Кога едно семејство ќе се најде во тешка ситуација, кога нешто е многу потешко и полошо отколку што треба, често се забележува дека децата растат или созреваат порано отколку што е природно. Така животот понекогаш нè тера прерано да пораснеме. Тоа се случувало во нашата генерација, генерацијата на денешните родители, а и продолжува да им се случува на нашите деца.

Децата треба да бидат – деца. И толку. Меѓутоа, освен што понекогаш самиот живот нè тера да пораснеме, понекогаш таа улога ја играат и родителите – свесно или несвесно. И ова може да има долгорочни последици врз животот на таа личност подоцна.

Експертот за ментално здравје од Велика Британија, Аби Раулинсон, неодамна споделила некои знаци кои укажуваат на тоа дека вакво нешто можеби ви се случило и вам, но и како тоа може да влијае врз вашите деца ако вие го правите тоа. Патем, ова на англиски се вика „парентификација“, а во превод може да се обележи како „прерано пораснато дете“.

Експертите го користат овој термин за да го опишат воспитувањето во кое немало доволно граници меѓу детето и старателот. Ова често вклучува дете кое ги презема одговорностите за своите браќа и сестри или дури и неговите родители, а тоа се, од очигледни причини, целосно несоодветни задачи за детето. Во една неодамнешна објава на „Инстаграм“, Раулинсон го опиша феноменот „превртување на улогите“, каде што децата „наместо да добиваат грижа и поддршка, тие самите ја обезбедуваат“, со преземање домашни работи, на пример, или дури и нудејќи емоционална поддршка на нивните родители. Ова води до проблеми со менталното здравје во зрелоста – од анксиозност и зависност до нарушувања во исхраната и перфекционизам. Но, и покрај огромното влијание, Раулинсон вели дека овој феномен често останува незабележан.

Таа споделува 6 работи за кои детето никогаш не треба да биде одговорно.

Да ​​биде посредник во семејните спорови

Ако децата мора да бидат сведоци на постојани расправии меѓу нивните родители, тоа може да биде штетно само по себе – една норвешка студија покажала дека таквите деца имаат 46% поголема веројатност да искусат симптоми на посттрауматски стрес. Кога родителите ги користат децата како посредници, овие ефекти се зголемуваат.

Да даваат совети за проблемите на родителите

Се подразбира дека децата не се опремени да помогнат во решавањето на проблемите на родителите. Така, кога тие се ставени во позиција да го прават тоа, тоа предизвикува непотребен стрес и го одвлекува вниманието од нивниот сопствен ментален развој во процесот.

Давање емоционална поддршка на тажен, лут или депресивен родител

Ова е нешто што детето сè уште не знае како да го направи ниту за себе, а камоли за возрасни мажи или жени. Кога децата се ставени во оваа позиција, тие се научени да ги игнорираат сопствените емоционални потреби и проблеми за да направат простор за својот родител. Ова може да доведе до доживотна неспособност да ги препознаат сопствените емоции, што го нарушува не само нивниот сопствен развој, туку и нивните односи – особено затоа што ги прави зависни.

Да се ​​биде чувар на тајните на своите родители

Ова може да биде навистина страшно за детето – и често го остава без решение или дилема кому да се обрати за сопствените проблеми. Децата што прерано растат често се гледаат како „напредни“ или „зрели за нивната возраст“, ​​бидејќи уште од мали нозе им биле наметнати проблеми.

Задоволување на потребата на родителите за љубов или дружење

Се подразбира дека ова не е детска работа – треба да биде обратно. Многу такви деца на крајот даваат премногу и како резултат на тоа имаат лоши граници во врската, потиснувајќи ги сопствените потреби за да ги задоволат и смират своите партнери или пријатели.

Криење на чувствата за да го заштитат родителот

Ако некогаш сте биле во неволја да ги изразите вашите сопствени потреби или емоции кога вашиот родител ги изразувал своите, веројатно го носите овој проблем во себе. Потребата да ги проголтаме нашите чувства нè става во режим на борба или бегство, што е лошо за нашиот мозок и тело бидејќи го преплавува нашето тело со хемикалии за стрес, кои со текот на времето може да резултираат со многу состојби, од ментални здравствени проблеми како комплексно посттрауматско нарушување до проблеми со функционирањето на органите и мускулно-скелетни проблеми.

Автор: Наташа Крстичевиќ

Извор