Воспитување

Оценките, пофалбите и критиките немаат врска со тоа што е и кое е детето

Желбата и мотивацијата за успех може да се развијат спонтано кога детето има доволно простор и поддршка да се запознае себеси и светот околу него. Прекумерната амбиција не е единствениот, а особено не најдобриот начин детето да „успее во животот“. Кога станува збор за училишниот успех на детето, родителите честопати не се свесни за нивната вознемиреност или големите очекувања, а анксиозноста, за жал, исклучително лесно се пренесува на децата.

Со големи очекувања, го губиме од вид детето како човечко суштество. „Проблемот“ е во тоа што многу деца ќе се потрудат максимално да ги усреќат своите родители или да го прават токму она што нивните родители го сакале.

Цената на амбициозноста и перфекционизмот е превисока, а цената ја сочинуваат потиснати делови од себе со кои детето никогаш не стапило во контакт, бидејќи не е ни родител. Ова се деловите што ги прашуваат: како ми е, што сакам, што ми има смисла, ми треба време да го преболам разводот на моите родители и да разберам што ми се случува итн.

Оценките, пофалбите и критиките немаат врска со тоа што е и кое е детето

Амбициозните родители не треба да заборават дека за повеќето деца постигнувањето исклучителен успех е голем труд и товар, со многу лични жртви, потиснати конфликти и страв од разочарување. И не – не е паметна идеја дека лошите и непријатните искуства ќе ги зајакнат децата и ќе ги подготват за животот понатаму. Ќе научат нешто, ќе тренираат, тоа е сигурно. Ќе развијат упорност и ќе го потиснат целиот свој внатрешен живот за да ја постигнат целта.

Но, подобра подготовка за живот од тоа е контактот и поддршката од родителите или другите важни луѓе во животот кога на децата им е тешко, кога се осамени во училиште и кога се соочуваат со фактот дека често сѐ се сведува на бројките во училиште – 1, 2, 3, 4 и 5 – пофалби и критики. За детската осаменост, тага, беспомошност, болка, страв и многу сомнежи кои ги носи живеењето во денешниот свет, за жал, понекогаш нема време, волја, разбирање и нерви.

Иако пораката е секогаш „Тука сум за тебе“, тешко е, на пример, да се седи со детето додека тагува и доживува загуба. Седнете и бидете тука за него без да брзате, без да ги потиснувате чувствата, да ја разубавувате ситуацијата и да се обидувате да го орасположите. Помогнете му да живее и да интегрира помалку пријатни животни искуства. Колку тоа може да биде тешко, ќе зависи од тоа како родителите ќе се справат со нивните помалку пријатни животни искуства и од тоа каква идеја за родителство имаат. Со тоа, се мисли на ситуацијата дали може да се дозволи детето да биде тажно и несреќно или се тоа забранети емоции. Полесно, но не и попаметно е да имате големи очекувања и да го оптоварите детето со дополнителни активности.

Научете го вашето дете да прашува „Што ми е важно и што сакам?“

Среќавам многу луѓе кои како деца и млади несомнено ги исполнуваат очекувањата на своите родители долго време, никогаш не покажувајќи отпор. На крајот навистина се „зајакнуваат“, а потоа најчесто во зрелоста се случува крах. Дури тогаш се прашуваат – што ми е важно и што сакам? Семето на добриот и среќен живот – она ​​што сите родители го сакаат за своите деца (а многумина веруваат дека е загарантирано ако обезбедуваат школување и воннаставни активности) започнува со решавање на ова прашање уште од рана возраст. Тоа не значи дека ќе се исполнат сите детски желби – многу е важно да можеме да му кажеме „не“ на детето кога така се чувствуваме и размислуваме. Тоа само значи дека детето развива чувство за себе – дека јас сум јас, дека е важно, дека има мислење што може да го изрази и не се плаши од тоа, дека луѓето кои му се важни гледаат, слушаат, разбираат, доживуваат и сочувствуваат со него, што и да му се случи во животот.

Кога се грижиме за детето на овој начин, тоа почнува да се грижи за себе и природно возвраќа со она што го добил – развива разбирање за другите. Така се градат интегритетот и сочувството, нешто што ни е важно (барем така зборуваме на сите страни), но е запоставено во ловот на оценки, уписи, успеси и достигнувања и веруваме дека градиме „ општество на знаење“. Наместо тоа, создаваме „општество отсечено од внатрешни искуства“, па се давиме во апчиња, алкохол, бескраен свет на забава или што и да е.

Автор: Душанка Косановиќ/ психолог

Извор

Поврзани написи

Прашај психолог

Рубриката „Прашај психолог“ овозможува стручна поддршка од психолози и психотерапевти на родителите при справување и решавање одредени актуелни прашања од психолошка природа на нивните деца. На прашањата одговараат психолози и психотерапевти соработници на Деца.мк.

To top