Сите родители прават грешки, но колку е прекрасно кога ќе го признаат тоа! Затоа го сакам текстот напишан од еден од моите омилени детски автори – Труди Лудвиг. Ти благодарам Труди што нè потсетуваш дека сите правиме грешки. Откако ќе ги признаеме, нашата следна мисија е да се рефлектираме на она што сме го научиле од нив и да постапиме различно следниот пат. Колку добра лекција и за нашите деца!

Објава од Труди Лудвиг

„Што?!“, прашуваш. „Имаш направено само пет грешки?“

Ох, верувај ми, имам направено повеќе од пет. Ако сме навистина искрени, кој родител нема? Но, ако треба да се селектира и да се сведат на само пет, тогаш тоа би биле овие грешки:

Ги терам децата да кажат „извини“ кога не го мислат тоа

Оваа грешка ја согледав откако сведочев на ситуација во која мојот помлад син ѝ кажа нешто на сестра си што ја повреди, па јас барав веднаш да се извини. Се сврти кон ќерка ми и ѝ рече со намуртен лик „извииниии“. Ме здоболе срцето бидејќи сите знаевме дека неговото извинување не е искрено. Научив многу за оваа тема од експертот и автор д-р Арон Лазаре – дека неискрено извинување е полошо од никакво извинување! Сите грешиме. Но, кога ги тераме децата да се извинуваат кога не го мислат тоа, правиме повеќе штета отколку добро. Научив дека многу е поважно да покажете дека ви е жал отколку само да го кажете тоа. Бидете конкретни за навредата и повредувањето што сте го предизвикале. Вреднувајте ја реакцијата на личноста што сте ја навредиле. Споделете како сте можеле да се справите со ситуацијата без да повредувате други луѓе и што е најважно, направете чекори за да ја надоместите штетата што сте ја предизвикале. Покажувањето дека ви е жал помага во процесот на заздравување.

Поголем фокус на проблемот отколку на решението

Сакате да знаете како мојот ум се справува со проблем? Го визуализирам мојот ум како ‘рчко, а неговото тркало за вежбање како проблемот. Трошам многу време вртејќи се во истиот ментален круг, а едноставно треба да излезам од тркалото. Ништо добро не правам ниту за себе ниту за децата ако постојано го нагласувам проблемот, или ако не нудам соодветни решенија. Бидејќи моја улога е да ги водам во процесот на решавање проблеми, треба да им овозможам да научат дека треба и самите да бидат поактивни во решавањето на сопствените проблеми.

Да не се бара помош кога ти треба

Сакам да мислам за себе дека сум личност на која семејството, пријателите и колегите можат секогаш да се потпрат. Но, проблемот е што низ годините не сум го побарала или очекувала истото и од нив, дури ни кога навистина ми било потребно. Зошто? Можеби затоа што сметам дека тоа е знак на слабост или дека не сакам на некаков начин да чувствувам дека должам некому нешто. Можеби и од двете по малку. Изминативе години искусив губиток и тага кои ме направија емотивно ранлива и психички исцрпена. Во тешките моменти бев воодушевена од дарежливоста и љубезноста на моето семејство и пријателите, кои беа тука кога ми требаа. Научив дека тешките моменти полесно се издржуваат ако сме тука едни за други и ако побараме помош. И децата треба да научат дека може да сметаат на другите кога животот станува тежок, а и да ја побараат помошта кога ќе им биде потребна.

Повеќе да зборувам со децата отколку да ги слушам

Како што растеа, оваа стратегија не одеше добро. Се најдов во ситуација кога при разговор со дете од петто одделение при една од моите училишни посети тоа ми кажа дека споделило некоја мака со мајка си во однос на лошото однесување на ќерката на нејзина пријателка. Ја прашав: „Избувна или бараше мајка ти да го реши твојот проблем? Таа рече дека само избувнала. Ученичката не сакала мајка ѝ да го реши проблемот, туку едноставно сакала да ја слуша со емпатија и сочувство. Тоа беше момент на откровение за мене. Сега, кога моите деца зборуваат со мене за одреден проблем, ги сослушувам, ги спознавам нивните чувства во врска со проблемот и нивните гледишта, па потоа им давам совет.

Очекував премногу наместо да прифатам нешто што е доволно добро

Кога моите деца беа мали, очекував многу од нив, можеби повеќе и од она што тие имаат способност да го направат. Па, ако нешто не можеа да го направат на начинот на кој јас сметав дека треба да се направи, ќе подадев рака за работата да се заврши како што треба. Преку моите перфекционистички очи изгубив увид во тоа на кој начин моите дела влијаат врз децата – нивното лично најдобро не беше доволно добро за мене.

Има голема разлика помеѓу правење нешто на најдобар начин и да се биде најдобар. Нашите деца ќе доживеат порази во текот на животот, додека ги усовршуваат социјалните, физичките и емоционалните вештини, па поразите се потребен чекор во нивниот пат кон успехот. Како што еднаш изјави Колин Пауел: „Нема тајни до успехот. Успехот е резултат на подготовка, напорна работа и лекции од порази“. Среќна сум што сега можам да го потврдам тоа, кога гледам дека моите деца даваат сè од себе за да бидат најдобрата верзија од себеси, па сега тоа е доволно добро за мене.

Автор: Мишел Борба