа ме прифати.

Можеби мама е во право кога вели дека аутизмот нѐ има нас, дека аутизмот го има светот, а не обратно, и дека јас сум суштество од љубов и дека светот не е подготвен да го согледа тоа.

Се надевам дека момче како мене, или мајка како мојата, ќе го прочита ова писмо и ќе сфати дека е сама. Ви ја оставам мојата адреса. Ако некое момче сака да ми биде пријател, може да ме контактира.

Бенџамин, февруари 2021, Бања Лука

Извадок од книгата „Бенџамин“ – Едина Хелдиќ-Смаилагиќ

Извор