Долго време не сум била на детски игралишта, моите малечки веќе не се толку мали, а лизгалките и разните справи за качување не се толку интересни како ролерките или качувањето по дрвја. Но, веќе знаете, сите игралишта си личат, без разлика дали вашите деца играат таму или не. Овој пат ја придружував мојата пријателка Јања и нејзините ќерки – кафето на игралиштето е единствената опција кога имате четиригодишни деца за кои треба да се грижите – и тоа е лекција што не ја заборавив.

По дваесет минути со лизгалката и лулашките, сфатив дека всушност не сум толку внимателен ученик – целосно заборавив дека шансите за непрекинат разговор кога имате мали деца се еднакви на слетувањето на српски вселенски шатл на Месечината.

Во основа, кога Стефана и Уна конечно се заиграа во песокот, а нивната мајка, мојата Јања, сркна две голтки веќе оладено кафе, го слушнав познатото воздивнување.

„Што се случува?“ прашав, повеќе со веѓи и поглед отколку што всушност го кажав.

Јања воздивна уште двапати како одговор.

На мајките понекогаш им треба токму тоа – да дишат неколку пати по ред, без да го чујат познатото: „Мамо!“ помеѓу вдишувањето и издишувањето.

Сепак, тоа не траеше долго.

Се спремав да ѝ раскажам како се обидувам да избалансирам помеѓу работата од дома и претстојниот распуст на децата, кога Уна вресна. „Мамоооо!“ Расплаканото лице, збунетите и преплашени очи на постарата сестра, тврдата топка на она што до пред малку беше песочната кула и момче кое трчаше да ја земе.

Уна веќе беше во рацете на Јања кога малото момче збунето промрмори со топката во рацете: „Извинете, топката ни одлета.“ И за момент, се вратив една година порано кога моите деца беа исто така најмлади на игралиштето, кога мораше да внимаваш на сите топки, поголеми деца и закани. Само сега се случи нешто сосема друго. Уна се смири и сакаше да ја продолжи играта. Момчето ја наведна главата и почна да трча назад кон својата дружина, а Јања, мојата Јања, одеднаш полуде.

„Извини?! Каква игра ти е тоа?!“

„Извини“, рече момчето уште еднаш, застанувајќи в место.

Но, Јања не се откажа.

„Знаеш ли дека и мали деца играат тука? Што правиш со таа топка таму?!“

„Мамо, не плаши се за мене… Добро сум“, рече тивко Уна.

Јања викаше на непознатото момче, на градската администрација што не гради игралишта за постари деца, на родителите што не ги воспитуваат правилно своите деца. На Стефана што не се грижи за Уна. Тука се вклучив и јас.

„Добро е, Јања. Што е виновна Стефана?“

„Па зошто не гледа?“

„Што треба да гледа?“

„Па, на сестрата! Таа е чувствителна.“

„Кој е чувствителен?“, сакав да прашам додека ги гледав Уна и Стефана како се смеат – веќе заборавајќи на „инцидентот“. Јања ме изненади што воопшто реагира така, што „лепи етикета“ на роденото дете. Зборовите имаат голема моќ, честопати не сфаќаме колку голема. А зборовите на родителите имаат најголемо, да не речам судбоносно, значење.

„Се сеќаваш ли кога имавме граѓанско образование во средно училиште, а наставникот зборуваше за тоа како зборовите се моќни и како можат да ни дадат крилја, но и да нѐ ограничат?“

„Какво средно училиште, за што зборуваш?! Не знам што направив за појадок утрово, споменуваш средно училиште и часови!“

„Не е важно од каде, суштината е дека го обликуваме нашиот свет и светот на нашите деца со зборови. Ако кажеш дека Уна е чувствителна, тогаш таа ќе верува дека е чувствителна, разбираш ли?“

„Па, таа е чувствителна! Не може да издржи! Да биде удрена и да ѝ се срушат кулите на игралиштето и…“

Јања го крена гласот, Уна веќе се „наштима“ на таа фреквенција и го извитка малото лице. Таа гримаса ме повреди – ова е дете кое веќе верува дека е чувствително, кое нема ни четири години и се смета себеси за нешто што „не може да го направи“. Како е можно мојата Јања толку многу да се заборавила себеси? Дали има смисла да ѝ кажам нешто?

„Јања…“, промрморив.

„Знаеш што, ајде да ја оставиме психологијата за друг ден. Денес не сум расположена!“

Автор: Србијанка Станковиќ

Извор